Οσοι ενεργοί φίλαθλοι απόμειναν, οι περισσότεροι «μαζώχοι» όπως ισχυρίζεται ο φίλος μου ο Σάκης ,καιρό έχει να με πάρει τηλέφωνο για καφέ, λαχταρούν μια μέρα να διαβάσουν στην εφημερίδα μας έναν και μόνο τίτλο. «Επιτέλους τέλος η τυραννία στον Ηρακλή». Λαχταρούν, αλλά επί ματαίω. Οι τύραννοι, στην αρχαιότητα δεν έφευγαν με το για δες, για δες σύμφωνα με τους συμπατριώτες μου τους Μυτιληνιούς, αλλά με το ζόρι.
Ελα όμως που στις μέρες μας η τυραννία απέκτησε αφενός διαφορετικό νόημα και αφετέρου νομιμότητα. Πάρτε παράδειγμα αυτούς ανύπαρκτους των θεσμών ή του κουαρτέτου αν θέλετε, οι οποίοι αλωνίζουν σε μια χώρα υποτίθεται ανεξάρτητη, υποτίθεται δημοκρατική, με τους πολιτικούς μας να παριστάνουν τους δήθεν τυραννοκτόνους κι όταν έρχεται η ώρα, βάζουν την ουρά στα σκέλια σα δαρμένα σκυλιά. Οι τύραννοι δυστυχώς στις μέρες μας είναι απόλυτα νομότυποι. Κι επειδή όποιος διεκδικεί το δίκιο του χαρακτηρίζεται αυθωρεί και παραχρήμα τρομοκράτης, θεωρείται αναγκαίο να «ανακαλύψεις» γενεαλογικά χαρτιά αναντάν μπαμπαντάν πως δεν είσαι… ελέφαντας.
Δεν λέω πως τα παλικάρια της επιτροπής δεν ενήργησαν. Όμως αφού η τρόικα Παπαθανασάκης- Καγιούλης- Μπουγιουκλής τους θεωρεί απριόρι ελέφαντες κάτι πρέπει να κάνουν. Θα μου πείτε με ποιο τρόπο. Θα υπάρχει υποθέτω. Γιατί που να πάρει και να σηκώσει, η παραδοχή της ήττας από πλευράς των Ηρακλειδέων με φουντώνει. Όπως με φουντώνει οτιδήποτε έχει σχέση με τις παραδοχές της σημερινής εποχής, όταν κάποιοι τηλεπόρνοι, αφού μιλήσουν για ένα καθημαγμένο λαό, αναρωτιούνται με στόφο. «Ναι αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Υπάρχει γιατί, οι ελέφαντες ευτυχώς δεν ξεχνάνε.
