Γράφει ο Κώστας Κούσης
Είναι η τελευταία φορά που με διαβάζετε σε αυτή την εφημερίδα, αν και ποτέ κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο. Με τα δεδομένα που… γνωρίζω, πάντως, είναι η τελευταία. Παραιτήθηκα (όχι απ’ τα δικαιώματα μου) μετά από 16 συνεχή χρόνια σε αυτόν τον όμιλο, στο «Μετρόπολις», στην εφημερίδα και στο σάιτ (λιγότερο).
Δεν είναι μια χαρούμενη στιγμή, φυσικά. Δεν μπορώ να πω όμως ότι έρχεται ο «θάνατος», όπως έλεγε κι ο Άγγελος. Η ζωή είναι ωραία εκεί έξω και πρέπει να τη ζεις. Λυπάμαι γιατί θα μου λείψουν πολλά πράγματα, αλλά με τους ανθρώπους που πρωταγωνιστούν σε αυτά ελπίζω ότι δε θα χαθούμε.
Ελπίζω ακόμη ότι τα επαγγελματικά δε θα μπουν πάνω απ’ τα προσωπικά, όπως βλακωδώς ίσως έγινε παλιότερα από κάποιους. Φεύγω από μια εφημερίδα που είναι πρώτη, που την έζησα από την πρώτη μέρα, που μάτωσα γι’ αυτήν, αλλά νιώθω ξένος (και πολλά ακόμη) πλέον εδώ, γι’ αυτό φεύγω. Απλό δεν είναι;
Τα έκανα όλα στο «Μ» – από τηλεφωνητής μέχρι κλείσιμο της πρώτης σελίδας. Από τα περιεχόμενα, μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου. Από μπάσκετ μέχρι μπριτζ. Εκπομπή απ’ τις 8 το πρωί ως τις 4 το απόγευμα σερί, όταν το «Μετρόπολις» γιγαντωνόταν. Και είμαι περήφανος για όσα προσπάθησα, για όσα προσέφερα και περήφανος που γνώρισα ένα μάτσο παιδιά που είχαν μαζί μου τις ίδιες επιθυμίες, τα ίδια όνειρα.
Είμαι περήφανος γιατί εδώ (στην Κωστή Παλαμά, αλλά και στα γραφεία της οδού Σπύρου Λούη, στο παλιό «Μετρόπολις», αρχικά, εκεί όπου ξεκίνησαν όλα, το 1998) μεγαλώσαμε μαζί μια παρέα, γίναμε οικογενειάρχες, γελάσαμε (πολύ), κλάψαμε φίλους που έφυγαν, χαρήκαμε, ξενυχτήσαμε, μαλώσαμε. Νιώσαμε όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα, πιστεύω, κι αυτό είναι κάτι που δε σβήνει.
Δε θέλω να πω ονόματα και να ξεχωρίσω – ξέρουν αυτοί ποιοι είναι. Με όλους τους νυν και τους πρώην συναδέλφους και συναδέλφισσες του Ομίλου πιστεύω ότι μοιραστήκαμε πολύ δυνατές και ανθρώπινες εμπειρίες, πιστεύω ότι γίναμε καλύτεροι σαν δημοσιογράφοι και επαγγελματίες, γίναμε πιο ρεαλιστές όσο περνούσαν τα χρόνια, καταλάβαμε την αξία της δουλειάς, της κατανόησης, της ανταπόδοσης, της αλληλεγγύης.
Ευχαριστώ την διεύθυνση του Ομίλου για την συνεργασία όλα αυτά τα χρόνια, τους παλιότερους που μου έμαθαν τόσα πράγματα, τους νεότερους που μου έδωσαν τόση ενέργεια, τους αναγνώστες και τους ακροατές, όλους εσάς, που με στηρίξατε όποτε χρειάστηκε με την ανταπόκριση σας σε κάθε προσπάθεια μου στο ραδιόφωνο ή στην εφημερίδα. Συγνώμη αν στεναχώρησα κάποιον, είναι βέβαιο ότι δεν το έκανα επίτηδες…
Αφήνω ένα μπασκετικό τμήμα και μια εκπομπή σε καλά χέρια, παρά το ότι το άθλημα παραγκωνίστηκε γενικώς σε όλα τα ΜΜΕ. Ελπίζω σε καλύτερες μέρες για το αγαπημένο μας σπορ. Κάποια στιγμή ίσως τα πούμε από κάποιο άλλο μετερίζι. Δε θα χαθούμε, Θεού θέλοντος. Δε θα ξεχάσω όμως ποτέ το πρώτο μου μετερίζι, όπως τον πρώτο έρωτα. Σας ευχαριστώ όλους, ιδίως εσένα, τελευταίε των Μοικανών, Αντώνη. Δε θα χαθούμε, το ξαναλέω...
