Από όλα όσα γράφονται για τον Χατσερίντι, δίνω σημασία μόνο σε όσα έγραψε ο φίλος μου ο Αλέξης ο Σπυρόπουλος, τον οποίο εκτιμώ και σέβομαι όχι μόνο για τις γνώσεις του αλλά και για την οξυδέρκειά του. Μοιράζομαι μαζί σας όσα έγραψε χθες στο sdna για το νέο απόκτημα του ΠΑΟΚ, αφού εξήγησε ότι πρέπει να τον ονομάζουμε, ελληνικότατα, Χατσερίδη.
Ποδοσφαιρικά: Ο ΠΑΟΚ χρειάζεται ολίγες προσθήκες πρώτης γραμμής και ολίγα, επίσης, παραγεμίσματα στο ρόστερ. Ενας στόπερ για την επόμενη σεζόν, ήταν προαπαιτούμενο πρώτης γραμμής. Ο ΠΑΟΚ τον έχει, προτού βγει ο Μάιος. Ενας στόπερ, όπως πρέπει να είναι οι στόπερ. Τριάντα-άνω, καμιά πενηνταριά φορές διεθνής, με δύο EURO στον σάκο, με βαριά φανέλα (Ντινάμο Κιέβου) για μια δεκαετία επάνω του, με κι-εγώ-δεν-ξέρω-πόσες συμμετοχές σε Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα Λιγκ. Και… ελεύθερος συμβολαίου!
Παικτικά: Ένα νταμάρι. Δίχως τη χάρη του άλλου στόπερ της Εθνικής, του αριστεροπόδαρου Ρακίτσκι, που είναι αρκετά πιο καλλιεργημένος και προχωρημένος στο να βγάζει βελούδινα την μπάλα, α λα Τσιγρίνσκι και καλύτερα, από την πίσω ζώνη. Ένα νταμάρι, κτήνος φυσικής δύναμης, δύσκαμπτος όσο τον θυμόμαστε τον Φεβρουάριο, τότε που οι γρήγοροι και ευέλικτοι στον στενό χώρο επιθετικοί της ΑΕΚ τον περνούσαν περίπου όπως ήθελαν. Κατά βούληση, που λένε. Μ’ ένα αστερίσκο, από την inside γνώση ανθρώπων που ξέρουν καλή Ουκρανία. Ποτέ ο Φεβρουάριος δεν είναι ο πιο κατάλληλος μήνας για ν’ αξιολογεί με ασφάλεια το σκάουτινγκ ένα βαρύ ουκρανικό κορμί.
Άλλος ένας σημαντικός αστερίσκος. Οι Ουκρανοί είναι σκληραγωγημένη ράτσα. Κι όμως δεν είναι, σαν τους Γιουγκοσλάβους ας πούμε, ή ακόμη και τους Πολωνούς, εύκολοι μετανάστες στη Δύση. Είναι ένα περιβάλλον, το βιωματικό από γεννησιμιού τους. Και είναι ένα άλλο περιβάλλον, ολότελα διαφορετικό, η Δυτική Ευρώπη. Βλέπει κανείς να ζορίζονται έξω και τα πιο λαμπρά αστέρια της εσοδείας τους των τελευταίων ετών. Ενας Κονοπλιάνκα, ένας Γιαρμολένκο.
Αλλά ο ΠΑΟΚ, για τύπους σαν κι αυτούς, δεν είναι Δύση. Ο ΠΑΟΚ είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση, στη Δύση. Πιθανότατα, η καλύτερη που θα μπορούσαν να συναντήσουν, ίσως και μοναδική! Ένα κλαμπ με ιδιοκτήτη Πόντιο που γεννήθηκε στη Γεωργία, τον Ιβάν Σαββίδη, με αθλητικό διευθυντή που έκανε χρόνια στο Ντανιέτσκ και ομιλεί τη γλώσσα, τον Λούμπος Μίχελ, με προπονητή που ο πατέρας του κατέκτησε στάτους μύθου στο ουκρανικό ποδόσφαιρο, τον Ραζβάν (υιό Μίρτσεα) Λουτσέσκου, όλο αυτό είναι «κάτι άλλο». Αμα δεν μπορούν ούτε εδώ, τότε είναι που φτάνεις να πεις ότι δεν μπορούν πουθενά. Ο Σάχοφ δεν θυμάμαι, εκτός κι αν απατώμαι, να έβγαλε σοβαρά προβλήματα στην προσαρμογή και στην αφομοίωση. Κι αν έβγαλε στην αρχή, ότι συν τω χρόνω έχουν ξεχαστεί σημαίνει πως τα έχει αφήσει πίσω».
Προσθέτω μόνο ένα: Θεωρητικά, είναι μια καλή περίπτωση. Πρέπει να περιμένουμε αν θα φανεί αυτό και στην πράξη. Και για να φανεί χρειάζεται να συντρέξουν πολλές προυποθέσεις. Κάτι που ισχύει για κάθε νεοαποκτηθέντα, σε κάθε ομάδα.
