«Χάσαμε τον Ανσαριφάρντ, αλλά θα πάρουμε καλύτερο παίκτη», δήλωσε ο Βλάνταν Ιβιτς στη NOVA. Δεν ξέρω από πού αντλεί την αισιοδοξία του, αλλά έχω την εξής απορία. Γιατί ο ΠΑΟΚ προσπάθησε να πάρει τον Ανσαριφάρντ, και όχι τον καλύτερο απ’ αυτόν;
Δεύτερη απορία: Είναι άραγε ο Ουάρντα ο παίκτης που θα σταθεί επάξια στο ρόστερ ενός επίδοξου πρωταθλητή; Η είναι μήπως ο Πέδρο Ενρίκε; Μπορούν τέτοιου είδους επιλογές να συγκινήσουν τους οπαδούς του ΠΑΟΚ και, κυρίως, να τους γεμίσουν με αισιοδοξία για το μέλλον; Φοβάμαι πως όχι και χίλιες φορές μακάρι να πέφτω έξω.
Επεσε στα μάτια μου τυχαία χθες κάποια στιγμή αυτή η φωτογραφία. Είναι η ενδεκάδα που παρατάχθηκε στην Τούμπα για τον τελικό του Κυπέλλου με τον Αρη, το 2003. Είναι η ομάδα που κατέκτησε τον έκτο και τελευταίο τίτλο του ΠΑΟΚ. Ξέρετε τι πρόσεξα; Οτι σ’ αυτή την ενδεκάδα οι ξένοι είναι μόνο δύο, αν εξαιρέσουμε τους Κύπριους Οκκά, Εγκωμίτη και Γιασεμάκη. Είναι ο Αμπονσά και ο Κουκιέλκα. Αλλά και όλοι οι τίτλοι του ΠΑΟΚ κατακτήθηκαν χάρη κυρίως στην ποιότητα και την προσφορά των Ελλήνων παικτών. Κάποια εποχή απλά απαγορευόταν να παίζουν σε μια ομάδα περισσότεροι από δύο ξένοι, αλλά στη συνέχεια ήταν επιλογή, ενίοτε και αναγκαστική λόγω έλλειψης χρημάτων, το να βασίζεται ο ΠΑΟΚ στα «ελληνάκια». Οποτε είχε, λοιπόν, αξιόλογη ομάδα, την είχε χάρη στους καλούς Ελληνες παίκτες και όχι χάρη στους καλούς ξένους.
Τι θυμάται ο ΠΑΟΚτσής από τον τελικό με τον Αρη; Την γκολάρα του Γιώργου Γεωργιάδη. Τι θυμάται από το 4-2 με τον Ολυμπιακό στον τελικό Κυπέλλου του 2001; Τον... αφιονισμένο Εγκωμίτη, τον ασταμάτητο Γεωργιάδη και τον τρελαμένο Βασίλη Μπορμπόκη. Για να μην πάω και στους άλλους τίτλους, γιατί απ’ αυτούς έχουμε να θυμόμαστε ελάχιστους ξένους. Τον Φούρτουλα, τον Γκουερίνο, τον Γιούρισιτς, τον Πάπριτσα και κανέναν άλλον...
Σήμερα η ομάδα είναι γεμάτη από ξένους παίκτες και ξένους ψάχνει να αποκτήσει. Γλύκος, Μαλεζάς, Μυστακίδης, Κίτσιου, Πέλκας, Χαρίσης, Αθανασιάδης, Κουλούρης... και τελειώσαμε από Ελληνες, αν μιλάμε γι’ αυτούς που έχουν κάποιες συμμετοχές. Και δεν θα πείραζαν κανέναν οι πολλοί ξένοι, αν ήταν ικανοί να κάνουν μια κάποια διαφορά, όπως ο Μάτος και ο Ροντρίγκες.
Συνεπώς, δύο είναι τα προβλήματα: Οι ακαδημίες δεν «παράγουν» ποιοτικά ταλέντα και τα «λαγωνικά» δεν μπορούν να αξιοποιήσουν αξιόλογους ξένους. Τόσο αξιόλογους που να μπορούν, μαζί με τους όποιους Ελληνες, να συγκροτήσουν μια ομάδα που δεν θα φαντασιώνεται μόνο, αλλά και θα μπορεί να κατακτά τίτλους. Οσο οι Ελληνες είναι λίγοι στον αριθμό και πολλοί ξένοι είναι «λίγοι» σε αξία, μεγάλη ομάδα δεν πρόκειται να γίνει...
