Ο αποκλεισμός-μαχαιριά από την Εστερσουντ, αλλά και όσα συνέβησαν αυτό το καλοκαίρι, απέδειξαν ότι ο ΠΑΟΚ είναι ένας οργανισμός που μεγαλώνει τα τελευταία πέντε χρόνια, χωρίς όμως να απαλλάσσεται από τις… παιδικές ασθένειες.
Εξακολουθεί να κουβαλάει προβλήματα που δεν τον αφήνουν να λειτουργήσει όπως λειτουργούν οι ευρωπαϊκοί σύλλογοι στα επίπεδα των οποίων θέλει να φτάσει.
Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει οργάνωση, δεν υπάρχει σχέδιο, οι επιλογές των προσώπων που καλούνται να διαχειριστούν τις τύχες της ομάδας είναι στην πλειοψηφία τους αποτυχημένες.
Προφανές, επίσης, είναι ότι πολλές από τις αποφάσεις που λαμβάνονται, είναι επηρεασμένες από έναν περίγυρο που υπάρχει στην ομάδα, άνθρωποι από τον οποίο λένε το μακρύ του και το κοντό του ο καθένας, χωρίς να διαθέτουν ιδιαίτερες γνώσεις για θέματα στα οποία μπερδεύονται.
Άλλη μεγάλη πληγή για τον ΠΑΟΚ, είναι ότι κανείς από αυτούς που τον διοικούν δεν αποφασίζει να δει κατάματα τα προβλήματα, να προτείνει λύσεις, όσο δύσκολες και σκληρές κι αν είναι.
Το μόνο που βλέπουμε τα χρόνια που ο ΠΑΟΚ έχει στο τιμόνι του τον Ιβάν Σαββίδη, είναι κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά να επιχειρούνται αντιπερισπασμοί, να υπάρχει προσπάθεια αλλαγής της ατζέντας, αποπροσανατολισμού, διαχείρισης των κρίσεων με επικοινωνιακούς όρους.
Όμως, όσο καλός και να είναι κάποιος στην επικοινωνία, όταν καλείται να διαχειριστεί ένα project το οποίο όλοι θεωρούν ότι έχει τις προϋποθέσεις για να πετύχει, αλλά αυτός αποτυγχάνει, κάποια στιγμή η τακτική αυτή θα γυρίσει μπούμεραγκ.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στον ΠΑΟΚ τον τελευταίο καιρό. Ο κόσμος άρχισε να μην πείθεται, να αμφιβάλλει, να αμφισβητεί. Ωραία είναι τα μεγάλα λόγια, ωραίο είναι να παρουσιάζεις στον κόσμο μεγαλεπήβολα σχέδια, να του λες ότι θα κάνεις κι αυτό κι εκείνο και το άλλο, όμως, οι οπαδοί περιμένουν κάποια στιγμή να δούνε κι ένα αποτέλεσμα.
Όταν δεν το βλέπουν, αρχίζουν να σκέφτονται μήπως οι δικαιολογίες που τους παρουσιάζεις για κάποιες αποτυχίες δεν είναι και τόσο λογικές, ότι ενδεχομένως να είναι υπερβολικές, και κάνουν, πλέον, δεύτερες και τρίτες σκέψεις.
Σ’ αυτή την κατάσταση είναι οι οπαδοί του ΠΑΟΚ. Με το δίκιο τους. Διότι βλέπουν ότι όλα τριγύρω αλλάζουνε, αλλά για τον ΠΑΟΚ όλα τα ίδια μένουν.
Μπορεί να χαίρονται για την οικονομική υγεία της ομάδας τους, να χαίρονται για την προσπάθεια που έκανε ο ΠΑΟΚ να επαναφέρει την αξιοπιστία και την ισονομία στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όμως, στο τέλος της ημέρας όλα αυτά έχουν νόημα μόνο όταν η ομάδα πετυχαίνει και τους αγωνιστικούς στόχους.
Όταν δεν τους πετυχαίνει, όλα τα άλλα, όσο σπουδαία κι αν είναι, για τους οπαδούς δεν θα έχουν καμία αξία…
