Τι λαός είμαστε… Δεν υπάρχει ιστορικό γεγονός που να μην το αμφισβητούμε. Δεν υπάρχει τίποτε στην ιστορία μας που, με τα χρόνια, να μην προσπαθούμε να το μειώσουμε, να το απαξιώσουμε, να βρούμε διάφορα –δήθεν- επιχειρήματα για να το παρουσιάσουμε εντελώς διαφορετικά από αυτό που μάθαμε πως ήταν μεγαλώνοντας, από τις αφηγήσεις των γονιών μας, από αυτό που διδαχθήκαμε στο σχολείο.
Ακούω κάθε χρόνο όσα λέγονται με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που οδήγησε στην πτώση της Χούντας.
«Ελα μωρέ, σιγά το πράγμα. Μια παρέα ήταν, η οποία εξαργύρωσε την συμμετοχή της στην εξέγερση, ελέγχοντας τις πολιτικές εξελίξεις τα επόμενα χρόνια και θησαυρίζοντας από την εκμετάλλευση θέσεων στον κρατικό μηχανισμό», λέει ο ένας.
«Σιγά το κατόρθωμα. Σιγά τα οφέλη που είχε η χώρα από τη μετάβαση στη δημοκρατία. Αν δεν ήταν η Χούντα να βάλει τις βάσεις, σιγά να μην πετύχαινε όσα πέτυχε η Ελλάδα τα επόμενα χρόνια», λέει ο άλλος.
Και να ήταν μόνο αυτό… Υπάρχουν και χειρότερα. Αμαθείς, φανατισμένοι, καθοδηγούμενοι από συμφέροντα, απαγορεύουν σε κάποιους από αυτούς που ήταν εκείνο το βράδι εκεί, να πάνε και να καταθέσουν ένα στεφάνι, να πάνε και με σκυμμένο το κεφάλι να αποτίσουν φόρο τιμής σε όσους, μαζί με αυτούς που τους απαγορεύεται η πρόσβαση στο χώρο των εκδηλώσεων, συμμετείχαν στον αγώνα για την δημοκρατία, την ελευθερία, την παιδεία.
Απίστευτα πράγματα. Εικόνες και καταστάσεις που δείχνουν πόσο αποπροσανατολισμένοι, πόσο μπερδεμένοι, πόσο ανιστόρητοι είμαστε οι Ελληνες.
Αυτό, όμως, δεν είναι τυχαίο. Δεν είναι, μόνο, σύμπτωμα της κρίσης. Είναι το αποτέλεσμα του σπόρου της αμφισβήτησης των πάντων, που έχει απλωθεί απ’ άκρου εις άκρον της ελληνικής κοινωνίας, το δηλητήριο που κάποιοι ρίχνουν εδώ και πολλά χρόνια με μεθοδικότητα και με ξεκάθαρο στόχο τον έλεγχο των μαζών, οι οποίες βλέπουν παντού εχθρούς, παντού προδότες, παντού υποταγμένους, παντού διαπλεκόμενους.
Είναι η συνωμοσιολογία που εξυπηρετεί τα σχέδια των μετρίων, οι οποίοι σε νορμάλ καταστάσεις δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν.
Εχει γεμίσει αυτή η χώρα από μυαλοπώληδες, οι οποίοι δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να μπουρδολογούν και να επιχειρούν να σβήσουν την ιστορία που γράφτηκε με αίμα, με αγώνες. Να σβήσουν την ιστορία που γράφτηκε γιατί οι αγώνες δεν ήταν για την καρέκλα, για το βόλεμα, για την καλοπέραση, αλλά για τα ιδανικά.
Ο σύγχρονος Ελληνας, αυτός που εισέπραξε όλα τα οφέλη που υπήρξαν για τη χώρα τα 42 χρόνια της Μεταπολίτευσης, αντί να ευχαριστεί όσους αγωνίστηκαν για να μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα και να λέει ό,τι ανοησία του κατέβει στο κεφάλι, μέμφεται αυτούς που έτυχε να είναι στο Πολυτεχνείο αλλά και να θητεύσουν σε κυβερνητικές θέσεις μετά.
Λες και δεν ήταν αυτός, ο αχάριστος σύγχρονος Ελληνας, που κολλούσε αφίσες τα βράδια, που έμπαινε στο πούλμαν για να πάει από πόλη σε πόλη και να κουνάει σημαίες σε συγκεντρώσεις, που έκανε ό,τι του ζητούσαν φτάνει να εξασφαλίσει μια θέση στο δημόσιο. Αυτά, όμως, δεν ήταν ποτέ πρόβλημα. Πρόβλημα ήταν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου, που έγιναν υπουργοί…
Είναι γνωστό ότι λαός που δεν σέβεται την ιστορία του, δεν έχει μέλλον. Και πολύ φοβάμαι ότι αυτό τον κίνδυνο τον διατρέχουμε, πλέον, εμείς οι Ελληνες και είναι πολύ σοβαρός…