Ο διεθνής άσος Βασίλης Χαραλαμπόπουλος μίλησε εφ' όλης της ύλης, για τις συγκρίσεις που γράφονται, την Εθνική Εφήβων, τους συμπαίκτες του και όλα όσα σκέφτεται λίγες μέρες μετά τον θρίαμβο με την κούπα στο Ευρωμπάσκετ...
Αναλυτικά, το αφιέρωμα και η συνέντευξη στο σάιτ της ΕΟΚ:
Ο τίτλος του MVP ήρθε ως επιστέγασμα των όσων έκανε στο παρκέ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων, στην πορεία ως την κατάκτηση του τίτλου. Οσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν λίγο καλύτερα, να του μιλήσουν λίγο περισσότερο, διέγνωσαν πολύ περισσότερα από το ότι πρόκειται για έναν πολύ καλό για την ηλικία του παίκτη, με μεγάλη προοπτική. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος είναι συγκροτημένος, ώριμος, με χαρακτηριστικά ηγέτη, αλλά και με την πολύτιμη συναίσθηση των 18 του χρόνων.
Τα λόγια στην περίπτωσή του μάλλον περιττεύουν, αφού το ποιος είναι φαίνεται σε κάθε του απάντηση και λέξη και –όταν μπορείς και να τον παρακολουθήσεις- σε κάθε αντίδραση στο πρόσωπό του. Τα όσα λέει εδώ, ειπώθηκαν σε δύο δόσεις. Μία ελάχιστες ώρες μετά την κατάκτηση του χρυσού. Και μια δεύτερη μέρες αργότερα… Η αρχή δεν έγινε όμως ούτε από το Βόλο, ούτε από την Αθήνα, αλλά από την Κρήτη.
-Είσαι έτοιμος να παίξεις στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, κάτι για το οποίο ανυπομονούσες και το ήθελες πολύ. Και έρχεται ο τραυματισμός. Τι ήταν αυτό που σκέφτηκες;
«Στην αρχή ευχόμουν να μην έχω τίποτα σοβαρό, αν και πίστευα ότι θα είχα. Ήταν το πρώτο σοκ και ο πόνος. Τελικά, δεν ήταν κάτι σοβαρό. Προσπάθησα να παίξω όσο μπορούσα για να βοηθήσω την ομάδα, προσέχοντας, δουλεύοντας με το επιτελείο της Εθνικής και μετά συνέχισα με τις θεραπείες για να προλάβω το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Όλα πήγαν καλά, το πρόλαβα και τελικά από ότι φάνηκε δικαιώθηκα».
-Σκέφτηκες κάποια στιγμή στην Κρήτη να πεις «φεύγω»;
«Οχι!»
-Τόσο ξεκάθαρα; Δεν ήταν δύσκολα στον πάγκο;
«Ηταν, αλλά όχι στην αρχή. Αμέσως μετά τον τραυματισμό υπήρξε για μία στιγμή η σκέψη να φύγω, να ταξιδέψω στην Αθήνα για να κάνω θεραπείες. Αλλά βρήκαμε αυτά που θέλαμε στην Κρήτη, μίλησα και με την ομάδα μου και έτσι έμεινα. Από τη στιγμή που άρχισε όμως το Παγκόσμιο δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να φύγω. Ήθελα να κάτσω εκεί, να είμαι κοντά στην ομάδα, στα παιδιά, να προσπαθήσω όσο μπορούσα να βοηθήσω».
-Κάποια στιγμή θέλησες να σηκωθείς να παίξεις λίγο περισσότερο ίσως από ότι θα έπρεπε. Δεν σκέφτηκες ότι δεν έπρεπε;
«Ήταν αυθόρμητο. Να σου πω την αλήθεια το σκέφτομαι, το σκέφτηκα. Αλλά ήθελα τόσο πολύ να παίξω και να βοηθήσω. Δεν μπήκα όμως… Το σταμάτησα μόνος μου, γιατί ήξερα».
-Ακολούθησε σχεδόν ένα δεκαήμερο που έμεινες εκτός προπονήσεων μέχρι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Πώς κύλησαν;
«Με θεραπεία και ηρεμία. Έμεινα κοντά στην ομάδα, αλλά είχα το δικό μου πρόγραμμα με θεραπείες δύο φορές την ημέρα και συνεχή παρακολούθηση από το ιατρικό επιτελείο».
-Σε βοήθησε κανένα γούρι;
«(γελάει) Φοράω ίδιες κάλτσες, αλλά όχι άπλυτες! Τις πλένω… (γελάει ξανά, ξεκαθαρίζοντας τα πράγματα)… Αλλά δεν είναι και τόσο γούρι, όσο ότι με βολεύουν, γιατί είναι μαλακές».
-Ως ομάδα έχετε αρκετά γούρια, αλλά στην πρώτη φάση δεν φάνηκε να λειτούργησαν και πολύ. Μετά τις δύο ήττες, είπες μέσα σου «ως εδώ ήταν, τελείωσε»;
«Οχι! Δεν το είπα. Για να είμαι ειλικρινής το σκέφτηκα για λίγο μετά τον αγώνα με τη Βοσνία Ερζεγοβίνη, όταν χάσαμε τον αγώνα από δικά μας λάθη πάλι, εκεί όπως καθόμουν στον πάγκο μετά τον αγώνα. Αλλά πίστευα μέσα μου ότι μπορούμε να το αναστρέψουμε, όλο αυτό, ότι μπορούμε να κερδίσουμε τρία παιχνίδια. Το πίστευα! Χωρίς πλάκα τώρα… Οπως είδες δεν υπήρχε κάποια ομάδα που ξεχώριζε. Μπορούσες να τις νικήσεις όλες, αλλά μπορούσες και να χάσεις από όλες. Κάναμε το τρία στα τρία, περάσαμε στην επόμενη φάση και μετά κάναμε ότι μπορούμε για να φτάσουμε στους τέσσερις».
-Εκεί υπήρχε η Γαλλία. Μυαλό εναντίον αθλητικότητας. Σε μια εποχή που όλοι μιλούν για το μπάσκετ που «γέρνει» προς το αθλητικό κομμάτι, η Ελλάδα κι εσύ, που δουλεύεις πάνω στο κομμάτι αυτό, αλλά όπως έχεις τονίσει δεν έχεις φτάσει στο επίπεδο που θα ήθελες, παίρνετε τη νίκη. Τι είναι αυτό που τελικά παίζει ρόλο και σπρώχνει μια ομάδα, έναν παίκτη να ξεπεράσει τα όρια;
«Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο που παίζει τόσο μεγάλο ρόλο… Να είσαι συγκεντρωμένος πρέπει. Να έχεις το μυαλό σου εκεί που πρέπει είναι το πιο σημαντικό. Ετσι θα βρεις τον τρόπο να παίξεις αντιπάλους που είναι πιο αθλητικοί, που τρέχουν πιο γρήγορα, που πηδάνε πιο ψηλά. Οπότε πρέπει να βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει. Το τι πρέπει να κάνεις μέσα στο παιχνίδι, πώς να παίξεις άμυνα τον αντίπαλο, τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα πρέπει να τα σκέφτεσαι όλα μέσα στο παιχνίδι για να καλύψεις τις διαφορές που υπάρχουν».
-Ξέραμε ότι έχεις ένα αξιόπιστο σουτ, ότι μπορείς εύκολα να ποστάρεις, ότι έχεις έφεση στο ριμπάουντ. Οι ασίστ πώς προέκυψαν; Τη δημιουργία την είχες, αλλά αυτή τη φορά μας συστήθηκες με εκκωφαντικό τρόπο ως πασέρ….
«Δεν ξέρω… Μου βγήκαν πολύ αυθόρμητα οι φάσεις που έκανα. Υπάρχουν φάσεις που οι πάσες είναι τόσο φανερές, που αν το δεις κι εσύ στο βίντεο θα το καταλάβεις. Πρέπει να δώσεις εκεί την μπάλα. Εντάξει, πιστέυω ότι δεν ήταν κάτι το οποίο ήταν ιδιαίτερο. Απ’ έξω το βλέπεις διαφορετικά. Μερικές ήταν τόσο φανερές που πιστεύω θα τις έκανε ο οποιοσδήποτε».
-Φτάνετε στον τελικό… Και η Ελλάδα είναι στο -12 στο ημίχρονο. Είπες «πάει, τελείωσε»;
«Ναι… Το είπα… Αλλά μπαίνοντας στο τρίτο δεκάλεπτο βάλαμε ένα τρίποντο και πιέσαμε στην άμυνα, ήμασταν πολύ δυνατοί στην άμυνα και άρχισα να το πιστεύω όλο και περισσότερο. Με την εμφάνισή μας στο πρώτο ημίχρονο δεν νομίζω ότι θα είχαμε φτάσει στον τίτλο».
-Αντίστροφη ερώτηση λοιπόν. Πότε είπες «τώρα είναι δικό μας το παιχνίδι;». Τι ήταν αυτό που χρειαζόσουν εσύ για να φτιάξει η ψυχολογία;
«Οταν μπήκαν τα μεγάλα σουτ που έβαλαν οι συμπαίκτες μου το πίστεψα. Έβαλε ένα ο Ιάκωβος, έβαλε ο Διονύσης, βγήκαν φάσεις με τον Παπαγιάννη…»
-…κι έβαλες κι εσύ…
«Ε καλά, εγώ έβαλα ένα με ταμπλό. Απλά την πέταξα και μπήκε. Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό, χωρίς πλάκα τώρα. Είπα η μπάλα θα βγει έξω από το γήπεδο, αλλά πήγε ταμπλό και μέσα. Βάλαμε ως ομάδα μεγάλα σουτ, παίξαμε καλές άμυνες, ήμασταν και λίγο τυχεροί, γιατί ο Κορκμάζ στην τελευταία φάση ήταν μόνος του και αστόχησε. Ηταν μίγμα τύχης, άμυνας… Ήταν και αυτοί πολύ εύστοχοι στο πρώτο ημίχρονο, έκαναν κάποια σουτ και τα έβαλαν όλα και αυτό μας έριξε την ψυχολογία. Οταν αυτό ανατράπηκε όλα έγιναν πιο εύκολα για εμάς».
-Τι ειπώθηκε στα αποδυτήρια και βγήκατε με διαφορετική ψυχολογία; Μίλησες εσύ, είπες κάτι;
«Οχι, δεν είπα κάτι εγώ, τα είπαν οι προπονητές αυτά που έπρεπε να μας πουν. Ηρθε ο κόουτς μας ηρέμησε, μας είπε ο Καρβέλας να παίξουμε για να το ευχαριστηθούμε, γιατί δεν το ευχαριστιόμαστε το παιχνίδι. Πιστεύω η ηρεμία που μας έβγαλε ο κόουτς ότι είμαστε μια χαρά και ότι το παιχνίδι γυρνάει, μας βοήθησε να το γυρίσουμε πιο εύκολα».
-Την ώρα της κούπας δεν έμεινες μόνος σου. Εμεινες πιστός στο πνεύμα της ομάδας και κάλεσες δίπλα σου τον Γιώργο Παπαγιάννη και τον Διονύση Σκουλίδα. Γιατί;
«Το είχαμε πει από την αρχή… Ηταν δεδομένο ότι θα γίνει έτσι αν κατακτούσαμε τον τίτλο, γιατί είμαστε και οι τρεις αρχηγοί της ομάδας. Δεν είμαι μόνο εγώ».
-Ο Μουράτος περισσότερες από μία φορές τόνισε ότι δεν είστε «ούτε ομάδα, ούτε παρέα, αλλά οικογένεια…
«Ετσι νιώθουμε… Με αυτή την παρέα, με αυτά τα παιδιά είναι όλα πιο εύκολα. Είμαστε πολλά χρόνια μαζί και ξέρουμε ο ένας τον άλλον. Είναι ανθρώπινο να κάνει κάποιος παρέα με κάποιον άλλον περισσότερο ή λιγότερο, αλλά είμαστε όλοι μαζί. Υπάρχει πολύ καλό κλίμα στην ομάδα, είμαστε πολύ καλά μεταξύ μας και αυτό φαίνεται στο γήπεδο. Βοηθάμε ο ένας τον άλλον, όταν πέφτει ο ένας πάμε όλοι μαζί και τον σηκώνουμε, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πιστεύω πως ο καθρέφτης της δήλωσης αυτής είναι το γήπεδο και όσα γίνονται εκεί».
-Εχεις σκεφτεί ότι αυτή η ομάδα, οι περισσότεροι από εσάς τους πρωταθλητές Ευρώπης θα πρέπει να αγωνιστείτε του χρόνου στο πρωτάθλημα Β’ Κατηγορίας κάτω των 20; Το υποτιμάς;
«Οχι, καθόλου! Το αντίθετο. Είναι και αυτό ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Θα πάμε λοιπόν εκεί για το καλύτερο. Όλοι θέλουνε την άνοδο στην Α’ Κατηγορία. Αυτό θέλουμε κι εμείς. Αυτός λοιπόν είναι και ο δικός μας στόχος!»
-Κοιτώντας λίγο από απόσταση, ο ντόρος γύρω από το όνομά σας μετά τις δύο ήττες στην Α’ Φάση σας πείραξε;
«Θα έλεγα όχι… Προσωπικά δεν ένοιωσα κάποια πίεση από αυτό. Δεν με πείραξε όλος αυτός ο σχολιασμός, γύρω από το τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να κάνουμε. Πιστεύω ότι αυτό ήταν και καλό ίσως. Ηταν για να μας πεισμώσει και όπως φάνηκε κάναμε τρεις νίκες, περάσαμε στους οχτώ, μετά νικήσαμε τη Γαλλία, φτάσαμε στους τέσσερις και όλα ηταν πιο εύκολα».
-Όλο αυτό το διάστημα έχεις ακούσει ουκ ολίγα θετικά, σε έχουν χαρακτηρίσει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, σε έχουν πει ηγέτη, προδιαγράφουν την πορεία και το μέλλον σου ως λαμπρά, πως είσαι έτοιμος να παίξεις στον Παναθηναϊκό, στην Ευρωλίγκα…. Αυτή την πίεση τη νιώθεις;
«Αυτά είναι λόγια της στιγμής. Με βλέπουν τώρα που παίζω με τα παιδιά της ηλικίας μου και λένε «αυτός μπορεί να παίξει στον Παναθηναϊκό». Οχι! Δεν είναι έτσι. Θέλει πολύ δουλειά για να παίξεις σε ένα υψηλό επίπεδο, για να παίξεις και στην Α1 ακόμη. Θέλει πάρα πολύ δουλειά. Δεν μπορείς να κρίνεις μέσα από αυτό το τουρνουά τι μπορεί να κάνει ο καθένας. Οσο για τους χαρακτηρισμούς… Δεν μπορώ να πω –αλίμονο!- ότι δεν με κολακεύει μια σύγκριση με τον Φάνη Χριστοδούλου, αλλά δεν μπορώ να πω ότι είμαι ο νέος Φάνης Χριστοδούλου. Δεν είμαι… Θέλω να είμαι ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. Ενας παίκτης με άλλα χαρακτηριστικά, με τα δικά μου χαρακτηριστικά, ένας παίκτης που προσπαθεί να καταφέρει κάτι».
-Ξαφνικά έχεις γίνει ο Βασίλης όλης της Ελλάδας, εισπράττεις αγάπη από όλο τον κόσμο. Πώς το αντιμετωπίζεις;
«Είναι ότι θέλει ο κάθε αθλητής. Η αγάπη του κόσμου είναι αυτό που τον κάνει να συνεχίζει να παίζει! Μόνο θετικό είναι όλο αυτό».
-Εχεις νιώσει να ξεφεύγεις κάποια στιγμή με τόσα που ακούγονται και γίνονται γύρω σου;
«Οχι, δεν έχει τύχει. Δεν νομίζω να έχει γίνει κάτι τέτοιο και δεν θα ήθελα και να γίνει».
-Παίζουν ρόλο οι γονείς σου σε αυτή την αντιμετώπιση που έχεις;
«Φυσικά κι έχουν παίξει ρόλο. Για να χτίσεις έναν χαρακτήρα πρώτα από όλα είναι η οικογένεια και μετά είναι οι φίλοι σου. Πιστεύω και στα δυο είμαι πολύ τυχερός, γιατί είχα και πολύ καλούς φίλους, πολύ καλά παιδιά. Και οι γονείς μου φυσικά ήταν πάντα εκεί, πάντα με προσέχανε και δεν άφησαν ποτέ να πάρουν τα μυαλά μου αέρα. Πάντα μου έλεγαν τι πρέπει να βελτιώσω πρώτα και μετά μου έλεγαν τα καλά και το ίδιο γίνεται μέχρι σήμερα. Έτσι μπαίνεις σε μια διαδικασία να σκέφτεσαι τι πρέπει να κάνεις για να γίνεις καλύτερος. Παίζει σημαντικό ρόλο η οικογένεια».
-Ποιος είναι ο επόμενος στόχος, το επόμενο όνειρο;
«Θέλω ένα ακόμη Ευρωπαϊκό με την Εθνική Νέων και αργότερα, στο μέλλον θα ήθελα να συμμετάσχω στην Εθνική Ανδρών».
-Να αποκαλύψουμε κάπου εδώ ότι είχες εμπιστευτεί σε κάποιον -πέρα από μια υπόσχεση που είχες δώσει στην Κρήτη και την οποία κράτησες- πως το χρυσό το είχες δει όνειρο; Βγαίνουν αληθινά τα όνειρα;
«Ναι! Τα όνειρα βγαίνουν, αν τα κυνηγάς! Ολα!»
