Κανονικά και με τον Νόμο… Δηλαδή φυσιολογικά… Η ομάδα με τους περισσότερους βαθμούς στους αγώνες του Πρωταθλήματος αναδεικνύεται Πρωταθλήτρια. Τούτο είναι θεσμική διαδικασία σε κάθε ευνομούμενη και πολιτισμένη – ποδοσφαιρικά - χώρα. Για την έννοια της «θεσμικής διαδικασίας» δεν χωρά συζήτηση. Για τις έννοιες «ευνομούμενης» και «πολιτισμένης» χώρας όταν αυτές αφορούν την Ελλάδα… Χωρά πολλή, πάρα συζήτηση! Τούτο δε, επειδή στην Ελλάδα το «φυσιολογικά» δεν ισχύει. Στην Ελλάδα – βλέπετε – παραβιάζεται κάθε έννοια του «φυσιολογικά».
Οι …παραβιάσεις βέβαια, είναι «γρανάζι» του «μηχανισμού» της φύσης. Συμβαίνουν. Ναι, αλλά… Όσοι τυγχάνει κι ωφελούνται από αυτές δεν δικαιούνται, για να ομιλούν περί δικαίωσης τους. Δεν τους αξίζει, να πανηγυρίζουν επειδή έδρεψαν ως καρπούς προσπαθειών τους, την ωφέλεια. Μένουν ταπεινοί και σοβαροί. Η επίδειξη αλαζονείας είναι αποκάλυψη αδυναμίας. Θέλουν, να πείσουν , για να πεισθούν κι οι ίδιοι. Βαυκαλίζονται…
Εάν δε, αντιλαμβανόταν πόσο μειώνονται ενώ προσπαθούν, να αυξηθούν δεν θα … βαυκαλιζόταν!
ΚΙ εδώ επιτρέψτε μας, την κατάθεση μιας προσωπικής ανάμνησης. Κάνοντας ρεπορτάζ ΠΑΟΚ πριν μερικές δεκαετίες πριν έμεινε ανεξίτηλα γραμμένη μία – από τις πολλές και βαρύνουσες – αναφορές του Γκιούλα Λόραντ. Μία παροιμία της πατρίδας του, όπως είχε πει πριν από τον αξέχαστο Ημιτελικό με τον Άρη στο Καυτανζόγλειο: «Όποιος δεν φουσκώνει, δεν κινδυνεύει, να σκάσει…»!
Ο ΠΑΟΚ και χθες, δεν ήταν πάλι, καλός. Και νίκησε. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο για τις ανώτερες ομάδες. Δεν χρειάζονται το μάξιμουμ της ομαδικής ισχύος του, για να νικήσουν. Αρκεί το μάξιμουμ ατομικής ισχύος. Όπως χθες, με του Πασχαλάκη (μετά του Βιεϊρίνια, η δική του μεταγραφή είναι κορυφαία της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου) και του Πρίγιοβιτς.
Με τις δικές τους… υπογραφές ο ΠΑΟΚ κέρδισε τρεις βαθμούς οι οποίοι τον αναδεικνύουν ουσιαστικά, Πρωταθλητή. Τυπικά; Είπαμε. Στην Ελλάδα ζούμε. Εδώ ελάχιστα είναι φυσιολογικά!
Οι γηπεδούχοι στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας είχαν ένα βουνό κίνητρα για το χθεσινό ντέρμπι. Ομαδικά κι ατομικά. Ο Δώνης για τον πατέρα του (ο οποίος …μισεί τον ΠΑΟΚ), ο Μυστακίδης κι ο Κάτσε για την έκθεση όσων τους… δάνεισαν, ο Κουρμπέλης για την εξ αιτίας του μη μεταγραφή του, ο Τζανδάρης για τον χαρακτηρισμό του ως persona non grata στην Τούμπα κι άλλοι. Οι φιλοξενούμενοι είχαν ένα κίνητρο. Την κατάκτηση του τίτλου με αγώνες στα γήπεδα. Στη ζυγαριά του ντέρμπι το ένα κίνητρο του ΠΑΟΚ αποδείχθηκε βαρύτερο του βουνού των κινήτρων του Παναθηναϊκού.
Εν τούτοις – κι επιμένουμε σε τούτο – ο ΠΑΟΚ δεν έπαιξε καλή μπάλα. Όντας πάντως, ανώτερος όταν βρέθηκε φάτσα με το γκολ… Το πέτυχε χάρη στην εκτελεστική δεινότητα του Πρίγιοβιτς. Ο Παναθηναϊκός και τέτοιον εκτελεστή δεν έχει αλλά έπεσε και πάνω στα κατεβασμένα ρολά του Πασχαλάκη. Κι ήρθε φυσιολογικά η ήττα του…
Η νίκη αυτή … Εμφατική μάλιστα, νίκη στον κρισιμότερο του αγώνα – όπως το είχαμε ήδη επισημάνει – αξίζει όσο είκοσι εννέα, επειδή αυτός θα έστεφε ουσιαστικά Πρωταθλητή τον ΠΑΟΚ. Είναι μία νίκη δικαίωσης μιας επικής προσπάθειας στο Πρωτάθλημα. Κι εάν κι εφ΄ όσον τυπικά ο τίτλος, για μη αγωνιστικούς λόγους, δεν πιστώνεται στον ΠΑΟΚ… Ουσιαστικά επιμένουμε, ο ΠΑΟΚ με αυτόν τον τίτλο (στα γήπεδα κι ουχί στα αποδυτήρια και στα δικαστήρια) δικαιώνεται!
Και πλέον, βάζει πλώρη για το νταμπλ κι ως ομάδα κι ως κόσμος. Χρειάζεται όμως, προσοχή κι επαγρύπνηση κι επιφυλακή. Ο δρόμος για το ΟΑΚΑ και το ΟΑΚΑ – το λέμε και το επαναλαμβάνουμε – είναι …ναρκοθετημένος. Και στην πορεία του ο ΠΑΟΚ σε αυτόν είναι κόντρα μόνος του από εκεί πάνω σε όλους εδώ κάτω…
Επειδή λοιπόν, εδώ είναι Ελλάδα κι επειδή εφέτος ζήσαμε πολλά και διάφορα μη φυσιολογικά για όλες τις πολιτισμένες ποδοσφαιρικά χώρες στον κόσμο, όλα είναι πιθανά. Διαφωνείτε;