Δεν αγιοποίησα ποτέ τον Ιβάν Σαββίδη. Πρόσφερε πολλά στον ΠΑΟΚ, αλλά έκανε (και εξακολουθεί να κάνει) και πολλά λάθη. Γράφω και μιλάω για την προσφορά του, γράφω και μιλάω για τα λάθη του. Δεν είμαι από αυτούς που σιτίζονται από τον Ιβάν Σαββίδη, δεν είμαι και από αυτούς που θα ξεπουλούσαν την τιμή και την αξιοπρέπειά τους. Γράφω και λέω αυτό που ξέρω και αυτό που πιστεύω, βάσει όσων, ανά περίπτωση, μπορώ να εκτιμήσω. Χωρίς καμία θετική ή αρνητική προκατάληψη.
Ανεξάρτητα από αυτό, ομολογώ συγκλονίστηκα με τη χθεσινή ανακοίνωση - παρέμβαση της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ελλήνων Ποντίων Ευρώπης. Οχι γιατί η Ομοσπονδία τάσσεται στο πλευρό του Ιβάν Σαββίδη. Το θεωρώ εύλογο και φυσιολογικό. Συγκλονίστηκα από αυτό καθ’ εαυτό το περιεχόμενο της ανακοίνωσης. Τη μεταφέρω εδώ και παρακαλώ θερμά να τη διαβάσετε με προσοχή. Αξίζει τον κόπο, αν θέλετε να πάρετε σημαντικές πληροφορίες για να συμπληρώσετε, στη συνείδησή σας, το προφίλ του ΑΝΘΡΩΠΟΥ Ιβάν Σαββίδη.
Γράφει η ΟΣΕΠΕ στην ανακοίνωσή της:
«Είναι οι στιγμές που η σιωπή, που άλλες φορές είναι χρυσός, μετατοπίζεται σε έναν ρόλο απάθειας στην αδικία. Σήμερα θα σταθούμε αλληλέγγυοι σε έναν συμπατριώτη μας πολύ γνωστό και έχοντα και κατέχοντα. Εναν άνθρωπο με μεγάλη δύναμη και, πάνω από όλα, με μεγάλη ποντιακή καρδιά, τον Ιβάν Σαββίδη»
Αλλά δεν θα μιλήσουμε σήμερα για τον "δυνατό, σκληρό επιχειρηματία πρόεδρο του ΠΑΟΚ Σαββίδη". Θα μιλήσουμε για τον φίλο μας, τον άνθρωπο, με τα ανθρώπινα. Αυτά που συγκροτούν έναν κανονικό άνθρωπο με φλέβες και αίμα, με τα καλά του και τα κακά του. Με τις μεγαλειώδεις στιγμές του, αλλά και τις πολύ στενάχωρες.
Θα μιλήσουμε για τον φίλο μας που τον είδαμε να κλαίει σαν μωρό μπροστά στον Παρασκευά από το Βερολίνο που έρχεται με το αναπηρικό καρότσι σε όλα τα Φεστιβάλ της Ομοσπονδίας μας.
Θα μιλήσουμε για τον φίλο μας που αρνήθηκε δεκάδες φορές να επισκεφτεί το Ογκολογικό Παίδων του ΑΧΕΠΑ ύστερα από φορτικές παρακλήσεις των γονέων που έσωσαν τα παιδιά τους με τη στήριξη του. Διότι δεν θέλησε να ακούει ευχαριστώ, του έφτανε να μαθαίνει καλά νέα.
Θα μιλήσουμε για τον φίλο μας που βοήθησε ένα μικρό παιδάκι με γονέα από την Αθήνα να σωθεί και το αγκάλιασε στα Τέμπη, στο μνημόσυνο, όταν αυτό με τον πατέρα του πήγαν μόνοι να τον ευχαριστήσουν.
Θα μιλήσουμε για κείνη την Πόντια φτωχή γιαγιά στο Διαβαλκανικό, στο πάρκινγκ, ένα βράδυ που τη συνάντησε θολωμένος, μετά από δικές του επίπονες ιατρικές εξετάσεις και τη ρώτησε στα Ποντιακά «γιατί κλαις». Δεν είχε χρήματα να σώσει το παιδί της. Και μετά από καιρό, στην Εκκλησία που έχτισε στο Πρόχωμα για τους γονείς του, ήρθε μια γιαγιά και τον αγκάλιασε και τον φιλούσε με λυγμούς γιατί δεν ξέχασε τον σωτήρα της. Ηταν η γιαγιά του πάρκινγκ.
Μιλάμε για τον φίλο μας που πίνει μόνο νερό και τσάι στις πολύωρες συζητήσεις μας, όπου θεωρώντας μας ισότιμους αδελφούς και συνεργάτες, μας εμπιστεύεται σχεδόν τα πάντα και μας αφουγκράζεται σαν παιδί. Μιλάμε για τον φίλο μας που πάντα μας κοιτά στα μάτια, άλλοτε πολύ αυστηρά, άλλοτε σαν πατέρας, άλλοτε σαν αδελφός, άλλοτε με κλάματα, άλλοτε με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Για εμάς ο Ιβάν είναι ο πατριώτης χωρίς κανένα κίνητρο που δεν αφορά την Πατρίδα και την Πίστη. Και αυτό αποδεικνύεται από τον πόλεμο που δέχεται δέκα χρόνια τώρα στην ιστορική του κοιτίδα. Αν ήταν διαφορετικός, θα είχε ενσωματωθεί.
Αυτός κάνει παρέα μαζί μας για να τρώει χαβίτς, να πίνει ταν, να ακούει τη λύρα μας, να χορεύει χέρι χέρι με όλους. Ισχυρός, αλλά ταπεινός. Σκληρός, αλλά μωρό παιδί. Ένας απλός γνήσιος Πόντιος του καιρού του.
Εμείς δεν είμαστε αλάθητοι. Πιστεύουμε στον Έναν και Μοναδικό Αλάθητο. Ο οποίος δεν είναι μόνο άνθρωπος. Τα λάθη είναι για εμάς. Σημασία έχει η διαδρομή, το πάθος, ο πόθος, η αγάπη για τα κοινά οράματα, τους κοινούς στόχους.
Δηλώνουμε λοιπόν προς όλους, πως εμείς, όλοι μαζί, ενωμένοι, με λάθη και αδυναμίες, αλλά και πίστη στο όνειρο για την Ιστορία μας, θα προχωρήσουμε, με τον Ιβάν, τον Χρήστο, τον Βασίλη, τον Κώστα, την Όλγα, την Αθηνά, τη Σοφία, και όλους τους Έλληνες Ποντιακής καταγωγής γιατί είμαστε όλοι ΕΝΑ».
Χρειάζονται και σχόλια; Όχι, βέβαια…
