Η νέα κακή εμφάνιση του ΠΑΟΚ, που ούτε χθες σκόραρε στην Τούμπα και ούτε την αδύναμη Καμπάλα κατάφερε να νικήσει, αλλά και το αγωνιστικό αλαλούμ των τελευταίου μήνα, που, όπως φαίνεται, θα συνεχιστεί επ' αόριστον, με υποχρεώνουν να αποφύγω την επανάληψη επισημάνσεων που ήδη έχουν γίνει.
“Αφήνω” τον Τούντορ, που βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση και τους παίκτες που έμειναν χωρίς ίχνος ηθικού, να προσπαθήσουν να βελτιώσουν την απόδοση της ομάδας, μην τυχόν και καταφέρουν να “σώσουν” τη χρονιά. Προτιμώ σήμερα να αναδημοσιεύσω ένα άρθρο του Γιώργου Λυσαρίδη, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εφημερίδα “Μακεδονία”, για να ασχοληθούμε με κάτι πιο σοβαρό.
Ηταν, είναι και πολύ φοβάμαι ότι για πολύ καιρό θα εξακολουθήσει να είναι επίκαιρο. Απευθύνεται σε οποιονδήποτε “φιλόδοξο, οραματιστή και οικονομικά εύρωστο ηγέτη μιας ΠΑΕ που επιχειρεί να πρωταγωνιστήσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο”. Είναι προφανές ότι “φωτογραφίζει” ως παραλήπτη του μηνύματος τον Ιβάν Σαββίδη και σπεύδω να προσυπογράψω με μεγάλη χαρά το μεστό περιεχόμενό του. Μακάρι να είχε δίπλα του ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ τέτοιας ποιότητας συνεργάτες και συμβουλάτορες...
“Του κάκου...”
Στην ελληνική γλώσσα, η λόγια έκφραση «του κάκου» σημαίνει τη μάταια, τη χωρίς προσδοκώμενο αποτέλεσμα προσπάθεια.
«Του κάκου», λοιπόν, θα επιχειρούσε κάποιος φιλόδοξος, οραματιστής και οικονομικά εύρωστος ηγέτης μιας ΠΑΕ να πρωταγωνιστήσει στο σημερινό ελληνικό ποδόσφαιρο :
- Αν πρώτα δεν φτιάξει μια αξιόμαχη ομάδα μέσα στο γήπεδο, με έμψυχο υλικό υψηλού επιπέδου, που θα κερδίσει την αναγνώριση του φίλαθλου κοινού για την αγωνιστική του ισχύ.
- Αν απλά σκοπεύει να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη», αξιοποιώντας τη δύναμή του προκειμένου να εγκαθιδρύσει το δικό του «σύστημα εξουσίας», αναπαράγοντας για δικό του όφελος το καθεστώς της διαπλοκής και της ευνοιοκρατίας.
- Αν δεν διεκδικήσει το ηθικό πλεονέκτημα έναντι των «αντιπάλων» του, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι τον ενδιαφέρει όχι η επιβολή μιας δικής του μονοκρατορίας, αλλά η επιβολή ισονομίας, αξιοκρατίας και εύρυθμης λειτουργίας των θεσμικών αρχών και οργάνων.
- Αν επιλέγει να πολεμήσει τη διαφθορά με τα ίδια όπλα που χρησιμοποιούν οι τωρινοί διαφθορείς.
- Αν δεν επενδύσει με ορθολογικό τρόπο τα χρήματά του στη στοχευμένη αγωνιστική ενίσχυση, στην παγίωση σχεδιασμού ανάδειξης ταλέντων και στη διαρκή βελτίωση της λειτουργίας της ΠΑΕ, σε όλα τα επίπεδα.
- Αν δεν προσφέρει ανεξαρτησία σκέψης και ελεύθερο πεδίο δράσης στους συνεργάτες του, συγχρόνως όμως να απαιτεί τα ανάλογα αποτελέσματα και να ζητεί απολογισμό του έργου τους.
- Αν δεν καλλιεργήσει τις σχέσεις του με το οικείο «περιβάλλον» (Τύπος, φίλαθλοι, οργανωμένοι οπαδοί) στη βάση μιας συμφωνίας που θα τη χαρακτηρίζει ειλικρίνεια, κατανόηση, αυστηρή τήρηση αμοιβαίων υποχρεώσεων, ισότιμη μεταχείριση, με κοινό στόχο την πλήρη αξιοποίηση της δυναμικής και της απήχησης στην κοινή φίλαθλη γνώμη.
- Αν δεν μεταχειριστεί τη δύναμή του, όχι για να διαπραγματευθεί πρόσκαιρες συμμαχίες, αλλά για να επιβάλει σε όλους έναν «κώδικα» υγιούς ανταγωνισμού.
- Αν αποκλείει κάθε πρόσβαση σε ανεξάρτητες φωνές και αρκείται αυτάρεσκα να ακούει από κάθε συνομιλητή του την ηχώ της δικής του φωνής.
- Αν για όλα τα παραπάνω δεν έχει «στρατηγική», καθώς και το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό που, με την καθοδήγησή του, θα τη σχεδιάσει με επιμέλεια και διορατικότητα και θα την εφαρμόζει με συνέπεια.
Εκείνους που ίσως υποψιασθούν (βοηθούντος και του συνειρμού που προκαλεί, λόγω ομοηχίας, ο τίτλος «του κάκου») ότι ο παραπάνω δεκάλογος τούς αφορά, τους διαβεβαιώνω ότι δεν αποτελεί κριτική, ούτε οδηγίες, ούτε συμβουλές από κάποιον που παριστάνει τον σοφό. Απλά και μόνο, είναι μια απολύτως καλοπροαίρετη γνώμη, διατυπωμένη δημόσια. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Γιώργος Λυσαρίδης
