Οι συγκρίσεις είναι, δυστυχώς, αναπόφευκτες. Μόλις μία εβδομάδα πριν η χώρα μας βρεθεί αντιμέτωπη με τα πολύ έντονα καιρικά φαινόμενα, ήμουν σε Βέλγιο και Γερμανία.
Εχω βρεθεί στις προαναφερθείσες χώρες και με καιρικές συνθήκες παρόμοιες με αυτές που ζει η χώρα μας την τελευταία εβδομάδα. Πριν πέντε χρόνια, στην Γερμανία, περίοδο Χριστουγέννων, η θερμοκρασία δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το -12 και οι χιονοπτώσεις βρισκόταν στην ημερήσια διάταξη για μία, τουλάχιστον, εβδομάδα.
Ωστόσο, στην καθημερινότητα των πολιτών δεν άλλαζε απολύτως τίποτε. Ούτε οι σωλήνες στα σπίτια τους παγώνανε, ούτε χωρίς θέρμανση μένανε, ούτε η κίνηση παρέλυε.
Και τα αυτοκίνητά τους –εφοδιασμένα απαραιτήτως με χιονολάστιχα όπως κάθε χειμώνα- μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αφού κανένας κεντρικός δρόμος δεν κλείνει, ενώ οι ίδιοι φροντίζουν να καθαρίσουν ο καθένας το πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι του και δεν περιμένουν κανένα δήμο και κανένα κράτος.
Στην κεντρική Ευρώπη ζούνε όταν υπάρχει κακοκαιρία, όπως και όταν δεν υπάρχει. Δεν αλλάζουν καμία από τις συνήθειές τους. Πηγαίνουν κανονικά στην δουλειά τους, τα σχολεία δεν κλείνουν, κανένας εμπορικός σύλλογος δεν διανοείται να προτρέψει τα μέλη του να μην ανοίξουν τα καταστήματά τους, όπως συνέβη με τον δικό μας, εδώ στην Θεσσαλονίκη, προχθές.
Μέτρα λαμβάνουν στην Κεντρική Ευρώπη ακόμη κι όταν δεν αναμένουν πολικές θερμοκρασίες, ή ισχυρές χιονοπτώσεις. Προετοιμάζονται ακόμη κι όταν περιμένουν η υγρασία που υπάρχει στην ατμόσφαιρα, ή η πάχνη, να γίνει πάγος.
Όπως, δηλαδή, συνέβαινε σε Βέλγιο και Γερμανία πριν 10-12 μέρες, μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Νόις, μια πόλη δίπλα στο Ντίσελντορφ, πέντε η ώρα το απόγευμα, με θερμοκρασία κοντά στο μηδέν, έβλεπες παντού φορτηγά να ρίχνουν αλάτι, χωρίς να υπάρχει πρόβλεψη για χιονόπτωση παρά μόνο για να αποφευχθεί ο κίνδυνος δημιουργίας πάγου επειδή τη νύχτα η θερμοκρασία θα έπεφτε στο -3.
Για μας, όλα αυτά απλά δεν υπάρχουν… Για άλλη μια φορά αποδείχθηκε ότι ο κρατικός μηχανισμός κινείται με τους δικούς του απελπιστικά αργούς ρυθμούς.
Το παράδειγμα του δήμου Θεσσαλονίκης είναι σίγουρα προς αποφυγή. Ευτυχώς υπάρχουν και θετικά παραδείγματα, με πιο χαρακτηριστικό του δήμου Πυλαίας-Χορτιάτη.
Το γενικό συμπέρασμα, πάντως, είναι ότι ζούμε σε μια χώρα που κάνουμε τον σταυρό μας να μην συμβεί κάτι που ξεφεύγει από τα συνήθη και που η αντιμετώπισή του έχει βαθμό δυσκολίας, διότι ο κίνδυνος να μπλέξουμε σε περιπέτειες είναι τεράστιος…
