Παραμονή τελικού Κυπέλλου για τον ΠΑΟΚ και οι μνήμες ζωντανεύουν. Οχι οι πιο πρόσφατες, με τη λιγότερη λάμψη και τον ανύπαρκτο μύθο. Οι παλιότερες, οι πρώτες εμπειρίες από ποδόσφαιρο, από ΠΑΟΚ, από δόξα και τιμή για την προσφυγομάνα ομάδα που ίδρυσαν οι παππούδες μου και τα άλλα θύματα της μικρασιατικής συμφοράς.
Πίκρα για τον χαμένο τελικό του 1971 με τον Ολυμπιακό, τον πρώτο που μετέδωσε η ελληνική τηλεόραση και προσμονή για το θαύμα στον τελικό του 1972. Στο σπίτι του γείτονα, του Γαβρήλου, που ήταν και οπαδός του Παναθηναικού. Να θες να πανηγυρίσεις και να κρατιέσαι γιατί πρέπει να σεβαστείς τον οικοδεσπότη.
Βγήκα στον δρόμο για να πάω στο σπίτι και εκεί έβαλα τις φωνές, εκστασιασμένος από το σόου του Γιώργου Κούδα και την κατάκτηση του πρώτου τροπαίου στην ιστορία της ομάδας. «ΠΑΟΚάρα... Είμαστε κυπελλούχοι...». Ημουν σίγουρος ότι κάθε χρόνο θα ζούσα την ίδια χαρά. Αλλά δεν ήταν έτσι.
Το 1973 πάλι πίκρα, πάλι με τον Ολυμπιακό, πάλι εκτός έδρας. Με ένα γκολ του... αχώνευτου του Αγγελή, που ούτε κατάλαβε πώς το έβαλε, μετά από μπέρδεμα μεταξύ Γιάννη Στέφα και Αρίσταρχου Φουντουκίδη. Κι ύστερα, το 1974, πάλι χαρά και υπερηφάνεια, από μια ομάδα που χόρταινε τον κόσμο με θεαματικό ποδόσφαιρο. Το 2-2 και ο θρίαμβος στα πέναλτι, με τον Ολυμπιακό. Στη δική μου τηλεόραση, στο δικό μου καθιστικό, με την ασπρόμαυρη φανέλα, με μια σημαία κρεμασμένη κοντά στην τηλεόραση και μια μπάλα δίπλα, που ευχαρίστως θα την κλωτσούσα με όλη μου τη δύναμη αν ήταν να πάει στα δίχτυα του Λευτέρη Πουπάκη. Αλλά φρόντισαν άλλοι γι’ αυτό. Ο Δημήτρης Παρίδης, ο Αχιλλέας Ασλανίδης, ο ασυναγώνιστος Γιώργος Κούδας, που πάλι «ζωφράφιζε» και τα άλλα τα παιδιά που εκτέλεσαν τα πέναλτι. Μαγεία. Και ηδονή. Γιατί ο ΠΑΟΚ τιμωρούσε αυτόν που έκλεψε εν ψυχρώ το Πρωτάθλημα του 1972-73, τη χρονιά που η παρέα του Λες Σάνον δίδαξε πώς παίζεται το ποδόσφαιρο.
Στην καρδιά ενός ΠΑΟΚτσή, που έζησε τις κατακτήσεις των δύο Κυπέλλων και του Πρωταθλήματος του 1976 ενώ βρισκόταν στο ξεκίνημα και στη μέση της εφηβείας του, αυτές οι επιτυχίες είναι ανεξίτηλα γραμμένες. Αυτές θα έχουν μια ζωή μύθο. Αυτές θα φαντάζουν πιο σημαντικές από τις άλλες τρεις. Το Πρωτάθλημα του 1985 και τα Κύπελλα του 2001 και του 2003. Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας είναι αλλιώς. Γίνεσαι πιο χαλαρός και πιο ρεαλιστής.
Ναι, αλλά πάντα υπάρχει η νέα γενιά. Αυτή που θέλει να ζήσει τον δικό της ωραίο μύθο στη δική της εφηβεία. Γι’ αυτά τα παιδιά κυρίως πρέπει ο ΠΑΟΚ να πάρει ένα ακόμη Κύπελλο. Για τους παλιότερους, για τους νεώτερους, για όλους, αλλά για τους πιτσιρικάδες θα είναι πολύ σπουδαίο. Αυτοί που δεν έγιναν ΠΑΟΚ επειδή βίωσαν κατακτήσεις τίτλων, δικαιούνται περισσότερο απ’ όλους να πανηγυρίσουν έναν τίτλο...
