Συχνά συμβαίνει στην ζωή. Πρέπει κάτι να το χάσεις για να το εκτιμήσεις.
Το θέμα ειδικά στην Ελλάδα, είναι ότι όσες φορές και αν κάτι το χάσουμε και το εκτιμούμε, λίγο καιρό μετά που θα το έχουμε, θα μας γίνει τόσο πολύ κτήμα, που θα αρχίσουμε την γκρίνια. Αυτοί είμαστε. Αυτή είναι η ζωή μας, αυτή είναι η νοοτροπία μας. Δεν θα την αλλάξουμε σε όλα τα επίπεδα. Το ποδόσφαιρο είναι το πιο εύκολο άλλωστε για να βγάλουμε τα σπασμένα. Τσάμπα είναι και ο καθένας έχει την άποψη του.
Είχε πλάκα, αλλά ήταν και εξοργιστικό μερικές φορές, όλα αυτά τα χρόνια, να προσπαθούμε εμείς οι... μπούφοι, να πείσουμε τους υπόλοιπους που ήξεραν καντάρια μπάλα, ότι αυτό που κάνει η εθνική Ελλάδας, είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που πρέπει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ότι ευτυχώς, δεν είναι η βιτρίνα του ελληνικού ποδοσφαίρου η εθνική. Συχνά – πυκνά, οι εραστές του καλού ποδοσφαίρου, αυτοί που μεγάλωσαν με την εθνική του Πολυχρονίου και του Παπαποστόλου ή και αυτοί που (τουλάχιστον ήταν πιο δικαιολογημένοι) δεν έζησαν τέτοιες εποχές, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, στεκόταν στην απαράδεκτη τακτική του… 1-0, στις ομαδούλες που κέρδιζε η Ελλάδα, στους άμπαλους που απάρτιζαν αυτό το τμήμα και προς πείσμα πολλών συχνά πετύχαιναν πράγματα που κανείς δεν περίμενε, στους ηττοπαθείς προπονητές που είχαν στα χέρια τους το υλικό της… Βραζιλίας και επέμεναν να παίζουν άμυνα.
Ότι κουταμάρα ήθελες άκουγες. Σε βαθμό παρεξήγησης για κάποιους διεθνείς που συχνά το έλεγαν σαν παράπονο. Από ένα σημείο και μετά αδιαφορούσαν. Ήμασταν τόσο αφελείς, που η Ελλάδα ήταν στο πιο υψηλό επίπεδο και επειδή ακριβώς ήταν εκεί έπαιζε με τα… Φερόε κ.τ.λ. και οι έλληνες αναρωτιόταν γιατί δεν κερδίζει με 3-0 ή γιατί παίζει ο τάδε και ο δείνα. Τώρα αυτά τα 1-0 θα τα ψάχνουμε με το κιάλι και πιθανώς θα τα λησμονούμε. Τώρα που πιθανώς τα επόμενα χρόνια θα έχουμε μεγαθήρια να αντιμετωπίζουμε θα σκεφτόμαστε τις εποχές που τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Τώρα που έχουμε γίνει χαρά της κάθε Φιλανδίας, ίσως σκεφτούμε λίγο καλύτερα πως για την εθνική Ελλάδας ήταν μεγάλη κατάκτηση που τέτοιου είδους αντιπάλους τους είχε για πρωινό και ας ήταν με το φτωχό 1-0.
Τώρα ίσως εκτιμήσουμε περισσότερο τον Σάντος, τον Ρεχάγκελ και τους κατά καιρούς άμπαλους. Τον Χαριστέα, τον Κατσουράνη, τον Καραγκούνη, τον Σαλπιγγίδη, τον Σαμαρά ή όποιον άλλον είχε ακούσει ξεφωνητά τα προηγούμενα χρόνια. Τώρα όμως είναι αργά για δάκρυα. Η Ελλάδα ως «οργανισμός» στην εθνική έχει χάσει το dna της. Έχει χάσει αυτό το «κάτι» που είχε. Έχει χάσει την αυτοπεποίθηση της και ακόμη περισσότερο έχει χάσει την αυτογνωσία της. Πλην Παπασταθόπουλου και ενός –δύο ακόμη η προσωπικότητα απουσιάζει. Πολύ δε περισσότερο απουσιάζει το «εμείς». Το «θέλω». Το σχέδιο για την επιτυχία.
Αυτό που τόσα χρόνια μας οδήγησε με τρόπο μαγικό προς κάθε μεγάλη διοργάνωση και μας έβγαζε για λίγο από την μιζέρια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δυστυχώς το χάσαμε και αυτό. Τώρα όντως η εθνική Ελλάδας είναι ο καθρέφτης του ελληνικού ποδοσφαίρου….