Όταν χάνεις την υπομονή σου, χάνεις και τη μάχη. Ο ΠΑΟΚ έχανε τις μάχες πριν μερικούς μήνες επειδή έχανε τότε, την υπομονή του. Τώρα; Δεν τις χάνει επειδή την έχει. Αυτή – η υπομονή – είναι ένα από τα «υλικά» της «συνταγής» για την επιτυχία του ΠΑΟΚ.
Ένα άλλο από τα «υλικά» είναι η ηρεμία, η γαλήνη σε ψυχή και πνεύμα του «δικέφαλου». Αυτό άλλαξε πολλά και σε προπονητές και σε παίκτες. Με καθαρό μυαλό ο Ραζβάν Λουτσέσκου είδε πολλά κι άλλαξε περισσότερα. Κυρίως δε, έμαθε. Μη λησμονείτε πως ανέλαβε τον ΠΑΟΚ εν μέσω τρικυμίας. Είχε βέβαια, την αμέριστη στήριξη της ΠΑΕ (λέγε με: Οικογένεια Σαββίδη) ακόμη και κόντρα στην κοινή γνώμη. Η στήριξη αυτή ουσιαστικά, βοήθησε τον ΠΑΟΚ, να καταστήσει τον προπονητή του ικανό, να διαχειριστεί τις τύχες του. Και μέχρι σήμερα τις διαχειρίζεται άριστα…
Επίσης, άλλο, ένα «υλικό» είναι η ύπαρξη στόχου. Θα πείτε: Μα, πάντα υπήρχε ως ονειρεμένος στόχος τού ΠΑΟΚ, το Πρωτάθλημα. Ναι, αλλά ίσως – λέμε: Ίσως – δεν ξεχώριζε ο στόχος από το όνειρο. Εφέτος ο ΠΑΟΚ δε ζει το όνειρο. Προσεγγίζει με ακρίβεια επί του παρόντος τον στόχο του. Ένα όνειρο είναι μονάχα ένα όνειρο. Ένας στόχος – βλέπετε - είναι ένα όνειρο με σχέδιο και προθεσμία.
Επί της ουσίας ο ΠΑΟΚ του Ραζβάν Λουτσέσκου – με τις πλάτες της Οικογένειας Σαββίδη – ξεκίνησε από την επιστροφή του Αντελίνο Βιεϊρίνια. Ο Πορτογάλος άλλαξε με την παρουσία του τον ΠΑΟΚ κι εκτός (στα αποδυτήρια) κι εντός αγωνιστικού χώρου. Με ακρογωνιαίο λίθο τον Αντελίνο Βιεϊρίνια, ο Ρουμάνος προπονητής έκτισε ομάδα ικανή για πρωταθλητισμό βάζοντας και «πυλώνες» υποστήριξης.
Η επιλογή (με μπόλικο ρίσκο) του Αλέξανδρου Πασχαλάκη, η διαχείριση των τεραστίων αγωνιστικών «κεφαλαίων», του Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς και του Δημήτρη Πέλκα κι η αξιοποίηση των δυνατοτήτων του Φερνάντο Βαρέλα διαμόρφωσαν ατσάλινο πλαίσιο για τον ΠΑΟΚ.
Όλα αυτά δεν γινόταν στα πρώρα βήματα του Ραζβάν Λουτσέσκου. Ο Ρουμάνος έμαθε από τα λάθη του. Αναθεώρησε θέσεις κι απόψεις του. Διόρθωσε – και διορθώνει, όπως Όλα αυτά μέχρι χθες. Από σήμερα; Είναι σα να ξεκινά ο ΠΑΟΚ από την αρχή. Και να στοχεύει την κορυφή. Αυτός πρέπει να είναι - κατά την ταπεινή μας πάντα, άποψη – ο προσανατολισμός του μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του τελευταίου αγώνα του Πρωταθλήματος. Εύκολα φθάνεις στην κορυφή, Δύσκολα κρατιέσαι εκεί. Κι είναι η ώρα για τα δύσκολα…
ΥΓ1 : Για τα δίκαια της ΚΑΕ ΠΑΟΚ σε ό,τι αφορά την διαιτησία δε χωρά κουβέντα. Κι ορθά αντιδρά με εικόνα κι ήχο για των λόγων το αληθές. Για τις αλλεπάλληλες ήττες όμως, δεν γίνεται να μην έχουν ευθύνες και προπονητές και παίκτες της; Γίνεται;
ΥΓ2: Έχοντας - ίσως και την πλέον, ευρειών διαστάσεων - άποψη για το «ποιόν» των εχόντων το κουμάντο της ΚΑΕ ΠΑΟΚ, τους θεωρούμε σοβαρούς. Έτσι τους θεωρούσαμε πάντα γνωρίζοντας τους (Μπάνε Πρέλεβιτς, Νίκο Σταυρόπουλο, Τέλη Ζουρνατζίδη, Άρη Καρακούση) περίπου… «Εξ απαλών ονύχων». Ως εκ τούτου αντιλαμβάνονται εκ των αποτελεσμάτων πως η ομάδα τους δεν είναι, όσο χρειάζεται, αγωνιστικά σοβαρή.
ΥΓ3: Προπονητές και παίκτες της ΚΑΕ ΠΑΟΚ έχουν φυσικά, τεράστιες ευθύνες για τις ήττες. Είναι λάθος να κρύβονται αυτές πίσω από τις επίσης, τεράστιες της διαιτησίας. Είναι ορθό να τις αναλάβουν. Και να προσπαθήσουν περισσότερο για τις νίκες. Η 7η θέση ουδόλως τιμά τον ΠΑΟΚ!
