Η διαφορά και η τακτική Παντελίδη

Από τη μια μια ομάδα με μπάτζετ δεκάδων εκατομμυρίων. Από την άλλη μια ομάδα με μεταγραφικούς περιορισμούς και αποδυναμωμένη. Από τη μια μια ομάδα στα καλύτερά της, με συσπείρωση και οικονομική δυναμική, από την άλλη μια ομάδα με εσωτερικό έντονο ανοικτό πόλεμο και οικονομική αδυναμία που μπορεί να της κοστίσει ακόμη και εξωαγωνιστικό υποβιβασμό. Βγάζοντας τα ονόματα, στα μάτια του καθενός μια ομάδα θα ήταν το ξεκάθαρο φαβορί, η άλλη το απόλυτο αουτσάιντερ. Στο ποδόσφαιρο δεν παίζουν μπάλα τα λεφτά. Τουλάχιστον όχι μόνο τα λεφτά, γιατί όντως είναι ο προφανής τρόπος να αποκτήσεις ποιοτικούς ποδοσφαιριστές. Για να φτιάξεις όμως «ομάδα», δεν αρκούν μόνο αυτά. Και ο Ηρακλής των εκατοντάδων προβλημάτων, είναι ομάδα. Αυτό τον κρατάει, αυτό παραδέχονται οι αντίπαλοί του στη «μάχη» της επιβίωσης.

Ο Ηρακλής ψυχωμένος και πολύ καλά στημένος στο γήπεδο από τον Παντελίδη, πήγε το ματς εκεί που ήθελε. Πρόσεξε ιδιαίτερα τις πτέρυγές του απ' όπου ο ΠΑΟΚ έχει δύναμη και «γέμισε» τον άξονα κλείνοντας τους διαδρόμους. Ψυχολογικά δεν κατέρρευσε αυτή τη φορά μετά το 0-1. Ένα γκολ που είναι απορίας άξιο πως ο Καβαλιώτης Καραβασίλης έκρινε ως κανονικό, μιας και ο Πρίγιοβιτς ήταν πεντακάθαρα μπροστά από την άμυνα του Ηρακλή. Οι «κυανόλευκοι» κράτησαν το ματς σε ισορροπία, οδήγησαν τον αντίπαλό τους να κάνει τις λιγότερες τελικές απ' όσες βγάζει κατά μέσο όρο σε κάθε του αγώνα και όσο ήταν στο έυθραυστο 0-1, περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να κάνουν τη διαφορά. Κι αυτή την πιστώνεται εν πολλοίς ο Παντελίδης. Πήρε ρίσκα και του βγήκαν. Έπαιξε με δύο φορ και έναν ανασταλτικό, πηγαίνοντας το ματς στο ψηλό παιχνίδι με Περόνε-Μπαστακό. Ο Ηρακλής ισοφάρισε με τη «χρυσή αλλαγή» του και στο τέλος, αν μια ομάδα μπορούσε να κερδίσει το ματς, ήταν εκείνος, με τη φάση του Μπαστακού για την ολική ανατροπή και το 2-1.