Οσο περνά ο καιρός, τόσο η ομάδα δείχνει σημάδια ότι είναι ικανή να αποκτήσει διαφορά από τους υπόλοιπους διεκδικητές της ανόδου κάτι που οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στον τρόπο παιχνιδιού, αλλά και στην γενικότερη δουλειά που έγινε, κατά την περίοδο της προετοιμασίας. Τα παραπάνω σχετίζονται αμιγώς με το αγωνιστικό σκέλος, ωστόσο πρόοδος παρατηρείται και στις σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών.
Οι νίκες φέρνουν ηρεμία, πιο καθαρό μυαλό και καλύτερο κλίμα. Η πίεση, υπό την οποία αγωνίζονται οι ποδοσφαιριστές, δεν είναι αμελητέα. Το αντίθετο. Εξ’ ου και ορισμένα ξεσπάσματα ή αντιδράσεις που ίσως να μην συνάδουν με τη λογική που λειτουργεί ο φετινός Αρης. Πολλά έχουν ειπωθεί ως προς το κατά πόσο υπάρχει οικογενειακή ατμόσφαιρα στο «Δασυγένειο» και πολλοί αμφισβήτησαν του λόγου το αληθές. Οι τελευταίες παρεμβάσεις του Παύλου Μυροφορίδη έσπευσαν να απλώσουν δίχτυ ασφαλείας και οι περισσότεροι, εντός ομάδας, αντιλήφθηκαν την σκοπιμότητα των λέξεων που χρησιμοποίησε ο τεχνικός διευθυντής. Τα… γκάζια (μετά το παιχνίδι κόντρα στην Καλλιθέα), αλλά και η επιβράβευση μετά τη νίκη επί του Εργοτέλη), επιβεβαιώνουν το ότι δεν υπάρχει κατηγοριοποίηση των παικτών. Οσοι αξίζουν και προσπαθούν θα αγωνίζονται. Οι υπόλοιποι πρέπει να το παλέψουν κι άλλο, αλλά η αφετηρία είναι η ίδια. Εν ολίγοις, οι συντελεστές της φετινής προσπάθειας φτιάχνουν σύνολο, που πείθει αγωνιστικά και στην πορεία έρχεται το δέσιμο στις σχέσεις μεταξύ διαφορετικών προσωπικοτήτων. Ξεχωριστή διαδικασία, αλλά για τον ίδιο σκοπό. Οι καλύτερες βάσεις, δηλαδή, για τον Αρη που θέλει να επανέλθει (για τα καλά) στο ποδοσφαιρικό στερέωμα.