Ξαφνικά όλοι πέσαμε από τα σύννεφα που η Εθνική μας ομάδα έχασε και δεύτερη φορά από τα Ν. Φερόε, τα οποία έχουν μία ομάδα από ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές. Απ’ όποια πλευρά κι αν δει κάποιος τον διασυρμό της ελληνικής ομάδας δεν μπορεί να βρει μία λογική εξήγηση, καθώς ήταν μία ήττα χωρίς προηγούμενο.
Από την άλλη αποτελεί και ένα καλό μάθημα για όλους εκείνους που επιχειρούν να ερμηνεύσουν τα αποτελέσματα με επιστημονικά επιχειρήματα, ότι οι δύο βασικές αρχές της νίκης είναι το αγωνιστικό πάθος και τα τρεξίματα. Κι αν η επιτυχία των Σκανδιναβών ήταν η πρώτη θα μπορούσαμε, στην αυθαιρεσία των ερμηνειών, να μιλήσουμε για τύχη. Από τη στιγμή όμως που για δεύτερη φορά ταπεινώνουν την Εθνική μας ομάδα, το πρόβλημα θεωρείται πολύ μεγαλύτερο και σοβαρότερο.
Είναι πλέον ολοφάνερο ότι η μετά Σάντος Εθνική ομάδα, έχασε την αύρα που κουβαλούσε από το 2004 όταν κατέκτησε το Euroκαι έκανε όλο τον πλανήτη να παραμιλάει με τη μεγάλη και απρόσμενη επιτυχία. Η ομάδα εκείνη, λόγω της παρουσίας του Ρεχάγκελ έβγαλε μέσα στο γήπεδο όλα τα χαρίσματα των διεθνών.
Είχε πάθος, αποφασιστικότητα, πλάνο και κυρίως όραμα για την κατάκτηση ενός μεγάλου στόχου. Κι όταν η ομάδα στέφθηκε Πρωταθλήτρια, οι περισσότεροι διεθνείς σκόρπισαν στα τέσσερα σημεία της ποδοσφαιρικής Ευρώπης προκειμένου να βρουν καλύτερες επαγγελματικές συνθήκες. Συγχρόνως απέκτησαν καλύτερη ποδοσφαιρική κουλτούρα και αυτοπεποίθηση. Κέρδη τα οποία τα «εξαργύρωσε» η Εθνική ομάδα όταν χρειάστηκε τις υπηρεσίες των διεθνών.
Ετσι η Εθνική ομάδα άρχισε να έχει απίστευτη συνέπεια στην παρουσία της στην τελική φάση, τόσο του Euroόσο και του Παγκοσμίου Κυπέλλου, δείγμα ότι άφησε πίσω της τις παθογένειες του παρελθόντος. Με ποδοσφαιριστές που κρατούσαν το onκαι το οff των αποδυτηρίων, όπως ο Ζαγοράκης, ο Καραγκούνης και ο Κατσουράνης το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα βρήκε την εσωτερική του χημεία και μεγαλούργησε. Κυρίως γιατί αγωνιστικά άπλωνε τα πόδια του μέχρι εκεί που υπήρχε… πάπλωμα. Παρότι το παιχνίδι της Εθνικής προκαλούσε πολλές φορές γκρίνια για την ποιότητα του, το αποτέλεσμα ήταν αυτό που δικαίωνε τις επιλογές των προπονητών και όλα κυλούσαν καλά.
Είναι ολοφάνερο πλέον ότι η χημεία των αποδυτηρίων έχει εξανεμισθεί από τη στιγμή που οι θριαμβευτές της Πορτογαλίας ένας-ένας κρέμασαν τα παπούτσια τους. Η Εθνική πλέον είναι μία ομάδα στην οποία υπάρχει ο η αίσθηση ότι οι διεθνείς την αντιμετωπίζουν ως πασαρέλα για να δείξουν το ταλέντο τους. Λείπει η συλλογικότητα, το πάθος και η δίψα για το αποτέλεσμα. Κι όταν αυτά πάνε περίπατο έρχονται και τα χειρότερα.
