Η αποτυχημένη προσπάθεια να πειστεί ο Νίκος Παπαδόπουλος για να αναλάβει τον Αρη, ήταν σίγουρα ένα… χαστούκι για τους «κίτρινους»
Ηταν ένα ακόμη γεγονός, από τα πολλά τα τελευταία χρόνια, που απέδειξε ότι δεν αρκεί το όνομα «Αρης» για να πάει τρέχοντας ένας προπονητής ή ένας παίκτης και να υπογράψει συμβόλαιο συνεργασίας.
Οσοι έμειναν να πιστεύουν πως αρκεί να χτυπήσει το τηλέφωνο κάποιου και μόνο στο άκουσμα ότι τον θέλουν από τον Αρη να φύγει τρέχοντας για να μην χάσει την ευκαιρία, μάλλον, κατάλαβαν πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Ο Αρης δεν είναι, πλέον, ελκυστικός. Δεν είναι ομάδα για χάρη της οποίας θα κάνουν… ουρά έξω από το «Κλεάνθης Βικελίδης» παίκτες και προπονητές, ελπίζοντας ότι θα τους επιλέξει.
Η ποδοσφαιρική πιάτσα γνωρίζει πάρα πολύ καλά τι συμβαίνει σε κάθε ομάδα. Ξέρουν οι παίκτες και οι προπονητές ποιος μεγαλομέτοχος είναι… λίρα εκατό, ξέρουν ποιος πληρώνει στην ώρα του και ποιος… ξεχνάει να πληρώσει.
Ξέρουν παίκτες και προπονητές ποια ομάδα διαθέτει ασφαλές εργασιακό και οικονομικό περιβάλλον, ποια ομάδα διαθέτει δυναμική για να ξεπερνάει κάθε δυσκολία, ανεξάρτητα με το αν το όνομά της είναι… βαρύ ή όχι.
Τίποτε δεν μένει κρυφό στην ποδοσφαιρική πιάτσα. Γι’ αυτό, προφανώς, ο Νίκος Παπαδόπουλος ένιωσε ότι καλύτερη επιλογή για τον ίδιο θα είναι ο ΟΦΗ και όχι ο Αρης.
Γι’ αυτό, μάλλον, δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο στην απόφασή του το γεγονός ότι τεχνικός διευθυντής στον Αρη θα είναι ο Παύλος Μυροφορίδης, ένας άνθρωπος με τον οποίο συνεργάστηκε πετυχημένα, καθώς μαζί ανέβασαν τον Ηρακλή στην Superleague.
Τέτοιου είδους… καμπανάκια χτύπησαν και άλλα για τον Αρη το προηγούμενο διάστημα. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι τόσο αυτοί που έχουν τον έλεγχο της ΠΑΕ, όσο και αυτοί που δηλώνουν ότι –διαχρονικά- αγαπάνε την ομάδα, είτε δεν τα ακούνε, είτε κάνουν ότι δεν τα ακούνε.
Το ζήτημα, βέβαια, είναι ότι αυτή η απαξίωση παίζει τον ρόλο της, κάνει την ζημιά, κρατάει τον Αρη χαμηλά και βάζει (ενώ δεν θα έπρεπε αφού όφειλαν να καταλαβαίνουν και να αντιδρούν για να το διορθώσουν το πρόβλημα) αυτούς που λένε ότι αγαπάνε την ομάδα, να αναρωτιούνται πώς γίνεται αντίπαλοι σαν την Λαμία, σαν τον Απόλλωνα Σμύρνης, ή σαν τον ΟΦΗ, να πετυχαίνουν στόχους που έχουν και οι «κίτρινοι», οι οποίοι, όμως, δεν τους πετυχαίνουν…
