Φοβάμαι ότι κακώς πολλοί από εμάς αναπολούμε τις αξέχαστες στιγμές του ανταγωνισμού μεταξύ Αρη και ΠΑΟΚ στο μπάσκετ και το θαύμα της Εθνικής ομάδας το 1987, θεωρώντας ότι το σημερινό μπάσκετ είναι λιγότερο ενδιαφέρον. Κάνουμε λάθος. Γιατί το άθλημα έχει εξελιχθεί. Εχει γίνει ακόμη πιο ωραίο και οι αθλητές έχουν γίνει… αθληταράδες.
Ας μην το αναγάγουμε σε παγκόσμιο ή ευρωπαϊκό επίπεδο. Ας μείνουμε στην Ελλάδα, η οποία ανέκαθεν είχε ταλέντο στο μπάσκετ, εξ ου και οι αλλεπάλληλες μεγάλες επιτυχίες και στο Παγκόσμιο και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Αν εξαιρεθούν ελάχιστοι παίκτες, όπως ο Γκάλης, ή ο Γιαννάκης, ή ο Πρέλεβιτς, ψάχνω να βρω μπασκετμπολίστα που αγωνίστηκε στα ελληνικά γήπεδα με την αξία και την πληρότητα του Διαμαντίδη και δεν βρίσκω. Σπανούλης, επίσης, δεν υπήρχε παλιά. Δεν υπήρχε Παπαλουκάς. Αλλά δεν υπήρχε ούτε Παπανικολάου, ούτε Μπουρούσης, ούτε Ζήσης. Μιλάμε για τρομερή ποιότητα. Για άριστη φυσική κατάσταση, για ταχύτητα… ασύλληπτη για τη δεκαετία του ’80, ακόμη και του ’90 και για απόλυτο βαθμό προσαρμογής στα συστήματα.
Δείτε την Εθνική ομάδα στο Μουντομπάσκετ. Είναι απολαυστική. Βλέπεις μπάσκετ και χορταίνεις. Ευχαριστιέσαι όλο το παιχνίδι και βγάζεις το καπέλο σε κάθε έναν παίκτη ξεχωριστά και σε όλους μαζί, γιατί ίσως το βασικότερο προσόν της Εθνικής είναι ότι αποτελεί ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Μια ομάδα, που ρολάρει το ίδιο καλά και στο ίδιο μοτίβο, ανεξάρτητα με το ποιοι πέντε παίζουν και ποιοι πέντε κάθονται στον πάγκο. Αυτή η Εθνική μάς έχει δείξει ότι είναι ικανή ακόμη και για το ακατόρθωτο, αν δεν φτάσει τουλάχιστον έως τους 4, για μένα θα είναι έκπληξη.
Το πρόβλημα με το ελληνικό μπάσκετ είναι ότι κατάντησε βαρετός και αποκρουστικός ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός Παναθηναικού – Ολυμπιακού στις εγχώριες διοργανώσεις. Με το μπάσκετ στην Ελλάδα, σε επίπεδο Α1, ασχολούνται μόνο οι οπαδοί των δύο συγκεκριμένων ομάδων και οι πιστοί λάτρεις του αθλήματος που υποστηρίζουν τις υπόλοιπες. Ο πολύς φίλαθλος κόσμος δεν βρίσκει ενδιαφέρον και με το δίκιο του. Όταν ξέρεις ότι καμία ομάδα, εκτός Ολυμπιακού και Παναθηναικού, δεν έχει καμία ελπίδα διάκρισης σε Πρωτάθλημα και Κύπελλο, δεν έχει νόημα να ασχοληθείς.
Ωστόσο -και αυτό είναι το θέμα μας- το άθλημα το ίδιο προοδεύει και όχι μόνο στην Ελλάδα. Οι αγώνες των ευρωπαϊκών διοργανώσεων είναι συναρπαστικοί και η ποιότητα παικτών και ομάδων εξαιρετική. Ποιότητα που αποδεικνύεται και στο Μουντομπάσκετ. Οποιος κάθισε να δει τρεις – τέσσερις αγώνες, σίγουρα έχει πειστεί ότι στην Ελλάδα κακώς έχουμε οι περισσότεροι απαξιώσει το άθλημα. Του αξίζει μεγαλύτερη αγάπη και περισσότερο ενδιαφέρον.
ΥΓ. Αύριο παίζουμε με τους Σέρβους, που είναι πάντα… Σέρβοι. Είμαστε, όμως, καλύτεροι και μπορούμε να προκριθούμε. Η Εθνική μας δεν στραβοπάτησε σε κανένα από τα πέντε ματς που έδωσε στον όμιλο. Ευχής έργο θα ήταν να μην «κράτησε» την κακή εμφάνιση ή την κακοτυχία για τη φάση των νοκ άουτ αγώνων. Το να παίξουμε ημιτελικό με τους Ισπανούς και τελικό με τους Αμερικάνους δεν θα αποτελεί θαύμα…
