Ο χρόνος είναι ο καλύτερος κριτής. Επιβεβαιώνει, διαψεύδει, εγκρίνει κι απορρίπτει. Ποτέ οι βιαστικές κρίσεις δεν ήταν οι πιο αξιόπιστες. Μεγαλύτερο μάθημα από τον φετινό Ηρακλή δεν υπάρχει. Την ομάδα για την οποία δηλαδή το καλοκαίρι στην προετοιμασία οι περισσότεροι έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου, χωρίς υπομονή, και η οποία αποθεώνεται σήμερα.
Το ότι ο φετινός Ηρακλής ανεβαίνει, είναι μια θέση-άποψη, που έχουν αποκτήσει πια αντίπαλοι στον όμιλο, άνθρωποι του νότιου ομίλου και όσοι βλέπουν ευρέως ποδόσφαιρο και ασχολούνται με τη Super League. Ο Ηρακλής έχει ποιότητα, έχει παίκτες που έχουν μεγάλη «δίψα» (χωρίς αυτό να αφορά μόνο τους νεαρότερους σε ηλικία φυσικά, γιατί η διάθεση των μεγαλύτερων είναι εξίσου τεράστια), έχει δημιουργήσει «αποδυτήρια» που δεν είχε στο παρελθόν, έχει μια διοικητική σταθερότητα ζηλευτή από πολλές ομάδες στην Ελλάδα, έχει τη δυναμική, έχει τον κόσμο, έχει… πολλά.
Αυτό το οποίο έχει αποκτήσει όμως μέσα από την καθημερινότητά του, αυτό που έχει «χτίσει» από το Καρπενήσι μέχρι σήμερα, είναι ο «χαρακτήρας». Αγωνιστικά ο Ηρακλής έχει τη δική του «ταυτότητα» και την έχει καταθέσει. Είναι μια ομάδα που θα τρέξει, θα πιέσει, θα αναπτύξει γρήγορα το παιχνίδι του από την άμυνα στην επίθεση, είναι μια ομάδα που θα βγάλει συνεργασίες, στοιχεία από τις προπονήσεις δουλεμένα…
Από τα ως τώρα παιχνίδια όμως ο Ηρακλής έχει δείξει και τον χαρακτήρα του. Είναι μια ομάδα που μπαίνει στο γήπεδο για να κερδίσει. Είτε παίζει επίσημο ματς, είτε φιλικό. Είτε παίζει στο Καυτανζόγλειο, είτε εκτός έδρας. Είτε αντιμετωπίζει τον Τύρναβο, είτε την Ξάνθη. Κι αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο, τόσο όσο και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του, το οποίο το δημιουργεί η ίδια η ομάδα από μόνη της, από τον τρόπο που κινείται, από τη φιλοσοφία που επικρατεί.
Το ότι ο φετινός Ηρακλής ανεβαίνει είναι μια άποψη-πεποίθηση που έχει μεταφερθεί. Θα τον αφήσουν; Θα τον εμποδίσουν; Αναπάντητο ερώτημα. Ρητορικό όμω ς είναι και το παρακάτω: Σταματιέται ο φετινός Ηρακλής;
