Aκόμη και στο “κύκνειο άσμα” του στον ΠΑΟΚ, ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης έδειξε τον χαρακτήρα του. Με την αποχαιρετιστήρια δήλωσή του απέφυγε να εξωτερικεύσει τόσο την πίκρα του για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε από μερίδα οπαδών του ΠΑΟΚ, μετά την επάνοδό του στην ομάδα, όσο το παράπονό του για το γεγονός ότι ποτέ δεν τον προστάτευσε η ΠΑΕ. Περιορίστηκε μόνο σε ευχαριστίες, προτιμώντας να κρύψει μέσα του όσα τον έχουν, απόλυτα δικαιολογημένα, ενοχλήσει τα τελευταία χρόνια.
Δεν θα μείνω περισσότερο στη δική του δήλωση. Θα σταθώ στην ανακοίνωση της ΠΑΕ. Η οποία αφού αραδιάζει τα αριθμητικά στοιχεία της καριέρας του στον ΠΑΟΚ, τονίζει: “Οι αριθμοί από μόνοι τους δεν αποτυπώνουν το πραγματικό μέγεθος της προσφοράς του, καθώς με τη συμπεριφορά του και την προσωπικότητά του αποτέλεσε παράδειγμα στα αποδυτήρια της ομάδας και κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου”.
Οι λίγες αυτές γραμμές, το νόημα των οποίων έχουμε επαναλάβει πάρα πολλές φορές, αφιερώνονται στους μόνιμους επικριτές του “Σάλπι”. Από τη μία πλευρά, είτε τους αρέσει, είτε όχι, ο Σαλπιγγίδης είναι ένα κομμάτι της ιστορίας του ΠΑΟΚ, αφού είναι ο τρίτος σκόρερ της ομάδας, πίσω από τα μεγαθήρια που λέγονται Σταύρος Σαράφης και Γιώργος Κούδας. Από την άλλη, είτε το δέχονται είτε όχι, ο Σαλπιγγίδης υπήρξε υπόδειγμα επαγγελματικής συμπεριφοράς και πρότυπο θετικής παρουσίας στα εσωτερικά της ομάδας, γεγονός που εκτίμησαν όλοι ανεξαίρετα οι προπονητές του, εξ ου και το γεγονός ότι δεν υπήρξε ούτε ένας που να μην τον χρησιμοποιεί ως βασικό.
Πέρα από τους αριθμούς, ο “Σάλπι” αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση για όλους. Ακόμη και στη χειρότερη αγωνιστικά μέρα του, η ομάδα μόνο κέρδιζε από αυτόν και ποτέ δεν έχανε. Κέρδιζε από το πάθος και την αυταπάρνησή του. Από την προσήλωση στον στόχο, από το ομαδικό πνεύμα του, από την αντίληψη και νοοτροπία ΠΑΟΚ που μετέφερε σε όλους τους συμπαίκτες του. Η προσφορά του υπ' αυτή την έννοια ήταν τρομακτική και μόνο οι εμπαθείς και οι προκατειλημμένοι μαζί του δεν ήθελαν να το αντιληφθούν αυτό. Το αντιλαμβάνονταν μια χαρά, όμως, όλοι οι προπονητές του. Και στον ΠΑΟΚ και στον Παναθηναικό και στην Εθνική Ελλάδας.
Tο αντιλαμβάνονταν φυσικά και όλοι οι συμπαίκτες του. Ακόμη κι αυτοί που ελάχιστα τον “έζησαν”. Διαβάστε τι έγραψε χθες ο Χάρης ο Χαρίσης: “Μεγάλη μου τιμή, που, έστω και για λίγο, είχα συμπαίκτη έναν τεράστιο ποδοσφαιριστή και έναν φανταστικό άνθρωπο! Καλή συνέχεια μεγάλε Σαλπιγγίδη!”. Καταλάβατε; Φανταστικός άνθρωπος...
Tην ίδια αναγνώριση και τον ίδιο σεβασμό στον “Σάλπι” έδειχναν και οι αντίπαλοι. Το φωτογραφικό στιγμιότυπο της πρώτης σελίδας, από το ματς Ελλάδας – Ρουμανίας, με τον Κώστα Μήτρογλου να του γυαλίζει το παπούτσι, τα λέει όλα...
Το δυστύχημα, στην περίπτωση του Σαλπιγγίδη είναι η δικαίωση της διαπίστωσης... “ουδείς προφήτης στον τόπο του”. Λατρεύτηκε από όλους τους οπαδούς του Παναθηναικού. Λατρεύτηκε από όλους τους Ελληνες φιλάθλους με τα χρώματα της Εθνικής. Δεν λατρεύτηκε όμως από όλους τους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά από ορισμένους καθυβρίστηκε και λοιδορήθηκε χυδαία. Κι όμως. Από την εποχή του Γιώργου Κούδα, ο Δημήτρης ο Σαλπιγγίδης ήταν ό,τι πιο εκλεκτό “παρήγαγε” ο οργανισμός που λέγεται ΠΑΟΚ. Αποτελεί το παράδειγμα για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει ο σύλλογος να αναδεικνύει δικούς του παίκτες. Ούτε αυτό σεβάστηκαν οι υβριστές του. Οπως φαίνεται να μη το σέβονται και στην περίπτωση του Στέφανου Αθανασιάδη, του αμέσως επόμενου σπουδαίου “προιόντος” που φέρει τη σφραγίδα του ΠΑΟΚ. Πολύ φοβάμαι ότι το επόμενο θύμα θα είναι ο Κλάους. Μπορεί να δοξαστούν πολλοί ξενοφερμένοι στον ΠΑΟΚ, όπως ήδη δοξάστηκαν και αποθεώθηκαν, πολύ δύσκολα όμως θα δοξαστεί κάποιο από τα δικά του παιδιά...
Υ.Γ. Εννοείται ότι η ΠΑΕ ΠΑΟΚ χειρίστηκε άγαρμπα το τέλος του Δημήτρη Σαλπιγγίδη. Θα μπορούσαν από τον Ιούνιο, ή, έστω, τον Ιούλιο, να του πουν ότι δεν τον χρειάζονται και να λύσουν το συμβόλαιό του. Τον αθλητή που λέγεται Σαλπιγγίδης δεν τον αφήνεις “ξεκρέμαστο” στις 25 Αυγούστου. Κι όταν, γενικώς και αορίστως, του λες ότι “η πόρτα του ΠΑΟΚ είναι ανοιχτή” γι' αυτόν, οφείλεις να γίνεις πιο συγκεκριμένος...
