Σε τούτες τις σκοτεινές μέρες που περνάει ο Ηρακλής από προχθές μια αμυδρή αχτίδα ελπίδας φάνηκε στον ερεβώδη ορίζοντα του. Οι πρώτες πληροφορίες νωρίς το απόγευμα μίλαγαν για συνάντηση της επιτροπής με τον Παπαθανασάκη χθες ή το πολύ σήμερα. Αργότερα, για τις επόμενες μέρες της εβδομάδας που ξημερώνει αύριο. Σεβόμενος την απαραίτητη μυστικότητα ίσως και των δυο πλευρών, δεν αποκαλύπτω τα ελάχιστα γεγονότα που γνωρίζω.
Όμως, όπως όλους μας, η καχυποψία δεν αφήνει και εμένα τον ίδιο να αισιοδοξώ. Συγκρατημένα, όπως λέγεται τετριμμένα, μπορεί. Αλλά από το μπορεί μέχρι το οπωσδήποτε με την εκπλήρωση της όποιας προσμονής η απόσταση προς ώρας προσδιορίζεται σαφώς από την εφικτότερη των πιθανοτήτων. Κοντή γιορτή που λένε και είθε ο Παπαθανασάκης, αλλάζοντας ρότα, κυρίως για το συμφέρον της ομάδας, την οποία πολύ αγάπησε, κατά δικές του δηλώσεις, να συναινέσει έστω και σε μια προσωρινή λύση, ώστε αυτή βρίσκοντας την ηρεμία της να ανακάμψει τουλάχιστον βαθμολογικά. Γιατί αύριο ένα κάποιο φύσημα αύρας θετικής στις καρδιές των παικτών είναι απαραίτητο.
Οι παίκτες τρία χρόνια τώρα, εκτός φυσικά των καινούριων, ήταν τα δάχτυλα της γροθιάς που έσφιγγε το νικηφόρο ρόπαλο του Ημιθέου. Η παλάμη και ο βραχίονας ανήκε στον κόσμο. Χωρίς αυτόν λοιπόν τον κόσμο η ψυχούλα τους δεν πεταρίζει. Μήπως θα έπρεπε λοιπόν αυτός να το φροντίσει από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα; Λεω. Γιατί και ο Παντελίδης το κατάλαβε και είπε μεταξύ των άλλων στην ομιλία του προς τους παίκτες: «Πάμε μαζί να αλλάξουμε την ψυχολογία. Αυτό λείπει από την ομάδα». Και λέει την αλήθεια.
