Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε πάψει να ευχαριστιόμαστε το ποδόσφαιρο εδώ και χρόνια. Έχουμε δηλητηριαστεί απ΄ όλα όσα συμβαίνουν στην χώρα μας. Λογικό κι επόμενο είναι, όμως οι έλληνες φίλαθλοι έχουν έναν δικό τους τρόπο πλέον για να αντιλαμβάνονται τα πρόσωπα και τις καταστάσεις. Κι άντε στα μέρη μας το έχουμε συνηθίσει. Ύβρεις, αποθέωση χωρίς λόγο, ειρωνεία συχνά στο φουλ, ισοπέδωση για όλους, καχυποψία παντού και πάντα. Το χειρότερο είναι ότι οικειοποιούμαστε συχνά και θεσμούς ή αγώνες, που φυσικά οι ελληνικές ομάδες δεν περνάνε ούτε απ΄ έξω.
Είναι απολύτως θεμιτή η καζούρα. Αυτό είναι άλλωστε το ποδόσφαιρο. Δεν θα είχε το ίδιο ενδιαφέρον αν δεν υπήρχε… ο αντίπαλος. Κι αν δεν υπάρχει, πρέπει να ανακαλυφθεί. Από αυτό όμως μέχρι αυτό που συμβαίνει με εμάς, δεν έχει καμία απολύτως σχέση. Το βράδυ του Σαββάτου, θαρρώ ότι απολαύσαμε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Ο καθένας έχει την δική του ποδοσφαιρική προσέγγιση. Σε άλλους άρεσε το θέαμα και σε άλλους όχι. Σε άλλους άρεσε το αποτέλεσμα και σε άλλους όχι. Σε άλλους αρέσει η τακτική των δύο ομάδων, σε άλλους όχι. Σε άλλους αρέσουν τα τρεξίματα της Ατλέτικο, σε άλλους όχι. Σε άλλους αρέσει ο Κριστιάνο ή ο Μπέιλ. Σε άλλους όχι. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο.
Είδαμε επίσης το πόσο όμορφο άθλημα είναι. Τι συναισθήματα κρύβει. Το έβλεπες στις εικόνες του κοινού. Σε ένα γήπεδο με 80.000 κόσμο, δύο ομάδων της ίδιας πόλης, με φιλάθλους που δεν αγαπούν λιγότερο από τους δικούς μας φιλάθλους τις ομάδες τους, να απολαμβάνουν το θέαμα, να χαίρονται, να λυπούνται, να γελούν, να στεναχωριούνται, να δακρύζουν, να συγκινούνται, να χειροκροτούν…Σκέφτεσαι πως αυτό είναι το ποδόσφαιρο, αισθάνεσαι γεμάτος από αυτό είδες, ανυπομονείς για το επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ και έπειτα… επιστρέφεις στην πραγματικότητα.
Όχι του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτό είναι μάταιο. Της ελληνικής προσέγγισης ενός τελικού. Συχνά το βράδυ, όταν πλέον έχω ηρεμήσει από τις απαιτήσεις μίας ημέρας, «βολτάρω» στο Facebook. Έχει γίνει συνήθεια πλέον. Με μέτρο βέβαια, γιατί παν μέτρο άριστο. Τι βλέπεις εκεί; Την ελληνική προσέγγιση ενός Ισπανικού τελικού. Παράνοια. Άνθρωποι που οικειοποιούνται τις ξένες ομάδες που υποστηρίζουν και τις αντιμετωπίζουν όπως τις αντίστοιχες ελληνικές. Σαν οπαδοί. Διαβάζεις ότι είναι γελοίος ο Ρονάλντο γιατί πανηγυρίζει! Θαρρείς κι επειδή έκανε έναν μέτριο τελικό, έπρεπε να βάλει και τα κλάματα επειδή σκόραρε το πέναλτι που έδωσε το Τσάμπιονς Λιγκ στην ομάδα του! Κι αυτό ήταν από τα πιο ήπια. Αισχρολογίες, ύβρεις και άλλα τέτοια γνωστά και καθημερινά. «Η βασίλισσα σας γαμ….», έγραφε ένας, «ξεκωλ….» την χαρακτήριζε άλλος, που προφανώς υποστήριζε την Ατλέτικο, άλλοι έμπαιναν στην διαδικασία να διαπιστώσουν ποια ήταν η πορεία των ομάδων στο Τσάμπιονς Λιγκ, υπονοώντας πως η Ρεάλ έστηνε τις κληρώσεις! Φοβερά πράγματα!
Είναι φανερό πως όσο μας αρέσει το ποδόσφαιρο, άλλο τόσο κατορθώνουν πολλοί από εμάς, να μην το χαίρονται στην πραγματικότητα. Να μην αντιλαμβάνονται απόλυτα αυτό που βλέπουν, αυτό το συναίσθημα, αυτή την χαρά ή την λύπη της στιγμής.
Το ποδόσφαιρο είναι στιγμές. Η ιστορία γράφεται από στιγμές. Καλό είναι στο μυαλουδάκι μας και στο στοματάκι μας ή στο… πληκτρολόγιο μας, να μην της φθείρουμε σε βαθμό τέτοιο, που να ισοπεδώνουμε ακόμη και τέτοιου είδους μεγάλους αγώνες ή θεσμούς…
