Και η χειροβομβίδα έσκασε χθες ως προοίμιο της βόμβας που εκραγεί οσονούπω. Ο Παντελίδης μάλλον την «έκανε», στρίβειν δια του αρραβώνας συνοψίζοντας την αποχώρησή του με τα εξής επιγραμματικά: «Δεν μπορώ να δω εκεί. Δε θέλω να δω. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο. Θεωρώ ότι οι ελάχιστες συνθήκες για να δουλέψεις πρέπει να υπάρχουν να έχει παίκτες, επιτελείο, φροντιστές.
Πρέπει να καταλάβουν ότι η ομάδα στο σημείο που είναι πρέπει να είναι όλοι μαζί και συγκεντρωμένοι. Θα μιλήσω με όλους και βλέπουμε». Με ποιους να μιλήσει άραγε; Με τους παίκτες, τον Καγιούλη ή τους ανύπαρκτους της σκιώδους, εν τη πράγμασι. διοίκησης. Με τον Παπαθανασάκη ούτε λόγος γιατί αυτός εκεί στην Αθήνα παριστάνει τον Νταβέλη κι άντε να τον βρεις. Κι ας πούμε ότι ο Πεντελίδης, έψαχνε μια ευκαιρία, και δικαίως, να μη φορτωθεί ευθύνες που δεν του ανήκουν. Οι δήθεν ταγοί όμως; Διότι ο Ηρακλής δεν πνέει τα λοίσθια τώρα που, όντας στην εντατική, ζει και διαβιεί με παρεχόμενο οξυγόνο. Ξοδέψανε όλοι μας ανεξαιρέτως πολλές εργατοώρες να σιχτιρίζουμε τον Παπαθανασάκη , ήδη από πέρσι περίπου τέτοιο καιρό , όταν δήλωνε με εκείνο το δήθεν χαμένο ύφος του, ως άλλος Χαρίλαος Τρικούπης, κάτι σαν το «δυστυχώς επτωχεύσαμε». Συμπερασματικά οι μόνοι οι οποίοι εμφανέστατα δεν είχαν αντιληφθεί ή δεν ήθελαν να αντιληφθούν ήταν, κατά καιρούς, οι παρατρεχάμενοι και οι σφουγγοκωλάριοι της αυλής του Παπαθανασάκη.
Και όλοι , ω του θαύματος, έκαναν σα να έπεσαν από τα σύννεφα. Κι όμως όλοι γνώριζαν τι συμβαίνει στη Μίκρα μήνες πριν και σιωπούσαν. Άλλος γιατί είχε υπαλληλική σχέση με τον λεγάμενο, χωρίς να πληρώνεται ποτέ και άλλοι, οι πολλοί, διότι ακόμη τα αργύρια της προδοσίας καταβαλλόταν έστω και με το σταγονόμετρο. Κάποιοι πάλι, όταν το καράβι άρχισε να μπατάρει, πήδηξαν πρώτοι απ΄ αυτό, και νοιώθοντας ασφαλείς πλέον, ποιούσαν έκτοτε την νήσσαν και κάπου-κάπου θυμόταν να τον καταγγέλλουν, όταν τους ρωτούσαν. Και μετά προέκυψε ο Καγιούλης. Αν κανείς από, όλους μας κατάλαβε, ακόμη και τώρα τον ρόλο του, να μου τον πει για να μην παιδεύομαι τσάμπα και βερεσέ να ψάχνω. Κι όμως ενώ ο Ηρακλής πεθαίνει δυο, τρείς, άντε τέσσερις , διαμοιράζονται τα ιμάτιά του κι όπως ψιθυρίζεται εκεί στη Μίκρα- από τον φόβο των Ιουδαίων- τα έχουν ήδη πουλήσει έναντι αδράς αμοιβής. Και ο νοών νοείτω.