Περίμενα να εκδοθεί και επίσημα το «διαζύγιο» του Ολυμπιακού με τον Γιάγια Τουρέ για να καταγράψω αυτή την ιστορία ως το τέλειο παράδειγμα της ανοησίας με την οποία γίνονται πολλές μεταγραφές από τις μεγάλες ελληνικές ομάδες.
Όταν έφερνε τον βετεράνο Ιβοριανό στο Πασαλιμάνι ο Βαγγέλης Μαρινάκης και όταν κάποιοι φανατικοί οπαδοί του Ολυμπιακού του έκαναν μια αποθεωτική υποδοχή, που αποτελούσε κύριο θέμα επί μία εβδομάδα στις ερυθρόλευκες φυλλάδες, γελούσα. Και ντρεπόμουν μαζί.
Γελούσα γιατί ήμουν βέβαιος ότι η θριαμβευτική επιστροφή του πρώην μεγάλου άσου θα εξελισσόταν σε φιάσκο. Και ντρεπόμουν γιατί αποδεικνυόταν ότι πολύ δύσκολα θα αλλάξουν μυαλά τα αφεντικά των μεγάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Τι έκανε ο Μαρινάκης; Σκόρπισε δύο δωμάτια λεφτά για να πάρει έναν 36χρονο, μόνο και μόνο γιατί το όνομά του θα έκανε γκελ στους ανεγκέφαλους οπαδούς. Όχι σε όλους τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Στους ανεγκέφαλους. Αυτούς, δηλαδή, που… σέβονται και υπολήπτονται όλοι οι μεγαλομέτοχοι. Αυτούς τους οποίους φοβούνται και θέλουν να είναι πάντα ευχαριστημένοι για να τα έχουν καλά μαζί τους. Εκανε μια εκ των προτέρων αποτυχημένη μεταγραφή μόνο για το θεαθήναι, μόνο για τις εντυπώσεις, μόνο για επικοινωνιακούς λόγους. Και, όπως ήταν αναμενόμενο, έγιναν και οι δύο ρεζίλι. Και ο Μαρινάκης και ο Τουρέ.
Προσέξτε κάτι σημαντικό. Ο Τουρέ δεν το «έπαιξε» φίρμα. Εδειξε άφθαστο επαγγελματισμό. Προσπάθησε, δουλεύοντας σκληρά, να φτάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο, χωρίς να δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα και, όταν συνειδητοποίησε ότι έχει τελειώσει ποδοσφαιρικά, ζήτησε ο ίδιος να λυθεί το συμβόλαιό του για να μην αποτελεί περιττό βάρος για την ομάδα.
Η μεταγραφή, δηλαδή, δεν απέτυχε επειδή ο Τουρέ ήθελε να παίζει αλλά δεν τον γούσταρε ο προπονητής, ούτε γιατί δεν ήταν αρεστός λόγω του χαρακτήρα του και της συμπεριφοράς του, όπως συμβαίνει σε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις. Η μεταγραφή απέτυχε επειδή ο Τουρέ είχε πάψει πλέον να είναι ποδοσφαιριστής και αυτό μόνο ο ίδιος δεν ήθελε να το πιστέψει το περασμένο καλοκαίρι και μόνο ο Μαρινάκης δεν είχε τη στοιχειώδη λογική για να το καταλάβει.
Δυστυχώς, πολύ συχνά, με το ίδιο σκεπτικό λειτουργούν όλοι οι μεγαλοπαράγοντες στην Ελλάδα, πληρώνοντας ακριβά την άγνοιά τους, τη μαεστρία κάποιων αετονύχηδων μανατζαραίων που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και την επιθυμία να ικανοποιήσουν τους πιο… επικίνδυνους από τους οπαδούς των ομάδων τους. Ετσι, ουσιαστικά, βλάπτουν την τσέπη τους και την ίδια την ομάδα, αγνοώντας αυθεντικά ταλέντα με πολύ μέλλον και ιδιαίτερα τους νεαρούς αξιόλογους Ελληνες ποδοσφαιριστές, που πασχίζουν να βρουν θέσεις σε 25μελή ρόστερ με 20 ξένους, από τους οποίους οι περισσότεροι δεν είναι καλύτεροί τους.
ΥΓ. Η περίπτωση του Μπερμπάτοφ στον ΠΑΟΚ δεν είναι ίδια με την περίπτωση του Τουρέ. Τον Βούλγαρο τον είδαμε να παίζει. Τουλάχιστον μια σεζόν μπορούσε να τη «βγάλει» άνετα και να προσφέρει. Αλλά αυτόν τον «σκότωσε» ο Τούντορ με την ασχετοσύνη του και την ξεροκεφαλιά του.
Περέιρα: Πιο αστείος, πας στον άλλο κόσμο
Συνέντευξη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» έδωσε ο Πορτογάλος που παριστάνει τον αρχιδιαιτητή. Σταχυολογώ τα ενδιαφέροντα σημεία από όσα είπε ο Μέλο Περέιρα:
«Πέρσι στις πρώτες δέκα αγωνιστικές είχαμε 24 ματς στα οποία η διαιτησία κυμάνθηκε κάτω από τις απαιτήσεις μας. Φέτος στο ίδιο διάστημα έχουμε 16».
-Στην κοσμάρα του ο τύπος. Αγκαλιά με τη δική του λογική και τη δική του αριθμητική.
«Πιθανότατα θα καλέσουμε περισσότερους ξένους διαιτητές στο μέλλον Θα το κάνουμε, ανάλογα με τη βαθμολογική θέση των ομάδων»
-Αργότερα, θα «μετράει» η βαθμολογική θέση των ομάδων. Εξ’ αρχής γιατί δεν «μετρούσε»; Δεν είναι όλοι οι αγώνες το ίδιο σημαντικοί, για όλες τις ομάδες; Τους ίδιους βαθμούς δεν δίνει η νίκη σε κάθε αγώνα; Ο άνθρωπος νομίζει ότι απευθύνεται σε ηλίθιους.
«Τους ορισμούς των διαιτητών τους κάνουμε οι τρεις ξένοι που βρισκόμαστε στην ΚΕΔ. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τα επαγγελματικά Πρωταθλήματα, αποκλειστικά. Κι εγώ έχω τον τελευταίο λόγο».
-Δεν αμφιβάλλαμε καθόλου. Δεν χρειαζόταν να το επιβεβαιώσει. Οι ορισμοί δείχνουν από μόνοι τους ότι τους κάνουν κάποιοι που δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
Και το καλύτερο:
Ερώτηση: «Το καλοκαίρι σχολιάστηκε πως «φαγώθηκαν» διαιτητές από τους πίνακες για να ικανοποιηθούν συγκεκριμένες ομάδες. Από την άλλη, παρέμεινε ο Γιώργος Κομίνης...»
Απάντηση: «Ο,τι και να λέγεται, κριτήριο ήταν μόνο η αξιολόγηση. Τεστ φυσικής κατάστασης, διαθεσιμότητα, η σχέση με την ΚΕΔ. Δεν λάβαμε υπόψη μας τίποτε από όσα λέγονται. Ο Γ. Κομίνης είναι ένα παράδειγμα πως δεν παίρνουμε υπόψη μας εξωτερικές πιέσεις, ή προσπάθειες επηρεασμού».
-Ο άνθρωπος είναι αστείος. Πιο αστείος, πας στον άλλο κόσμο. Δηλαδή θα «έκοβε» τον Κομίνη επειδή έτσι ήθελε ο ΠΑΟΚ και όχι γιατί αυτός ο άθλιος διαιτητής έκανε το πιο βαρύ και το πιο κωμικό, ταυτόχρονα, έγκλημα στα παγκόσμια ποδοσφαιρικά χρονικά. Τον κράτησε στον πίνακα επειδή δεν ήθελε να δείξει ότι επηρεάζεται και τον επιβράβευσε επειδή έκλεψε ένα Πρωτάθλημα από μια ομάδα και το χάρισε σε μια άλλη, κάνοντας δύο ώρες να αποφασίσει αν ένα γκολ ήταν έγκυρο ή όχι. Κι εμείς από τον αστείο Πορτογάλο περιμένουμε χαίρι και προκοπή στην ελληνική διαιτησία…
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (13/12)