Συνέντευξη στον Βασίλη Βλαχόπουλο
Η τελική διαπίστωση τον αδικεί. Ο Γκόρντον Χέρμπερτ δεν κατάφερε να αφομοιώσει την ελληνική κουλτούρα, να λειτουργήσει στο ειδικό περιβάλλον του μπασκετικού Άρη. Και στο… τέλος της ημέρας, ήταν το τέλειο εξιλαστήριο θύμα, ιδανικός για να του αποδοθούν όλες οι ευθύνες μιας καταστροφικής χρονιάς.
Χθες, ο Καναδός κάθισε και πάλι στην άκρη του πάγκου στο Nick Galis Hall. Σχεδόν εννιά χρόνια μετά τη θητεία του στην τεχνική ηγεσία του Άρη. Εκείνη τη… μαρτυρική (όπως ολοκληρώθηκε) σεζόν 2007-08. Και υπογραμμίζουμε το τελείωμά της γιατί (όπως λένε και οι Αμερικάνοι)… «it doesn’t matter how it starts but how you end». Αυτός ο αδιαπραγμάτευτος κανόνας, ήταν και η πρώτη κουβέντα του συμπαθέστατου Χέρμπερτ όταν τον συναντήσαμε στο θρυλικό Παλέ όπου επέστρεψε ως προπονητής των Σκάιλαϊνερς.
«Δεν έχει σημασία το πώς αρχίσαμε, αλλά το πώς τελειώσαμε», είπε. Η νοσταλγία φανερή στο πρόσωπό του. Ακόμη δεν έχει ξεπεράσει εκείνες τις εικόνες από τον τελευταίο του αγώνα.
«Ο Άρης ήταν μια φοβερή εμπειρία για μένα. Δεν έχουν όλοι οι προπονητές το προνόμιο να εργαστούν σε μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη και για ένα κοινό τόσο παθιασμένο με την ομάδα του και το μπάσκετ. Κάθε επαγγελματίας κρίνεται όμως από το αποτέλεσμα. Και το δικό μου τελείωμα ήταν άσχημο», είπε.
Εμείς θα το χαρακτηρίζαμε οδυνηρό γιατί προκάλεσε βαθιές ρωγμές στη βάση του φίλαθλου κοινού του Άρη. Για την ακρίβεια, ανέπτυξε το χειρότερο συναίσθημα της ανθρωπότητας. Τη διχόνοια.
«Πήραμε μια κακή απόφαση»
Κι όμως, το οδυνηρό τελείωμα τον Μάη του 2008 και ο αποκλεισμός από το Μαρούσι μέσα στο Nick Galis Hall… Πολλά ακόμη έπρεπε να είχαν αποφευχθεί. Όπως για παράδειγμα οι σκηνές απείρου κάλους (στις 5/5/2008) στο κλειστό του Αμαρουσίου όπου και ο τηλεοπτικός φακός τον συνέλαβε να πιάνεται στα χέρια με τον Γιώργο Καλαϊτζή. «Χρειάστηκα χρόνο να καταλάβω. Ήταν η πρώτη μου συνεργασία με Έλληνες παίκτες. Από τον Γιώργο Καλαϊτζή έμαθα πολλά όπως και από άλλους παίκτες. Οι Έλληνες διαθέτουν δυνατή προσωπικότητα, δουλεύουν πολύ κι έχουν τον σεβασμό μου», σχολίασε ο Χέρμπερτ.
Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, η… καταστροφή του Άρη ήταν η αχρείαστη αντικατάσταση του Τερέλ Κασλ με τον Ντάριους Ουάσινγκτον. «Αν γυρίσουμε πίσω και επανεξετάσουμε τα δεδομένα… Ναι, το μεγαλύτερο μας λάθος ήταν το ότι αντικαταστήσαμε τον Κασλ με τον Ουάσινγκτον. Αυτό διατάραξε τις ισορροπίες μέσα στην ομάδα, χάθηκε η χημεία. Μας πλήγωσε και ο τραυματισμός του Καλαϊτζή ο οποίος μοίραζε σωστά το παιχνίδι. Κάποιες φορές, όταν προσπαθείς να βελτιώσεις την ομάδα σου υπάρχει ο κίνδυνος να χάσεις ό,τι είχες κατακτήσεις. Αυτό πάθαμε». Σ’ εκείνο το περιβόητο παιχνίδι, Χέρμπερτ και Καλαϊτζής είχαν έντονο καυγά γιατί ο Καναδός προπονητής διατηρούσε στο παιχνίδι τον Ουάσινγκτον κι ενώ ο Αμερικανός είχε κακή απόδοση.
Κάτω από το… χαλάκι
Εκείνος ο οδυνηρός αποκλεισμός ήταν το αποκορύφωμα μιας προβληματικής κατάστασης. Οι (τότε) διοικούντες αποδείχθηκαν κακοί καπετάνιοι. Αρνήθηκαν να δουν την αλήθεια αλλά και να ερμηνεύσουν περιστατικά, κρούσματα απειθαρχίας… Στο τέλος της χρονιάς επέρριψαν το σύνολο των ευθυνών στο τελικό επιτελείο και δεν ανέλαβαν αυτό που τους αναλογούσε.
Δεν ασχολήθηκαν με τις τεταμένες σχέσεις μεταξύ Χέρμπερτ-Ουάσινγκτον τον διαχωρισμό της ομάδας σε Έλληνες και ξένους, με συνέπεια το καράβι του Άρη να καταλήξει στα βράχια. «Έπρεπε να κρατήσω την ομάδα ως είχε. Με τον Κασλ. Τότε, ο Ουάσινγκτον ήταν νεαρός, δεν είχε εμπειρία και δυσκολευόταν να καταλάβει το παιχνίδι της ομάδας. Ήταν και παραμένει φοβερός σε ατομικό επίπεδο αλλά είχαμε διαφορετική φιλοσοφία ως προς τον τρόπο παιχνιδιού. Και το αποτέλεσμα φάνηκε. Ο Ουάσινγκτον θα μπορούσε να ήταν αποτελεσματικός μόνο αν ήταν και στην προετοιμασία της ομάδας».