Γράφαμε μετά την ήττα του ΠΑΟΚ από τον Ολυμπιακό: «Πρέπει οι παίκτες του ΠΑΟΚ να αποδείξουν ότι είναι όντως ποιοτικοί. Είναι απαράδεκτο να... παρακαλάει ο Ολυμπιακός να χάσει το Πρωτάθλημα και αυτοί να αρνούνται να το πάρουν. Αν κοιμούνται, πρέπει να ξυπνήσουν. Αν έχουν μεγαλύτερη αξία από αυτή που δείχνουν, πρέπει να τα δώσουν όλα για να αποδείξουν ότι τους αξίζει να γίνουν πρωταθλητές.
Το να ελπίζουν, απλώς, ότι οι άλλοι θα είναι μέχρι το τέλος του Πρωταθλήματος χειρότεροι από αυτούς, ούτε τους τιμά, ούτε σε καλό τους θα βγει. Η ευκαιρία είναι τεράστια. Κι αν την αφήσουν να πάει χαμένη θα είναι ασυγχώρητοι. Το πόσο μεγάλη ευκαιρία παρουσιάζεται αποδεικνύεται από το γεγονός ότι πρωτοπόρος του Πρωταθλήματος έφτασε να είναι ο Ατρόμητος. Τι σημαίνει αυτό; Οτι και οι τρεις μεγάλοι της Αθήνας είναι στα χάλια τους. Ε, λοιπόν, αυτός ο ΠΑΟΚ, μ’ αυτό το ρόστερ, απαγορεύεται να είναι εξίσου χάλια»
Γράφαμε και αυτό: «Αν διαθέτουν ένα δράμι ποδοσφαιρικό εγωισμό, οφείλουν, επιτέλους, να τον «καταθέσουν» στο χόρτο. Να παίξουν μπάλα, να τιμήσουν τη φανέλα που φορούν και να δώσουν χαρά στον κόσμο τους και σ’ αυτούς που τους χρυσοπληρώνουν. Μαζί τους και ο Λουτσέσκου. Ο οποίος πρέπει να καταλάβει ότι οι αντίπαλοι του ΠΑΟΚ δεν είναι ούτε η Ρεάλ, ούτε η Μπαρτσελόνα, ούτε η Μπάγερν, ούτε η Παρί Σεν Ζερμέν, ούτε η Γουβέντους. Είναι οι «μεγάλοι» της Αθήνας, που έχουν «μικρύνει» πάρα πολύ και, από εκεί και πέρα, κάτι Πλατανιάδες και κάτι Λεβαδειακοί. Ελεος... Ο ΠΑΟΚ οφείλει να παίζει για τη νίκη και να την παίρνει με τέτοιους αντιπάλους. Ας αφήσει στο σπίτι του τους φόβους και τις ανασφάλειές του ο Ρουμάνος κι ας αποκτήσει πρώτα εκείνος την αυτοπεποίθηση που λέει ότι προσπαθεί να δώσει στους παίκτες»
Τα ίδια υποχρεωθήκαμε να επαναλάβουμε και μετά την ήττα από την ΑΕΚ, αλλά και μετά την ισοπαλία με τον Πανιώνιο. Σήμερα, μετά την πρώτη εκτός έδρας νίκη επί της Ξάνθης, έχουμε ένα νέο δεδομένο. Είδαμε έναν ΠΑΟΚ διαφορετικό. Που δεν έπαιξε καταπληκτικό ποδόσφαιρο, αλλά που νίκησε εύκολα γιατί είχε αυτά που του έλειπαν σε όλα τα προηγούμενα ματς μακριά από την Τούμπα. Φλόγα, ορμή, θέληση. Πάθος, όπως μας αρέσει να λέμε με μία λέξη.
Είδαν, όμως, όλοι ποιοι παίκτες είχαν φλόγα και ορμή. Ποιοι έδωσαν στην ομάδα ενέργεια. Κρέσπο, Βαρέλα, Τσίμιροτ, Κάνιας, ήταν οι ίδιοι που είδαμε και σε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια. Ο Μάτος ήταν κάτω από το δικά του στάνταρντ, αλλά ποιος μπορεί να ελέγξει τον Μάτος, που είναι ο κορυφαίος με διαφορά από το ξεκίνημα της σεζόν; Ο Ελ Καντουρί τρυαματίστηκε και έφυγε νωρίς. Ολοι οι υπόλοποι ήταν που έκαναν τη διαφορά. Ο Βιειρίνια, ο Μακ, ο Πέλκας, ο Λημνιός, ο Κουλούρης, ο Πασχαλάκης. Οι Ελληνες δηλαδή και αυτοί που έχουν γίνει... μισοί Ελληνες, παίζοντας αρκετά χρόνια στον ΠΑΟΚ. Τα πιο σκληρά βασανιστήρια να μου κάνουν, θα αρνούμαι να παραδεχτώ ότι αυτό ήταν απλά μια σύμπτωση. Και αυτό ακριβώς, επιμένω, είναι το μάθημα που πρέπει να πάρει ο Λουτσέσκου.
Ο Ρουμάνος μας είπε μετά το ματς στα Πηγάδια ότι η διαφορά για τον ΠΑΟΚ ήταν ότι «σκότωσε» τον αντίπαλο, πράγμα που δεν είχε κάνει στα άλλα εκτός έδρας παιχνίδια. Ευχαριστούμε πολύ για το... νέο. Αυτή είναι η περιγραφή του γεγονότος. Το θέμα είναι να μπορέσει να ερμηνεύσει το γεγονός. Να μπορέσει να δώσει μια εξήγηση. ΓΙΑΤΙ σ’ αυτό το ματς ο ΠΑΟΚ «σκότωσε» τον αντίπαλο; ΠΩΣ το κατάφερε αυτό; Αν δεν δώσει την απάντηση ότι το «σκότωμα» του αντιπάλου επιτεύχθηκε χάρη στον ενθουσιασμό των Ελλήνων πιτσιρικάδων και του Βιειρίνια και του Μακ, που νιώθουν τι εστί ΠΑΟΚ, δεν θα γίνει σοφότερος και δεν θα βελτιώσει τις επιλογές του για τον καταρτισμό της ενδεκάδας. Για παράδειγμα, αν δεν καταλάβει ότι ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΤΕΡΑ έπρεπε να εμπιστευτεί τον Λημνιό, ή να τολμήσει με τον Πασχλάκη, δεν πρόκειται να βρει ποτέ τη «χημεία» που ψάχνει. Η νίκη στην Ξάνθη θα είναι... δώρο – άδωρο αν ο προπονητής του ΠΑΟΚ δεν αντιληφθεί το μήνυμα και δεν «πιάσει» το νόημα.
Το είπαμε και χθες: Καλή η εμπειρία, κατανοητή και η ανάγκη να παίζουν οι ακριβοπληρωμένοι παίκτες (ξένοι κατά 99%), να όμως που πολύ συχνά αποδεικνύεται ότι μια μεγάλη ομάδα κερδίζει πολλά περισσότερα από όσους γουστάρουν να φοράνε τη φανέλα της και να την τιμούν, έχοντας δίψα για προσωπική διάκριση και προσφορά στην ομάδα, στον ιδιοκτήτη και τον λαό της...
