Η προχθεσινή, ομολογουμένως αποκαλυπτική παρουσία του Σπύρου Παπαθανασάκη στον ΣΚΑΪ, με πρωτοβουλία του φίλου και συναδέλφου Κυριάκου Θωμαϊδη, αντί να κατευνάσει ή να καθησυχάσει, όσους αγαπούν και όχι μόνο οπαδικά τον Ηρακλή, μάλλον τους εξαγρίωσε και του προβλημάτισε ακόμη περισσότερο. Και τούτο διότι για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις αφενός διαπίστωσαν πως ο «ιδιοκτήτης» της ΠΑΕ και όχι του Ηρακλή, κατά την άποψη μου, έχασε μεγάλο μέρος του όπιου δίκαιου είχε με τα ψεύδη του και αφετέρου η καταθλιπτική εμμονή του αναστάτωσε περαιτέρω.
Η προσπάθεια του να συναισθηματοποιήσει την ατμόσφαιρα, με το πρόβλημα της συντρόφου του, έπεσε στο κενό και πάλι για όσους γνώριζαν πως αυτό δεν ήταν της παρούσης, αλλά προϋπήρχε, το γνώριζαν άπαντες, όταν αποτελούσε μέλος της κυανόλευκης οικογένειας και συνέπασχαν μαζί του. Η αμηχανία του ήταν κατάφωρη στις εύστοχες ερωτήσεις του συναδέλφου Γιώργου Μπούζου τόσο σε θέματα που αφορούσαν τον ίδιο, όσο και τον Καγιούλη. Και τούτο διότι ο Γιώργος συνομίλησε στον αέρα και με τους δυο και γνώριζε τις απαιτήσεις τους για να παραδώσουν τη σκυτάλη στον κάθε τυχόντα, με χρηματικά κριτήρια και όχι ποιοτικά του χαρακτήρα του. Αλλωστε και ποιος είναι ο χθεσινός Παπαθανσάκης και από πότε απέκτησε το δικαίωμα να αξιολογεί άτομα ανδρωμένα στις τάξεις του Ηρακλή.
Ευτυχώς ή δυστυχώς ένα κασκόλ η μια ελληνικότητα και η αναφορά στη Χάιδω, στην όποια Χάιδω, ουδέποτε προσδιόρισε την Ηρακληδοσύνη του οποιουδήποτε. Είναι δυνατόν για παράδειγμα ένας κάποιος περαστικός, δήθεν χρηματοδότης, να συγκρίνεται με τον προσφάτως θανόντα Λώλο Χασεκίδη ή τόσους άλλους φευγάτους ή παραμένοντες ακόμη; Για όνομα του Θεού τι θα ακούσουμε ακόμη;
