Η επιλογή του προπονητή να αφήσει στην κερκίδα, για δεύτερο σερί παιχνίδι τον Μπαστακό, εκ του αποτελέσματος κρίθηκε άστοχη. Αν πάλι τον είχε στον πάγκο και τον έριχνε στη μάχη με τα Τρίκαλα ουδείς γνωρίζει ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα κι αν έδινε τη λύση.
Υποθετικά μιλώντας και με βάση ότι η εξέλιξη του παιχνιδιού ανάγκασε τον Αρη να παίξει με γεμίσματα στην αντίπαλη περιοχή, το ύψος του και μόνο μπορεί να αποδεικνύονταν χρήσιμο. Αποτελεί ωστόσο μια ακόμη απόδειξη της διαχείρισης των τριών (σ.σ. μαζί με τον Καπνίδη) επιθετικών στη διάρκεια της χρονιάς, που σε πολλά ματς ήταν χωρίς δεύτερο φορ στην αποστολή.
Και εξηγούμαι, ξεκινώντας από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα. Ο Μπαστακός με μόλις τρεις προπονήσεις, από τη μέρα που υπέγραψε, πήρε φανέλα βασικού σε τρία συνεχόμενα παιχνίδια. Ο Σπανός έκανε λόγο για ρίσκο από την πλευρά του, το οποίο εκ του αποτελέσματος δεν βγήκε. Ο 21χρονος φορ δεν προσέφερε επιθετικά και τα δύο τελευταία ματς τα είδε από την κερκίδα, με τον Διαμαντόπουλο να επανέρχεται στο αρχικό σχήμα.
Ο βασικός επιθετικός και πρώτος σκόρερ της ομάδας πλήρωσε την κακή του μέρα στη Βέροια και την επόμενη αγωνιστική έμεινε εκτός πλάνων. Επανήλθε, από τον πάγκο, στις Σέρρες σκόραρε και ανέκτησε αυτοπεποίθηση. Στοιχείο που δεν βρήκε ποτέ φέτος ο Καπνίδης, μέχρι που αποχώρησε. Δεν πήρε ευκαιρίες, παρα μόνο σε πέντε παιχνίδια (σ.σ. συνολικά 157΄ λεπτά) εκ των οποίων σε ένα βασικός κι αυτό ελλείψει του Διαμαντόπουλου.
Οπου διαχείριση υλικού από τον προπονητή λοιπόν βάλτε και τον παράγοντα ψυχολογία του παίκτη, που πάντα παίζει τον δικό του -σημαντικό- ρόλο στο ποδόσφαιρο.