Ερχεται η ώρα που στερεύεις πια από ιδέες ή μάλλον από εφευρήματα που εγγίζουν τις ιδέες ,ώστε η απόδοση ενός κειμένου να προσεγγίζει την πραγματικότητα αφενός και την δημοσιογραφική δεοντολογία αφετέρου. Μετά και το αλήστου μνήμης παιχνίδι Κυπέλλου στο Ηράκλειο και την εμφάνιση των κυανόλευκων, σκέφτομαι σεβόμενος πάντα εκείνους του φιλάθλους που μαζώχτηκαν στην καφετέρια «Μπουγάτσα» της Τούμπας να το παρακολουθήσουν και σκέφτομαι.
«Αυτοί οι άνθρωποι ξεχείλιζαν από πάθος, αλλά και άγνοια. Δεν τους ενδιέφερε ποιοι παίκτες αγωνιζόταν κι αν έπρεπε ή όχι να ανήκουν σ΄αυτή την ομάδα όπου μεγαλούργησαν παικταράδες, με κορυφαίο των κορυφαίων παγκόσμια, Βάσια , αλλά η φανέλα. Οποιοι και να ήταν τη φόραγαν. Τα ονόματα δεν τους ένοιαζαν και άλλωστε τους περισσότερους ούτε κάν τους γνώριζαν. Ως Ηρακλής λοιπόν όφειλε να προκριθεί κι όταν στο τέλος του παιχνιδιού πιστεύοντας πως πέρασε γέλαγαν και χαιρόταν μαράθηκαν μαθαίνοντας τον αποκλεισμό. Μάλιστα με αποπήραν όταν προσπαθούσα να τους πείσω ότι ο Ηρακλής αποκλείστηκε, κοιτάζοντάς με μάλιστα καχύποπτα όταν τους έλεγα ότι είμαι δημοσιογράφος και άρα κάτι ήξερα παραπάνω».
Φεύγοντας με τους γιούς μου, ύστερα από τα συμβάντα αναλογίστηκα: με ποιο δικαίωμα εγώ ή και άλλοι γνωρίζοντες μαχόμενοι και αντιμαχόμενοι μπορούμε να τους αφαιρέσουμε το δικαίωμα να πιστεύουν στην ιδέα και άρα στη συνέχεια και όχι στην πραγματικότητα και την παρακμή. Εκείνοι ακόμη πιστεύουν πως εκτός του Ηρακλή δεν υπάρχουν άλλοι. Αρα και ο Αστέρας, τον οποίο βεβαίως κυριολεκτικά μισούν. Θέλουν να πάνε λοιπόν. Ποιόν όμως θα του το πει. Ποιος θα τους προτρέψει από τη στιγμή που τους τελευταίους μήνες, το στάδιο θυμίζει πεδίο μάχης; Ποιος, εκτός της υποτιθέμενης ΠΑΕ, κάποιος δικός τους θα φωνάξει όπως παλιά. «Αντε στο γήπεδο μωρέ, μόνο για την Ηρακλάραααα»… Ποιος;
