Ενώ ο Αλέξης Τσίπρας και τα περισσότερα από τα στελέχη της κυβέρνησης να προσπάθησαν να μας πείσουν ότι το δημοψήφισμα γίνεται για να πούμε “ναι” ή “όχι” σε μια πρόταση των θεσμών που έπαψε να υπάρχει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, η αλήθεια είναι ότι την Κυριακή ο ελληνικός λαός καλείται να επιλέξει στρατόπεδο. Με την Ευρώπη ή χωρίς την Ευρώπη; Αυτό είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο του ερωτήματος, διότι το τυπικό αποτελεί μνημειώδη σαχλαμάρα.
Εκείνο που με ενοχλεί δεν είναι ότι τίθεται θέμα επιλογής εκ μέρους των ψηφοφόρων για την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, διότι αυτό το δίλημμα έχει απαντηθεί προ πολλού. Αλλωστε, η εντολή που πήρε από τις τελευταίες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σαφέστατη: “Δώσε μάχη εντός Ευρώπης για να επιτύχεις καλύτερες λύσεις από τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ”. Με ενοχλεί το γεγονός ότι ο λαός χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα. Σε δύο παρατάξεις. Και ότι η αγωνία του για το αύριο γίνεται το φόντο ενός... ποδοσφαιρικού αγώνα που είναι δηλητηριασμένος από φανατισμό και μίσος για τον αντίπαλο. Το περιβάλλον που διαμορφώθηκε αυτή την εβδομάδα θυμίζει την ατμόσφαιρα που επικρατεί λίγη ώρα πριν αρχίσει ένα ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναικού, ή ΠΑΟΚ – Αρη, το οποίο θα κρίνει την κατάκτηση κάποιου τίτλου και, μάλιστα, διεξάγεται με παρόντες στο γήπεδο τους πιο πωρωμένους οπαδούς και των δύο αντιπάλων.
Η πώρωση που “φούντωσε” αυτή την εβδομάδα είναι η επικίνδυνη συνέπεια του διχαστικού δημοψηφίσματος που αποφάσισε αβασάνιστα η κυβέρνηση. Νεαροί με άγνοια κινδύνου εναντίον ηλικιωμένων με σοβαρά προβλήματα επιβίωσης. Ευνοημένοι δημόσιοι υπάλληλοι εναντίον εγκαταλελειμμένων ιδιωτικών υπαλλήλων. Μεροκαματιάρηδες και συνταξιούχοι των 300 ευρώ μαζί με βιοπαλαιστές που έμειναν άνεργοι εναντίον μεγαλοεπιχειρηματιών με υπέρογκες καταθέσεις στο εξωτερικό που καραδοκούν να θησαυρίσουν εάν συμβεί το δυστύχημα της επανόδου στη δραχμή. Επαναστάτες που τίποτε δεν έχουν να χάσουν, αφού τίποτε δεν έχουν στην κατοχή τους, εναντίον συντηρητικών που φοβούνται ότι θα κάνουν φτερά τα λεφτά που “παστάλιαζαν” στις θυρίδες των τραπεζών και σε κρύπτες στα σπίτια τους. Είναι πολύ περισσότερες από 50 οι... αποχρώσεις του γκρι έτσι όπως καταντήσαμε στην ταλαίπωρη τούτη χώρα. Πάντα ήταν. Και πάντα υπήρχαν αντικρουόμενες απόψεις ακόμη και στα πιο εύκολα στις απαντήσεις τους ερωτήματα. Ομως τα πάθη που εξάπτονται αυτή την εφιαλτική εβδομάδα είχαμε να τα ζήσουμε από τις δεκαετίες του '70 και του '80, όταν κάθε προεκλογική περίοδος έμοιαζε με πόλεμο.
Αν βγούμε στο δρόμο στις 10 το πρωί και ρωτήσουμε 100 Ελληνες αν είναι είναι μέρα ή νύχτα, αποκλείεται και οι 100 να απαντήσουν ότι είναι μέρα. Θα βρεθούν οι λίγοι που θα πουν νύχτα, ή ακόμη και απόγευμα, ή μεσημέρι, ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να επινοήσει η προβληματική λειτουργία ενός εγκεφάλου. Δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να συμφωνήσουμε όλοι ακόμη και για τα αυτονόητα. Ξέρουμε, όμως, ότι δεν υπάρχει λόγος να σκοτωθούμε μεταξύ μας. Ε, λοιπόν, αυτή την εβδομάδα σκοτωνόμαστε. Βριζόμαστε χυδαία στις γειτονιές, στις καφετέριες, στους χώρους της δουλειάς μας (όσοι έχουν δουλειά), στα ερτζιανά, ακόμη και μέσα στα ίδια τα σπίτια μας, ακολουθώντας πιστά τους σκυλοκαβγάδες των πολιτικών στα τηλεοπτικά πάνελ. Είναι “προδότης της πατρίδας”, “τσιράκι των θεσμών”, ή “δούλος της Μέρκελ” αυτός που πάει με το “ναι”, είναι “κοντόφθαλμος ιδεολόγος της πλάκας”, “επαναστάτης χωρίς στόχο” ή “ύπουλος υπηρέτης σκοτεινών συμφερόντων” αυτός που πάει με το “όχι”. Και τα λέω κομψά. Διότι πάνω στον καβγά, οι βρισιές είναι άλλες...
Βιάζομαι να ξημερώσει η Δευτέρα. Να τελειώσει αυτή η βασανιστική διαδικασία και να μπούμε σε κάποια σταθερή ρότα για να αρχίσουμε πάλι σιγά – σιγά να ξεπερνούμε την εξαθλίωση στην οποία επιστρέψαμε. Θέλω να φύγει η κατήφεια και να επανέλθει η αισιοδοξία, που κάποια στιγμή θα φέρει το χαμόγελο. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν πολιτικό και κανένα κόμμα, αλλά έχω, ως πολίτης, δικαίωμα στην ελπίδα και απαιτώ η Ελλάδα να ορθοποδήσει. Οχι για να γίνω πλούσιος, αφού το ενδεχόμενο αυτό το έχει αποκλείσει η ίδια η φιλοσοφία μου για τη ζωή, αλλά για να ζήσουν καλύτερα τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Για να μην υποφέρει κανένας σ' αυτή τη χώρα. Και για να αποτελεί η Ελλάδα πρώτο θέμα σε όλον τον πλανήτη μόνο γιατί έχει κάτι νέο να διδάξει και να προσφέρει στην ανθρωπότητα. Οπως δίδαξε δημοκρατία, πνεύμα ελευθερίας, επιστήμες και πολιτισμό την εποχή που μνημόνιο αποτελούσε η καθολική υπεροχή των Ελλήνων έναντι όλων των άλλων λαών.
