Όταν ο ΠΑΟΚτσής βλέπει ή πληροφορείται πως οι νεαροί και ταλαντούχοι παίκτες που παραχωρούνται (δανείζονται κατά τα κοινώς λεγόμενα) σε άλλες ομάδες προκειμένου να αποκτήσουν εμπειρίες, γίνονται πρωταγωνιστές από την πρώτη στιγμή και αποδεικνύουν πως αποτελούν ιδιαίτερες περιπτώσεις, είναι λογικό να αναρωτιέται, πρώτα για το αν υπήρχαν οι συνθήκες, οι προοπτικές και ο «χώρος» στο ρόστερ, για να κάνουν το «αγροτικό» τους εκεί που ανήκουν και στη συνέχεια το «πότε» και το «πώς» θα επιστρέψουν στην Τούμπα. Αυτό το τελευταίο προκύπτει γιατί υπάρχουν περιστατικά επαναλαμβανόμενων δανεισμών.
Παίκτες δηλαδή που ενώ απέδειξαν από την «πρώτη φορά» πως οι εμπειρίες που απέκτησαν προστιθέμενες στο πλούσιο ταλέντο τους, τους έδιναν απλόχερα το δικαίωμα της «επιστροφής», κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Επί παραδείγματι ο νεαρός Γιαννούλης που «έκανε παπάδες» πέρυσι και συνεχίζει το ίδιο και φέτος, αποτελώντας μαζί με άλλους δύο δανεικούς ΠΑΟΚτσήδες (Κουλούρη – Χατζησαΐα) τη βάση για την εκτόξευση του Ατρομήτου, κάτι που συνέβη βέβαια και πέρυσι με τη παρουσία και του Ουάρντα, «έριξε άγκυρα» στο Περιστέρι (προφανώς θυσία για τον Λεβέκ). Το ίδιο και με τον Χαρίση. Διπλοδανεισμένος και αυτός παρά το γεγονός ότι απέδειξε πως επέστρεψε πανέτοιμος από την πρώτη φορά, εντυπωσιάζοντας και στην ενδιάμεση προετοιμασία και όντας απαραίτητος από τη στιγμή που το ασπρόμαυρο ρόστερ παρουσίαζε μια «μεγάλη τρύπα» στη θέση που διεκδικούσε. Βέβαια υπάρχει «σκεπτικό» και για τις δύο προηγούμενες περιπτώσεις.
Κατά την προσωπική μας άποψη θεωρείται ρηχό και αναιτιολόγητο. Επανερχόμενοι και αναφερόμενοι στις νέες «δανειακές συμβάσεις» με Κουλούρη και Λάμπρου, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι κινήθηκαν προς τη σωστή κατεύθυνση, ιδιαίτερα για το φιλότιμο Κουλούρη, θα λέγαμε βέβαια και για τον Λάμπρου αν δεν υπήρχε μια μικρή επιφύλαξη γιατί ο τελευταίος αποδεδειγμένα ήταν η έκπληξη και ο καλύτερος παίκτης της προετοιμασίας του καλοκαιριού και είχε ένα λόγο παραπάνω να θέλει την παραμονή του. Και οι δύο αυτή τη στιγμή πραγματοποιούν θαυμάσιες εμφανίσεις. Ο φιλότιμος Ευθύμης βρίσκεται στην κορυφή των σκόρερ και ο Λάμπρου αποτελεί τον κορυφαίο παίκτη της Φορτούνα Σιτάρντ. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τον Χαρίση. Ευχάριστες λοιπόν διαπιστώσεις και αισιόδοξα μηνύματα και από τους ορθόδοξους, αλλά και από τους ανορθόδοξους δανεισμούς.
Συνοψίζοντας μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ο ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή αξίζει τον κόπο – κι επιβάλλεται – να μην αφήσει ποτέ από τα μάτια του τον Γιαννούλη, τον Κουλούρη, τον Χαρίση, τον Λάμπρου, τον Μιχόγιεβιτς που ήταν από τους κορυφαίους του ΟΦΗ στη μεγάλη νίκη επί του Ολυμπιακού, γιατί όχι και το μεγάλο μαχητή Χατζησαΐα. Αποτελούν μεγάλες ελπίδες και πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία. Η διαχείριση τους ως εκ τούτου απαιτεί ιδιαίτερη επιμέλεια με διαρκή παρακολούθηση, φροντίδα και στήριξη. Δεν είναι «μπάζα» που βαραίνουν το ρόστερ. Δείτε τη σημερινή τους εικόνα. Οι περισσότεροι θα χρησιμοποιήσουμε και πάλι την έκφραση «κάνουν παπάδες»!!!
Επιστρέφοντας στο θέμα των δανεισμών ελπίζουμε πως ήρθε η ώρα να αλλάξουν και κάποια πράγματα στον τρόπο με τον οποίο γίνονται και συγκεκριμένα όταν αυτοί αφορούν παίκτες που προστατεύονται από πανίσχυρους μανατζαρέους. Οι οποίοι εκβιάζοντας, επιβάλλουν την παραμονή των δικών τους παικτών σε βάρος των υπολοίπων, που κατά σύμπτωση είναι νεαροί χαρισματικοί Έλληνες. Ο Λουτσέσκου σιγά – σιγά όπως φαίνεται και όπως αποδεικνύεται έχει αντιληφθεί το τι συμβαίνει.
ΥΓ: Χθες σας γράψαμε για το περιβόητο Ritiro, την μέθοδο δηλαδή των μοναχών να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια και να αφοσιωθούν στο Θεό. Την εφάρμοσαν όπως οι ίδιοι ομολογούν οι ερυθρόλευκοι και αποσύρθηκαν να καλογερέψουν στο μοναστήρι τους (Ρέντη) μέχρι τον επόμενο αγώνα τους. Δυστυχώς όμως δεν άντεξαν την καλογερική και μέσα σε 36 ώρες άνοιξαν τις πόρτες του μοναστηριού και το έβαλαν στα πόδια. Γελάει και το παρδαλό κατσίκι μαζί τους.