Η Λέστερ έκανε την μεγαλύτερη κατά πολλούς έκπληξη στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου κατακτώντας τον τίτλο στην Premiership. Στο τιμόνι της ο Κλαούντιο Ρανιέρι, ένας προπονητής που πριν καθίσει στον πάγκο των Αλεπούδων, είχε καταφέρει να διαλύσει την εθνική Ελλάδας.
Προφανώς ο Ιταλός δεν είναι ένας τυχαίος προπονητής και σε αυτές τις περιπτώσεις αναρωτιέσαι για το τι ακριβώς συνέβη.
Στην Ελλάδα υπήρξαν αυτοί που περίμεναν την κατάκτηση του Πρωταθλήματος από τη Λέστερ για να πούνε πως βιαστήκαμε ως Ελλάδα να τον διώξουμε. Υπερασπιστές του, χωρίς να θυμούνται καν το τι συνέβη.
Η Εθνική του Ρανιέρι ήταν μία τραγωδία. Σε ρόλο κομπάρσου δεν έφερνε καμία αντίρρηση για τα όσα δρομολογήθηκαν στα γραφεία της Συγγρού. Με μανατζαραίους να κάνουν τις κλήσεις, με χαρτάκι από συγκεκριμένη ομάδα για αποκλεισμό ποδοσφαιριστών που της είχαν κάνει ζημιά.
Ότι δουλειά είχε γίνει για μία δεκαετία από Ρεχάγκελ και Σάντος, μέσα σε τρεις μήνες εξαφανίστηκε. Το καλύτερο που θα πω για τον Ρανιέρι της εθνικής, ήταν πως συνάντησε ένα κλίμα που δεν είχε θεραπεία, κατανόησε πως είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για ένα πρώιμο εφάπαξ, πήρε τα φραγκάκια και έφυγε χωρίς να αισθάνεται πως βάλλεται η υστεροφημία του.
Στη Λέστερ το έργο ήταν διαφορετικό. Βρήκε μία ομάδα δομημένη, έναν οργανισμό σοβαρό, σε μία Λίγκα που είναι η καλύτερη όλων, είχε να διαχειριστεί ελάχιστα χρήματα και το μόνο που έπρεπε να κάνει είναι να βρει τη χημεία. Για την ακρίβεια, ο κορυφαίος παίκτης της Λέστερ φέτος κατ΄ εμέ, δεν ήταν καν στον αρχικό προγραμματισμό. Ο Ντρίνκγουότερ από τον πάγκο ξεκίνησε και ήταν ο κορυφαίος χαφ της Πρέμιερσιπ.
Το να πρέπει να διαλέξουμε αν ο Ρανιέρι είναι καλός ή κακός, είναι το πλέον ηλίθιο πράγμα. Ήταν κακός στην εθνική, καλός στη Λέστερ. Το ερώτημα είναι «τι βάσεις υπήρχαν για να δουλέψει στους δύο αυτούς οργανισμούς»;
Στο ποδόσφαιρο ο οργανισμός είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Να μη χρειάζεσαι να ξεφύγεις από τον ρόλο σου, να μην είσαι κάτι σαν προπονητής, κάτι σαν τεχνικός διευθυντής, κάτι σαν γυμναστής.
Στον ΠΑΟΚ αυτό είναι το θέμα μου. Ο Μίχελ είναι κάτι σαν αθλητικός διευθυντής και ολίγον από πρόεδρος, ο Ιβάν είναι και δεν είναι εδώ, θέλουμε να πετύχουμε πράγματα αλλά βασιζόμαστε κυρίως σε άπειρους παίκτες και γενικά δεν βρίσκω καμία λογική σε πολλά από αυτά που συμβαίνουν.
Ελπίζω απλά στην επόμενη σεζόν, από τη στιγμή που όλες οι παθογένειες έχουν εντοπιστεί από νωρίς, να αλλάξει η ομάδα ρότα.
Το πρόβλημα σε πρώτη φάση είναι λειτουργικό και μεταφέρεται σε όλους τους υπόλοιπους τομείς. Το παράδειγμα Ρανιέρι είναι το πλέον κατατοπιστικό για το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η σωστή ή η λάθος δομή σε ένα κλαμπ. Άσχετα αν είναι ομάδα ή αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
