Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, που μέσω μίας τηλεοπτικής εκπομπής ουσιαστικά, έπεφτε η ιδέα στον Κώστα Ορφανό να προσλάβει τον τότε προπονητή του Εδεσσαϊκού, Άγγελο Αναστασιάδη. Φιλόδοξος, ΠΑΟΚτσής, με καλά στοιχεία στις ομάδες που είχε δουλέψει και με μεγάλη διάθεση για δουλειά. Από τότε και μετά είχε ξεκινήσει η εποχή του Άγγελου.
Του Άγγελου που πήγαινε «τρένο» με Φραντζέσκο, Ζαγοράκη, Τουρσουνίδη και λοιπούς, του Άγγελου που έκανε επιτυχίες στην Ευρώπη, του Άγγελου που έβλεπε την ομάδα να καταρρέει και να στεναχωριέται, του Άγγελου που έβγαζε τον ΠΑΟΚ προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ, του Άγγελου που δεν έκανε μεταγραφές εκείνο το καλοκαίρι, του Άγγελου που μπορεί ή… δεν μπορεί να συνεργάζεται με σπουδαίες προσωπικότητες, του Άγγελου που όποτε ήταν στον ΠΑΟΚ έμοιαζε να δημιουργεί έριδες και όποτε δεν εργαζόταν στον δικέφαλο, μία δεκαετία δηλαδή περίπου, υπενθύμιζαν πολλοί υποστηρικτές του πως «αν ήταν αυτός, όλα θα ήταν καλύτερα».
Είναι κομμάτι της ιστορίας του ΠΑΟΚ με τα καλά και τα στραβά του. Πέρυσι τέτοια εποχή είχε βγει με περίσσια σιγουριά και είπε: «εμένα δεν με θέλουν στον ΠΑΟΚ». Δύο μήνες μετά, ο Ιβάν Σαββίδης του έδινε την ευκαιρία που ζητούσε. Να δουλέψει σε έναν ΠΑΟΚ που όλα είναι λυμένα και υπάρχουν προοπτικές για κάτι καλύτερο. Δεν του αρνήθηκε κανείς τίποτα. Έφερε το δικό του τιμ, εμπιστεύτηκε τους παίκτες που ο ίδιος ήθελε, έκανε μεταγραφές που χρειαζόταν, έκρινε ότι σε κάποιες θέσεις (π.χ. κεντρικοί αμυντικοί) είναι πλήρης και έμοιαζε να έχει την πλήρη στήριξη του μεγαλομετόχου.
Το ξεκίνημα έδειχνε εντυπωσιακό. Ο ΠΑΟΚ είχε πολύ από ΠΑΟΚ… Άγγελου. Ήταν ορμητικός, έβλεπε σαν κουνούπια τους περισσότερους αντιπάλους στην Τούμπα, οι παίκτες ήταν έτοιμοι να πέσουν στην φωτιά, ο λαός έβγαζε τρέλα και άρχισε να κάνει όνειρα. Πρώτος αυτός ανέβασε τον πήχη. «Το θέμα είναι να είμαστε πρώτοι τον Μάη» λέει μετά το επιβλητικό 4-1 επί του ΟΦΗ. Πιθανώς και πρώτο λάθος. Αν όντως όπως είπε τον Μάρτη «φτιάχνουμε ομάδα για του χρόνου», θα έπρεπε λογικά να το πει τότε. Να το πει μετά το «διπλό» στην Λιβαδειά, να το πει μετά τον θρίαμβο στο Φάληρο.
Ο Άγγελος στην πραγματικότητα ουδέποτε καθόρισε τους στόχους, παρότι έμοιαζε να έχει το ελεύθερο από τον Ιβάν Σαββίδη. Έχτισε έναν ΠΑΟΚ με πήλινα πόδια, καθώς αυτό προκύπτει από την πορεία του. Ο ΠΑΟΚ δεν είχε planb, έδειχνε να κλατάρει από ένα σημείο και μετά, έμοιαζε να χάνει την αυτοπεποίθηση του, του έλειπε το σχέδιο, έφθασε σε σημείο να αλλάζει σύστημα τρεις – τέσσερις φορές σε ένα ενενηντάλεπτο, με αποτέλεσμα να χάνουν και οι παίκτες τα αυγά και τα πασχάλια. Ο Άγγελος δεν έμπαινε στην διαδικασία να εξηγήσει, να ερμηνεύσει. Η Παναγιά για τον ΠΑΟΚ του 1997 θα μπορούσε να λειτουργεί ως εξήγηση, όμως για τον ΠΑΟΚ του 2015 και την επένδυση εκατομμυρίων Ευρώ, δεν αρκεί. Είτε για τα καλά, είτε για τα άσχημα. Ο κόσμος ήθελε εξηγήσεις και για την κατάρρευση και για τους παίκτες που παραδόξως εξέτιαν ποινές στα επόμενα ματς, όποια και αν ήταν αυτά, για την κακή εικόνα της ομάδας και για τις παράξενες επιλογές σε ότι αφορά την κατάρτιση της ενδεκάδας.
Ο ΠΑΟΚ εν κατακλείδι ήταν πρωταγωνιστής μέχρι ένα σημείο, όμως και πάλι φαινόταν πως αυτό το οικοδόμημα δεν ήταν στέρεο. Το χειρότερο για τον κόουτς είναι ότι στο φινάλε έχασε ακόμη και αυτούς που… ήταν μαζί του, αν θέλουμε να διακρίνουμε ντε και καλά φίλους και εχθρούς. Το ακόμη χειρότερο ίσως για τον Άγγελο, είναι πως αυτή η απόλυση, δεν σημάνει απλά το τέλος ενός δικού του κύκλου στον ΠΑΟΚ. Σημάνει εκτός απρόοπτου και την οριστική του αποκαθήλωση, για να μιλήσουμε και με την θρησκευτική γλώσσα, αφού η ευκαιρία του χάθηκε, αφήνοντας μάλιστα πίσω σοβαρά μηνύματα ελλιπής γνώσης για ένα ποδόσφαιρο που εξελίσσεται διαρκώς…
