Το φινάλε των Ολυμπιακών Αγώνων έφερε την λάμψη των ελληνικών μεταλλίων για όσους τα κατέκτησαν, την πίκρα για όσους προσπάθησαν και έφθασαν κοντά και τη χαρά της συμμετοχής για όσους μπορούν να το δούνε έτσι. Σε μία χώρα που γενικά είμαστε των άκρων, όλα αντιμετωπίζονται στα “κόκκινα”. Οι επιτυχίες και οι αποτυχίες, ο θυμός, η χαρά και η λύπη.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, υπάρχουν κατά κύριο λόγο ατομικά αθλήματα με τις ιδιαιτερότητες τους. Αθλήματα που χρειάζονται ώρες προπόνησης, όπως όμως συμβαίνει παντού, αθλήματα που χρειάζονται περίσσια υπομονή, όπως προφανώς παντού για να πετύχεις, αθλήματα που συχνά δεν έχουν τις κατάλληλες υποδομές στην Ελλάδα. Χίλια μπράβο στα παιδιά που κατέκτησαν μετάλλια, αλλά επιμένω και για τους έλληνες αθλητές που συμμετείχαν και έκαναν την προσπάθεια τους. Πραγματικά, ανεβαίνοντας αυτοί στο βάθρο νιώθουμε όλοι μας χαρούμενοι, υπερήφανοι, συγκινημένοι.
Ως εκεί όμως. Τα μπράβο θα συνεχίσουν να τα εισπράττουν για την επιτυχία τους, αλλά από εκεί και έπειτα, η κατάσταση μάλλον λίγο έχει εκτραχυνθεί. Οκ, μακάρι όλα αυτά τα παιδιά να προπονούνται σε ιδανικές συνθήκες. Δεν συμβαίνει στην Ελλάδα. Σχεδόν για κανέναν. Λάθος; Λάθος. Από την άλλη όμως, η έρμη η πολιτεία για πόσους μπορεί να φροντίζει. Για το χόμπι στο φινάλε ανθρώπων που κάνουν κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους. Διότι ο αθλητισμός γενικά είναι ένα χόμπι. Ειδικά δε, αν μιλάμε για παράδειγμα για το... αεροβόλο όπλο. Δεν έχω κάτι προς Θεού με την Κορακάκη. Κάθε άλλο που τη θαύμασα για την ωριμότητα στα λόγια της. Όμως κακά τα ψέματα, είναι κάτι που ξεκίνησε ως χόμπι. Έφθασε στην κορυφή και πλέον δικαιούται να ζητάει. Αλλά υπάρχει και η ιδιωτική πρωτοβουλία, όπως υπάρχει σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Από την άλλη, έχουν μπει στο στόχαστρο οι δημοσιογράφοι. Που “μας θυμάστε κάθε τέσσερα χρόνια” που είπε η Στεφανίδη; Ναι, γιατί κάθε τέσσερα χρόνια έχει Ολυμπιακούς. Άντε ενδιάμεσα και κάποια πιθανώς ενδιαφέροντα μίτινγκ. Δηλαδή, για να ξέρουμε και τι λέμε, πόσοι δημοσιογράφοι ανά τον κόσμο, την στήνουν έξω από τα προπονητήρια τέτοιου είδους αθλητών για να παρακολουθούν καθημερινά τη ζωή τους ή τις επιδόσεις τους; Για να το θέσουμε και διαφορετικά.
Την προβολή όπως τη θέτουν οι αθλητές, την κέρδισαν απολύτως άξια και δίκαια στους Ολυμπιακούς, όμως κακά τα ψέματα, το δικό τους.. τερέν τελειώνει εκεί. Πουθενά στον κόσμο δεν είναι λαοφιλή τα αθλήματα αυτά. Δεν ξέρω καμία συνδρομητική τηλεόραση που να πληρώσει εκατομμύρια Ευρώ για να πάρει τα δικαιώματα των αγώνων, δεν μπορώ να σκεφτώ πόσοι φίλαθλοι θα παρακολουθούν τόσο φανατικά ας πούμε αγώνες κρίκων, ρυθμική γυμναστική, κωπηλασία ή οτιδήποτε άλλο αν συμβαίνει συχνά; Φαντάζομαι από λίγο ως... ελάχιστοι.
Επαναλαμβάνω πως αυτό δεν είναι ελληνικό προνόμιο. Ίσως ναι, ανά τον κόσμο, οι συνθήκες για τους αθλητές αυτούς να είναι καλύτερες. Όμως... γαμώτο και στην Ευρώπη για παράδειγμα, η συντριπτική πλειοψηφία με το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ ασχολείται, εκεί είναι τα φώτα, εκεί είναι τα χρήματα, εκεί είναι ο... κόσμος. Διότι αυτός είναι που τελικά παρακινεί και όλα τα υπόλοιπα. Ειδικά σε παιδιά που κάνουν ατομικά αθλήματα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται πολλές θυσίες, προφανώς αυτό δεν αρέσει. Ίσως να είναι άδικο. Όμως τι είναι άραγε τόσο δίκαιο στον αθλητισμό; Καλό θα ήταν να συμβιβαστούν με αυτό, να προσπαθήσουν να αναδείξουν όσο γίνεται και δίχως επιθέσεις σε άλλους, τα αθλήματα τους και να βρούνε ίσως στις δικές τους ομοσπονδίες τι πιθανώς να φταίει. Πάντως σίγουρα όχι μόνο οι... κακοί δημοσιογράφοι που δεν ασχολούνται καθημερινά μαζί τους.