Πολλές φορές φίλοι και γνωστοί με πλησιάζουν με ένα μόνιμο αίτημα: «Δώσε ένα σημείο να πιάσουμε την καλή στο Στοίχημα…». Ακούω, χαμογελάω αλλά ποτέ δεν απαντάω. Αν είχα τα «σίγουρα» τώρα θα ήμουν πλούσιος. Στοίχημα όμως δεν έπαιξα ποτέ στη ζωή μου! Αυτό σημαίνει ότι πολύ απλά δεν ξέρω. Ή μάλλον κάτι ξέρω. Τα στημένα παιχνίδια ήταν, είναι και θα παραμείνουν, στη συνείδηση του κόσμου, στην ημερήσια διάταξη.
Οπότε, κάθε φορά που ένας παίκτης, ζητάει μια εκ των έσω πληροφόρηση, το κάνει για δύο λόγους. Είναι «υποψιασμένος» ότι όλοι και όλα στήνονται και η πληροφορία κυκλοφορεί ανάμεσα σε συγκεκριμένους και λίγους. Αν την έχει και ο ίδιος τότε, θα φύγει γραμμή για το ταμείο, θα ρεφάρει τις παλιές χασούρες και θα καταγράψει κέρδη. Μακάρι…
Μόνο που αυτός ο κύκλος της «μαύρης» ενημέρωσης βρίσκεται στον αέρα, τα φύκια γίνονται μεταξωτές κορδέλες και το παραμύθι συχνά πυκνά δεν έχει δράκο. Όλα αυτά τα επιτείνουν δύο πράγματα. Η φαντασία του κόσμου αλλά και οι δηλώσεις των παραγόντων που αντί να τονώνουν την όποια αξιοπιστία έχει απομείνει στο ποδόσφαιρο την μετατρέπουν σε στάχτη και μπούρμπερη…
Όλα αυτά στο θυμικό των φιλάθλων. Γιατί στο επίπεδο της δικαιοσύνης τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Αποκορύφωμα η δίκη για την «εγκληματική οργάνωση», το “coriopolis” για τα ύποπτα παιχνίδια του 2010 αλλά και οι συχνές πυκνές αναφορές για αγώνες ύποπτους προς χειραγώγηση που αποτελούν απλά την κορυφή του παγόβουνου.
Τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα αν είχαμε ένα καθαρό και αξιόπιστο πρωτάθλημα, άκρως ανταγωνιστικό, με παιχνίδια που παίζονται μέχρι το τελευταίο λεπτό, χωρίς- όπως συμβαίνει σήμερα- ο νικητής να είναι γνωστός εκ των πρωτέρων. Αν ο πρωταθλητής κρινόταν μέσα στους αγωνιστικούς χώρους κι όχι στους διαδρόμους ή στο δωμάτιο της εξουσίας.
Τότε ελάχιστοι θα ζητούσαν πληροφόρηση εκ των έσω πριν στοιχηματίσουν και θα ησυχάζαμε όλοι. Κι εκείνοι κι εγώ…
