Έλληνας ηθοποιός: «Στο σχολείο ήμουν φάντασμα, δε με θυμόταν κανείς»
«Είναι αλήθεια ότι ο τρόπος που λειτουργούμε οι δυσλεκτικοί είναι ιδιαίτερος. Από μικρό παιδί είχα τεράστια φαντασία, ήταν ένα μέσο διαφυγής από την καθημερινότητα και τα προβλήματα μου. Όταν ήμουν παιδί είχα «φάει» μπούλινγκ.» τόνισε στο περιοδικό Λοιπόν και στη Ρενέ Σαραντινού ο Γιάννης Χατζηγεωργίου.
Για ποιο λόγο;
«Γιατί δεν ήμουν όμορφος όταν ήμουν παιδάκι, ιδιαίτερα στο δημοτικό – γυμνάσιο. Είχα πολλά σπυράκια, μακριά μαλλιά, δεν πρόσεχα τον εαυτό μου, είχα κοιλίτσα… Δεν άρεσα στα κοριτσάκια.»
Τώρα που αρέσεις πώς το αντιμετωπίζεις;
«Τώρα έχω καταλάβει τι αρέσει και τι δεν αρέσει και ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω. Τότε δε μου έδιναν καθόλου σημασία τα κορίτσια. Ήμουν… φάντασμα, δε με θυμόταν κανένας από το σχολείο, ποτέ, δε μιλούσα πολύ, στη γωνίτσα μου, έγραφα τα μαθήματά μου, διάβαζα, τέλος. Λόγω του πατέρα μου, έκανα παρέα με έξυπνους ανθρώπους, ικανούς στη δουλειά τους – αρχαιολόγοι, μουσικοί -, μάθαινα κι έπαιρνα πληροφορίες που αν τις έλεγα σ’ έναν καθηγητή ή σ’ ένα μαθητή, θα με θεωρούσε εξωγήινο. Οπότε, όταν τα έλεγα σε κάποιον από το σχολείο αυτά, πάλι μου γινόταν μπούλινγκ του τύπου: «Τι λέει πάλι ο Γιαννάκης;» και γελάγανε.»
