Ούτε καν δεκαετία δεν έχει περάσει από εκείνο το απόγευμα του Ιούλη που τα Ιταλικά δικαστήρια εξολόθρευαν έναν από τους μεγαλύτερους συλλόγους του πλανήτη. Υποβιβασμός, αφαίρεση 30 βαθμών στο πρωτάθλημα της SerieB και κοινώς… διάλυση. Αυτή ήταν η απόφαση για την Γιουβέντους. Το πώς και το γιατί σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Με το πέρασμα των ετών, αποδεικνύεται πως το σκάνδαλο ήταν τρομακτικό. Τα «φορτώθηκε» όλα η Γιούβε και πλήρωσε για τις αμαρτίες ενός οικοδομήματος που ήταν σάπιο. Άλλοι αποδείχθηκε πως έκαναν χειρότερα, αλλά δεν τιμωρήθηκαν, ενώ εμπλεκόμενοι δικαστές, λίγα χρόνια μετά έγιναν υπάλληλοι του προέδρου της Ίντερ, Μάσιμο Μοράτι. Ήταν 2006. Μάρτης του 2015 και η Γιουβέντους μετά από μία παράσταση στο Ντόρτμουντ, που συνοδεύτηκε από πρόκριση στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, επέστρεψε για να… βγάλει την υποχρέωση κερδίζοντας και την Τζένοα. Μέχρι να φθάσει τυπικά το φινάλε και να πανηγυρίσει ένα ακόμη πρωτάθλημα. Τέταρτο στην σειρά. Την ίδια ώρα η Μίλαν και η Ίντερ βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στην Ρόμα μαλώνουν μεταξύ τους κ.ο.κ.
Η «Μεγάλη Κυρία» παραδίδει αληθινά μαθήματα ανάπτυξης τα τελευταία χρόνια και είναι ένα μοντέλο που μπορεί δύσκολα να αντέχεται από πλειάδα οπαδών (ειδικά στην Ελλάδα) όμως αποδεικνύεται σίγουρος δρόμος για την επιτυχία. Η Γιουβέντους επέστρεψε και μετά τους πειραματισμούς του Τζον Έλκαν, ανέλαβε ο Ανιέλι. Το όνομα Ανιέλι είναι άλλωστε ταυτισμένο με την Γιουβέντους. Ο Ανιέλι είχε συγκεκριμένες οικονομικές δυνατότητες. Έριξε βάρος στην κατασκευή του νέου γηπέδου, γιατί αυτή είναι η βάση της μεγάλης ομάδας και φρόντισε να επανακτήσει τα κεκτημένα. Δηλαδή το πρωτάθλημα. Δέχθηκε σφαλιάρες αλλά δεν εγκατέλειψε το πλάνο του. Βρήκε έναν προπονητή της «οικογένειας» και τον εμπιστεύτηκε. Ήταν ο Αντόνιο Κόντε.
Βρήκε συγκεκριμένο σχέδιο ομάδας, άλλαξε πρόσωπα, κατέληξε σε κορμό, έφερε επιτυχίες. Που έφεραν χορηγούς, έφεραν καλύτερο σκάουτινγκ, έφεραν τον Πογκμπά, τον Περέιρα… αλλά και παίκτες αξίας, όπως ο Τέβες, ο Γιορέντε, που πείστηκαν από το πλάνο. Βρήκε παίκτες που μπορούν να κάνουν την διαφορά στην Ιταλία όπως ο Λίχτστάινερ, ο Μπονούτσι, ο Κελίνι και προχώρησε. Μία ομάδα που λειτουργούσε ως αληθινά μεγάλο κλαμπ. Όλοι για έναν και ένας για όλους. Πάντα μαζί. Ο Ανιέλι, ο τεχνικός διευθυντής Μαρότα, ο Νέντβεντ, οι παίκτες, το τεχνικό τιμ. Όλοι θα πανηγυρίσουν, όλοι θα συγκινηθούν, όλοι θα κλάψουν, όλοι θα προβληματιστούν και όλοι θα αποφασίσουν. Με τον έναν (Ανιέλι) να βάζει την υπογραφή, έχοντας βέβαια πλήρη εμπιστοσύνη στους συνεργάτες του.
Αποφάσεις που δεν είναι πάντα εύκολες. Για την Γιουβέντους εκ παραδείγματι, ως οργανισμό, έμοιαζε αδιανόητο να συνεχίζει να παίζει ποδόσφαιρο ο Ντελ Πιέρο, αλλά σε κάποια άλλη ομάδα. Συνέβη. Γιατί έτσι αποφάσισε το κλαμπ. Οι πόρτες είναι πάντα ανοιχτές αλλά για πόστο. Όχι εντός τερέν. Σεβασμός απεριόριστος αλλά… δεν μπορούσε παραπάνω. Η Γιουβέντους δεν λειτουργεί σαν την Ρόμα με τον Τότι. Φτιάχνει τους παίκτες, τους σέβεται, τους στηρίζει, αλλά κανείς δεν είναι πάνω από την ομάδα.
Δεν υπάρχει καμία νομίζω περίπτωση να πάρει η Γιουβέντους φέτος το Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι ένα σκαλί κάτω από την Μπαρτσελόνα, την Ρεάλ, την Μπάγερν, πιθανώς και από την Ατλέτικο ή την Παρί. Δεν έχει ακόμη την άνεση να διαθέτει εκατομμύρια Ευρώ όπως αυτοί οι κολοσσοί και κυρίως ακόμη «φτιάχνεται» σαν ομάδα. Όλοι όμως όσοι αγαπούν την Γιουβέντους, μπορούν αληθινά να αισθάνονται χαρούμενοι. Γιατί χρόνο με τον χρόνο γίνεται καλύτερη. Ισχυρότερη. Φαντάζει πιο… Γιουβέντους. Λειτουργεί εξαιρετικά, έχει οργανόγραμμα, ιεραρχία, πάθος και δίψα για διάκριση αλλά κυρίως ανάπτυξη. Σε όλα τα επίπεδα. Ανάπτυξη με όλη την σημασία της λέξης. Τόση που θα την ζήλευε κάθε σύλλογος…