Θεωρητικά, μια επιβλητική νίκη απέναντι στον ουραγό της βαθμολογίας δεν δημιουργεί πολλά στοιχεία για έντονη ενασχόληση, μήπως όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα;
Γιατί, αν κανείς μπει σε διαδικασία να απαριθμήσει τον αριθμό των αγώνων στους οποίους ο απλός φίλαθλος του Άρη κάθισε άνετα στην καρέκλα του και παρακολούθησε δίχως άγχος το παιχνίδι, προφανώς τα δάχτυλα της μιας παλάμης θα φτάσουν και θα περισσέψουν. Ακόμη λιγότερα είναι επίσης τα παιχνίδια στα οποία (όπως σωστά είπε ο Παντελίδης) το σκορ ήταν 4-0 και στο κέντρο του γηπέδου 3-4 παίκτες πήγαιναν στην μπάλα για να «πνίξουν» τον αντίπαλό τους.
Η ουσία για τον χθεσινό Αρη ήταν η νοοτροπία του. Ορθώς στάθηκε σ’ αυτή ο προπονητής της γιατί πολύ απλά έδωσε διαπιστευτήρια σοβαρής ομάδας, με τη σοβαρότητά της απλοποίησε το παιχνίδι. Με συγκεκριμένο πλάνο υπερφόρτωσης και κάθετης πάσας στα άκρα, με τρομακτική πίεση στους αμυντικούς του Απόλλωνα οι οποίοι έβγαζαν απελπισία ακόμη και σε φάσεις όπου είχαν σωστές απομακρύνσεις, με υπομονή επί των όσων σχεδιάστηκαν όλη την εβδομάδα. Δηλαδή, αυτή η νίκη προφανώς ανήκει στους παίκτες, αλλά στη διάρκεια της εβδομάδας κάποιοι τους έπεισαν για την επικινδυνότητα του αγώνα, κάποιοι τους κατεύθυναν για τη μεθοδολογία του παιχνιδιού.
Το μόνο παρήγορο στην όλη ιστορία είναι ότι απομένουν μόνο πέντε αγωνιστικές. Κρίμα. Προσωπικά θα ήθελα να δω τον Αρη με τον Λάρσον σε φουλ φυσική κατάσταση, τον Φετφατζίδη ευδιάθετο και όχι χαλασμένο και γενικώς αυτή την ομάδα που έχει εγκαταλείψει το μονοπάτι της αφέλειας (γιατί εκεί ήταν επί Πάκο Ερέρα ασχέτως του ότι εμφανίστηκαν πρόθυμοι υποστηρικτές του Ισπανού οι οποίοι είτε δεν γνώριζαν τι γινόταν στην ομάδα είτε απλά ήθελαν να σηκώσουν σκόνη) και βαδίζει σ’ αυτό της ποδοσφαιρικής λογικής.
Γιατί με εξαίρεση το πλασματικό 4-1 στο Καραϊσκάκη όπου ο «Φέτφα» κυριεύτηκε από την πελώρια επιθυμία να σκοτώσει την πρώην ομάδα του κι έχασε το μυαλό του, σ’ όλους τους αγώνες του από τα μέσα Ιανουαρίου ο Αρης δεν έχει κερδίσει απλά, αλλά κυριαρχεί.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (19/3)
