Οι ποδοσφαιρικές ομάδες παρότι αποτελούν μία ανώνυμη εταιρεία αθλητικού θεάματος, δεν είναι κανόνας ότι στη διοικητική εξίσωση μπορεί κάποιος να βγάζει θετικό πρόσημο, προσεγγίζοντας τεχνοκρατικά το θέμα.
Οι θεωρίες του μάνατζμεντ εφαρμόζονται όχι μόνο στις επιχειρήσεις στην κλασική τους έννοια, αλλά και σε οποιοδήποτε οργανισμό, κερδοσκοπικό και μη, που αποτελείται από περισσότερα από ένα άτομα.
Έτσι και στην περίπτωση των ποδοσφαιρικών ανωνύμων εταιρειών το σωστό μάνατζμεντ είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία. Οι αγγλικές ομάδες αποτελούν το πρότυπο όσον αφορά την οργάνωση και τη διοίκηση. Ακόμα και οι μικρότερες ομάδες της Αγγλίας έχουν τεχνικούς διευθυντές, διευθυντές προώθησης και έμμισθους διοικητικούς υπαλλήλους.
Μπορεί τα «πρώτα βιολιά» στις ποδοσφαιρικές ομάδες να είναι οι προπονητές και οι ποδοσφαιριστές, αλλά αποδεδειγμένα το μεγαλύτερο βάρος της επιτυχίας μιας επαγγελματικής ομάδας το φέρει η διοίκηση.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς όταν εξαγόρασε την Τσέλσι ήταν να επιλέξει διευθυντή. Προσέλαβε, λοιπόν, τον διευθυντή της πλέον επιτυχημένης επαγγελματικής ομάδας, της Manchester United, Peter Kenyon.
Ο Peter Kenyon υπήρξε για πολλά χρόνια διευθύνων σύμβουλος μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας αθλητικών προϊόντων και άφησε το στίγμα του στην Manchester United, καθιστώντας την ως την πιο κερδοφόρα ποδοσφαιρική εταιρεία όλων των εποχών.
Αυτός ο κανόνας δεν αποτελεί πανάκια για την επιτυχία, καθώς στο ποδόσφαιρο τη θεωρία από την πράξη τη χωρίζει ένα εξαιρετικά μεγάλο μεσοδιάστημα. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που το άθλημα έχει μία απίστευτη γοητεία.
Το απρόβλεπτο, εκτός από το θέαμα, είναι αυτό που μαγνητίζει τον κόσμο και συγχρόνως ακυρώνει τις ικανότητες που πιθανόν να έχει επιδείξει ο ιδιοκτήτης μίας ομάδας στην επιχειρηματική του δράση.
Σε κάθε όμως περίπτωση μπορεί μία καλά οργανωμένη ομάδα που έχει μεγάλο μπάτζετ να διατρέχει κινδύνους αποτυχίας, αλλά θεωρητικά έχει κάνει ότι απαιτείται προκειμένου να μειωθούν οι κίνδυνοι αυτοί στο ελάχιστο. Απλώς εκείνο που δεν μπορεί να ελέγξει είναι τα τερτίπια της μπάλας και τα καμώματα των διατητών.
Αυτό το οργανωτικό μοντέλο που ακολουθείται σ’ όλες τις ποδοσφαιρικά ανεπτυγμένες χώρες, επιχείρησε να το εφαρμόσει χωρίς αποτέλεσμα και ο Ιβάν Σαββίδης στον ΠΑΟΚ.
Σκόρπισε χρήματα, προσέλαβε έναν πετυχημένο αθλητικό διευθυντή και παρέχει στους ποδοσφαιριστές τις καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Εκτιμώ ότι στον συμπαθέστατο Πανιώνιο δεν ισχύουν τα ίδια.
Σίγουρα οι νεοσμυρνιώτες δεν ταξιδεύουν με πτήση τσάρτερ, δεν έχουν υψηλή επιστημονική υποστήριξη, ούτε πληρώνονται με την ίδια συνέπεια που πληρώνονται οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ.
Ακόμη δεν έχουν δίπλα τους τις χιλιάδες οπαδών που έχει ο Δικέφαλος. Παρ’ όλα αυτά μία ομάδα με χαμηλό μπάτζετ κατάφερε να παρουσιάσει στους 30 αγώνες εξαιρετικό ποδοσφαιρικό θέαμα, να έχει βαθμολογικά το δικαίωμα συμμετοχής στα πλέϊ οφ και τελείωσε το Πρωτάθλημα μ’ έναν βαθμό πίσω από τον ΠΑΟΚ.
Οποιος δει μεμονωμένα και κρίνει υπεραπλουστευμένα το αγωνιστικό αποτέλεσμα του Πανιωνίου, κινδυνεύει να αδικήσει την προσπάθεια του Ιβάν Σαββίδη στον Δικέφαλο.
Είναι όμως ένα γεγονός που έχει τη σημειολογία του, αλλά αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα και στις αρχές διοικητικής οργάνωσης μίας ομάδας. Απλώς η επιτυχία του Πανιωνίου επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι οι επιτυχίες δεν αγοράζονται, αλλά «χτίζονται» με καθαρά και γεμάτα «υγεία» υλικά. Και κυρίως από ανθρώπους που δείχνουν αντανακλαστικά και διαχειρίζονται με επιτυχία τις κρίσεις. Εάν μάλιστα έχουν και μπάτζετ τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη ευκολότερα.
