Πέρσι, όταν η ομάδα ατίθασο άτι, κάλπαζε προς τον ονειρικό τερματισμό, στο παιχνίδι με τον Απόλλωνα στην Καλαμαριά με κρύο, ψιλόβροχο και λαό μιλιούνι, όταν ο Σιαραμαντάς πέτυχε το γκολ που έδωσε και τη νίκη στον Ηρακλή, μέσα στο πανδαιμόνιο που ακολούθησε ο Μάκης Σαρλής φώναζε προς εμένα: «Παζούλη ζούμε ιστορικές στιγμές, έφτασε η μεγάλη ώρα».
Κι ήταν ακόμη αρχές Γενάρη, αν θυμάμαι καλά πράγματι δυο, τρείς μήνες αργότερα το τέλος του χρόνου σήμανε μια νέα αρχή. Ετσι τουλάχιστον φαινόταν. Λαός, ομάδα, διοίκηση ένα κουβάρι και το μέλι έσταζε στα χείλη. Στις 11 Ιούνη ο Σπύρος Παπαθανασάκης δείχνει να ζει σ ένα όνειρο, όπου η πραγματικότητα καλυπτόταν σίγουρα από μια εντελώς θυμική κατάσταση, γενικά.
Και δήλωνε τότε στη «Metrosport». «Αυτά που έγιναν δεν είναι τίποτα σε αυτά που θα ακολουθήσουν. Ακόμη δεν είδατε τίποτα, έχουμε πολλά και σημαντικά πράγματα να κάνουμε για το καλύτερο του Ηρακλή. Αυτό που χρειάζεται και ζητάμε από τον κόσμο είναι λίγο χρόνο και υπομονή. Εχουμε βάλει σε προτεραιότητα την αναμόρφωση της Μίκρας. Θέλουμε να φέρουμε μηχανήματα για τους γιατρούς και τους φυσιοθεραπευτές για να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους με τους ποδοσφαιριστές και ο χρόνος αποθεραπείας τους όταν είναι τραυματίες να είναι ο όσο το δυνατόν μικρότερος. Επίσης να βελτιώσουμε τα γήπεδα που προπονείται η μεγάλη ομάδα αλλά και οι Ακαδημίες και να κάνουμε ακόμη καλύτερα τα γραφεία».
Τα πρώτα μαύρα σύννεφα όμως στεφάνωναν τις προθέσεις αυτές ήδη από το Καρπενήσι. Γνωστά τα όσα ακολούθησαν. Επαναλαμβάνω πως ο Ηρακλής με το χαμηλό μπάτζετ και τις εντελώς ακατάλληλες μεταγραφές, τερμάτισε πολύ ψηλότερα του αναμενομένου, αν σκεφτεί κανείς πως το βάρος το σήκωσαν οι ίδιοι παίκτες που τον ανέβασαν στη Super Legue. O κόσμος είναι αλήθεια ότι δεν δυσανασχέτησε τόσο με τον συγκεκριμένο τερματισμό της ομάδας, αλλά με την περίεργη όσο και παρελκυστική τακτική του Σπύρου Παπαθανασάκη, μετά την περίφημη ομολογία του ότι δύσκολα θα πάρει αδειοδότηση.
Όπως και δεν πήρε. Ακολούθησαν και άλλες, όντως αλλοπρόσαλλες τοποθετήσεις του σε ότι αφορά τον περίφημο πλέον συμπαίκτη, ο οποίος τελικά μετατράπηκε προσφάτως σε διάδοχό του. Ακουγόταν πολύ πριν, δυο μήνες κοντά, ότι μπρος στο βάρος των υποχρεώσεων θα το έπραττε. Το «σύστημα» του στρίβειν δια του αρραβώνος μουγκάνιζε υπόγεια και πλέον ανέβλυσε ως ψυχρό αρτεσιανό ύδωρ και μούσκεψε τους πάντες. Λέει την αλήθεια αναρωτιούνται ή και πάλι μας παραπλανάει; Εύλογο ερώτημα, αν σκεφτεί πόσα έτασσε ο Σπύρος και πόσα έγιναν.
Τώρα το τοπίο αλλάζει άρδην. Και σκέφτομαι. Υπάρχουν άραγε αυτοί οι ξένοι και μάλιστα με τη φημολογούμενη ευχέρεια επιλογής τους; Οι επόμενες μέρες θα δείξουν, διότι πράγματι ο Παπαθανασάκης είναι φοβερά απογοητευμένος, διαπιστώνοντας τις αποστάσεις πλέον από τον κόσμο. Αν δεν συμβεί η αλλαγή λέω. Το να ρίχνονται ευθύνες από τον ένα στον άλλο είναι εύκολο και ανέξοδο. Και ερωτώ «Πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων όλοι και να συμβάλουμε στην άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος χωρίς να το ρίξουμε σε ένα γαϊτανάκι εσωστρέφειας που μόνο κακό κάνει στην πληγωμένη εικόνα, το κύρος και την αξιοπιστία του συλλόγου»; Και πάλι όμως η απάντηση στο ερώτημά μου υποθέτω πως θα προκύψει από τις εξελίξεις.