Η έννοια του συναρπαστικού ελληνικού πρωταθλήματος, όπως το εκφράζει η συνδρομητική τηλεόραση, μπορεί να είναι απολύτως αποδεκτό, σε ότι αφορά την εμπορικότητα του αθλήματος για το κανάλι που έχει τα τηλεοπτικά δικαιώματα, όμως είναι σαφές ότι κάθε νοήμων άνθρωπος που νιώθει λίγο από μπάλα, αντιλαμβάνεται περίπου με… χιούμορ αυτή την κατάσταση.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο σαφώς και δεν είναι συναρπαστικό. Σίγουρα δεν είναι ποιοτικό. Αναμφίβολα δεν έχει έστω την αίγλη του πρόσφατου παρελθόντος, που στα ελληνικά γήπεδα πατούσαν και κάποιοι παίκτες, έλληνες και ξένοι, με προσωπικότητα και με μεγαλύτερο ταλέντο. Με όλο τον σεβασμό στα παιδιά που βγάζουν σήμερα το ψωμί τους στην Super League.
Αν υποθέσουμε ότι είναι ανούσιο να ασχολούμαστε με τον πρώτο, γιατί όλοι γνωρίζουν ποιος θα είναι πριν καν αρχίσει το πρωτάθλημα (τόσο συναρπαστικό…), επειδή και το καλύτερο ρόστερ έχει, αλλά και δεν επιτρέπεται να χάσει σχεδόν ποτέ, είτε παίζει καλά, είτε όχι, πάμε στον αμέσως επόμενο.
Δεύτερη στην Λίγκα αυτή την στιγμή είναι η ΑΕΚ. Που επέστρεψε δυναμικά στην μεγάλη κατηγορία, με τον ενθουσιασμό που έχει κάθε σύλλογος που έχει αναγεννηθεί και κάνει το restart.
Παρακολουθώντας τα ματς της ΑΕΚ, είτε με τον Δέλλα, είτε πολύ περισσότερο με τον Πογέτ, είναι αληθινά εκπληκτικό το γεγονός πως αυτή η ομάδα είναι στην δεύτερη θέση.
Διαβάζεις την επόμενη μέρα κάποια σχόλια και πιστεύεις ότι εσύ έβλεπες κάποια άλλη ομάδα στο τερέν. Αποκλείεται να ήταν αυτή η σκληροτράχυλη υπερομάδα, που έχει… αναμορφώσει ο μάγος Πογέτ. Έχω την εντύπωση, πως η δεύτερη ΑΕΚ αυτή την ώρα, αντικατοπτρίζει την αθλιότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Σε ότι αφορά την ποιότητα του. Μία ομάδα που στηρίζεται κατά βάσει στην… τύχη και την ρέντα της. Σαφώς διαθέτει μία άλφα ποιότητα παικτών, όμως για να μην τρελαθούμε κιόλας, παρακολουθώντας το σύνολο των αγώνων της Ένωσης, δεν διαπιστώνει κανείς πως αυτοί αποδίδουν τόσο καλά για να κάνουν τόσο μεγάλη διαφορά.
Σε ματς όπως με την Ξάνθη ή τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ ή ακόμη και σε αυτό με τον Ολυμπιακό ή και στον αγώνα κυπέλλου με τον Ηρακλή, κακά τα ψέματα, η ΑΕΚ περισσότερο βασίστηκε στην καλή της τύχη ή στην αστοχία των αντιπάλων, ενίοτε και σε κάποια καλά σφυρίγματα, για να πάρει αυτό που ήθελε.
Ασφαλώς και δεν είναι προσωπικό το θέμα με την ΑΕΚ. Είναι απλώς ενδεικτικό, για την ομάδα που είναι δεύτερη. Το ίδιο θα συνέβαινε αν στην θέση αυτή ήταν ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ, ο Αστέρας… Πρόκειται για ένα πρωτάθλημα, που βασίζεται κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό στην τύχη.
Παίζουν οι ομάδες περίπου… ότι να ΄ναι, σπάνια έχουν μία κεντρική ιδέα στο παιχνίδι τους, ακόμη πιο σπάνια ξεδιπλώνουν αρετές κάποιοι ποιοτικοί παίκτες και για τον λόγο αυτό, όποιος σκοράρει, συχνά έχει τις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει.
Η χαρά του under είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο, με φωτεινές εξαιρέσεις παιχνίδια όπως αυτό του Παναθηναϊκού με τον ΠΑΟΚ, όπου και πάλι δεν παίχθηκε κάποιο τρομερό ποδόσφαιρο αξιώσεων.
Μίζερος; Μπορεί. Απλά βλέποντας ματς μικρότερης εμβέλειας, στο Ισπανικό ή το Αγγλικό πρωτάθλημα, είναι να μελαγχολείς. Άτοπες οι συγκρίσεις, όμως αν δεν συγκριθείς με τους καλύτερους, δεν πρόκειται και ποτέ να τους πλησιάσεις…
