Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το προβλέψω. Και φυσικά ούτε και να υπολογίσω πως θα με υποχρέωνε να αναθεωρήσω κάποιες από τις πολλές τεκμηριωμένες απόψεις μου, οι οποίες έχουν διαμορφωθεί από την πολύχρονη διαδρομή μου στον χώρο.
Προσήλθα μαζί με τους υπόλοιπους προσκεκλημένους της εκδήλωσης, πολλοί από τους οποίους ήταν γνώριμοι, μερικοί και φίλοι (παλιοσειρές του ποδοσφαίρου θα έλεγα) με μια ήρεμη και φυσιολογική προδιάθεση, η οποία συνήθως υπάρχει για παρόμοιου είδους εκδηλώσεις. Κάθισα στη θέση μου, προετοιμασμένος για την όλη «διαδικασία» και διατεθειμένος το πολύ - πολύ για ένα μικρό σχόλιο στο φινάλε της.
Άλλωστε δεν ήταν και η πρώτη φορά που παρευρισκόμουν σε τέτοιους είδους επετειακές συναθροίσεις. Να μην σας κουράζω όμως γιατί αυτό που θα ήθελα να σας πω και να το μοιραστώ μαζί σας δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα είδος εξομολόγησης η οποία αφορά τη διαφορά της ψυχικής μου διάθεσης (και γενικά της ψυχολογίας μου), την οποία είχα πριν και μετά την ολοκλήρωση της εκδήλωσης. Με αφορμή βέβαια για αυτή τη διαφορά, τα όσα παρακολούθησα στην εξαιρετική τρίωρη «παράσταση» της ιστορικής διαδρομής του Μακεδονικού.
Με δύο λόγια φίλε αναγνώστη εγώ μέχρι προχθές το βράδυ, ένιωθα… «πλήρης» ή σχεδόν «πλήρης» συναισθημάτων και εμπειριών από τον χώρο του ποδοσφαίρου. Αυτό όμως καταρρίφθηκε από τη στιγμή που υποχρεώθηκα και κατέληξα να παραδεχθώ πως θα ήμουν και έμενα «άδειος» χωρίς αυτό που «έζησα», παρακολουθώντας λεπτό προς λεπτό και με κομμένη την ανάσα το χρονικό της παρουσίας και της πορείας ενός συλλόγου, του οποίου η τεράστια προσφορά έχει πλέον αποδεδειγμένα απαξιωθεί προκλητικά και ανιστόρητα.
Αυτό που έζησα περιλαμβάνει ένα μέρος και προσωπικής μου ευθύνης, γιατί έστω και καθυστερημένα και μέσα σε αυτό το τρίωρο, είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πως θα έπρεπε στην ανωτέρω πρόκληση να αντιδράσω από το δικό μου μετερίζι πιο έγκαιρα και αποφασιστικά. Όχι γιατί δεν στάθηκα δίπλα στην προσπάθεια των ανθρώπων του Μακεδονικού, αλλά γιατί δεν «πέρασα μπροστά» και δεν ανέδειξα όπως θα έπρεπε και όπως θα όφειλα την μεγάλη προσφορά τους. Ίσως χωρίς να το θέλω συμμετείχα κατά κάποιο τρόπο σε αυτή την «διάκριση» που έγινε και που αδικούσε τον σύλλογο και τους μονίμως αβοήθητους ηρωικούς παράγοντες του.
Υπήρξα φίλος τους. Είναι αλήθεια ότι δεν τους στέρησα την προβολή των δίκαιων τους, αλλά και των επιτυχιών τους. Σίγουρα όμως θα μπορούσα να δώσω κάτι περισσότερο. Έτσι λοιπόν φίλε αναγνώστη μετά την εκδήλωση ένιωθα κάπως παράξενα. Σίγουρα προβληματισμένος, ωστόσο όμως και συγκινημένος. Και πως να μην είναι κανείς όταν έβλεπε να περνούν από μπροστά του εμβληματικές μορφές και επικές διακρίσεις σε μια τρίωρη σεμνή και εξαιρετικά τεκμηριωμένη πομπή. Ποδόσφαιρο, στίβος, μπάσκετ, βόλεϊ, όλα υψηλά και πάνω από τον πήχη για έναν σύλλογο που μόνος του έδινε την μάχη τόσο της επιβίωσης, όσο και της διάκρισης.
Ο Μακεδονικός της Δυτικής πόλης; Μάλλον όχι. Ο Μακεδονικός της Ελλάδας. Στο εθνικό μετερίζι από την ίδρυσή του μέχρι και σήμερα. Συμπερασματικά λοιπόν προβληματισμένος, συγκινημένος και επιχειρώντας την αυτοκριτική μου, νιώθω όσο ποτέ άλλοτε το χρέος να σταθώ δίπλα σε αυτόν που έχει αναλάβει να κρατάει όρθιο τον σύλλογο και το όραμα για να τον καταστήσει πυλώνα ανάπτυξης και ζείδωρη πηγή για χιλιάδες νέων της Δυτικής Θεσσαλονίκης. Είναι δύσκολες οι εποχές, η οικονομική κρίση τρομακτικό εμπόδιο.
Όμως η αποφασιστικότητα, οι αντοχές και το κουράγιο του «σκυταλοδρόμου» που ανέλαβε την τελευταία και πιο σημαντική διαδρομή, αποδεικνύονται μεγάλες. Ο Παύλος Ανδρώνης πατάει γερά στα πόδια του. Είναι μεγάλος μαχητής. Το αποδεικνύει σε κάθε του βήμα. Το να του ευχηθούμε καλή δύναμη και κουράγιο αποτελεί κάτι που το νιώθουμε βαθιά μέσα μας.
Παράλληλα και κλείνοντας, δίνουμε τα συγχαρητήρια μας σε όλους όσους βοήθησαν στο να δοθεί αυτή η εκπληκτική στην κυριολεξία «παράσταση» για την εκδήλωση των 90 χρόνων, διατηρώντας ακέραιες τις ελπίδες μας ότι τόσο ο Περιφερειάρχης Μακεδονίας κ. Απ.Τζιτζικώστας όσο και η Υπουργός Μακεδονίας Θράκης κ. Μ.Κόλλια - Τσαρουχά θα κρατήσουν τις υποσχέσεις στήριξης που έδωσαν. Κι αυτό γιατί το αξίζουν και ο Μακεδονικός και ο σημερινός ηγέτης του.
ΥΓ: Ψελλίζοντας – φαίνεται πως του έχει γίνει συνήθεια αυτό – ο Υφυπουργός αθλητισμού προσπάθησε να αντιπαρατεθεί στον Γιώργο Μπούζο, ο οποίος τον καθήλωσε στην κυριολεξία με τα επιχειρήματα του. Ο πολιτευτής Πειραιά πέρασε
