Η κατάκτηση του Euro 2004 από την Εθνική ομάδα της Ελλάδας, κατά την άποψη μου, μέχρι σήμερα αποτελεί τη σημαντικότερη ελληνική επιτυχία σε ομαδικό άθλημα. Με τη θέση μου αυτή δεν θέλω να αδικήσω τον θρίαμβο της ομάδας του μπάσκετ το 1987 ο οποίος μάλιστα επιτεύχθηκε την εποχή της κυριαρχίας της Σοβιετικής Ενωσης και της Γιουγκοσλαβίας.
Για όσους ενθυμούνται το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, στις αρχές της προσπάθειας για το Euro της Πορτογαλίας ήταν ομάδα αγωνιστικά αναξιόπιστη. Οι αποστολές έμοιαζαν περισσότερο με σχολικές εκδρομές και οι παίκτες δεν είχαν την απαιτούμενη αυτοεκτίμηση. Λογικό ήταν τα αποτελέσματα να είναι το αποτύπωμα της εικόνας τού τρόπου που λειτουργούσε η Εθνική ομάδα. Ο Ρεχάγκελ έβαλε τάξη και κυρίως έπεισε τους ποδοσφαιριστές ότι μπορούν να καταφέρουν πολλά περισσότερα απ’ αυτά που οι ίδιοι πίστευαν μέχρι τότε.
Η Εθνική λοιπόν πέτυχε έναν άθλο στην Πορτογαλία, αλλά 13 χρόνια μετά κάνοντας την αποτίμηση των κερδών που αποκόμισε το εγχώριο ποδόσφαιρο το πρόσημο είναι αρνητικό. Η αλήθεια είναι ότι η αύρα της επιτυχίας που γέμισε τους Ελληνες με εθνική υπερηφάνεια, τα πρώτα χρόνια δημιούργησε καλύτερες εμπορικές συνθήκες στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και αυξήθηκε η προσέλευση του κόσμου στα γήπεδα της μεγάλης κατηγορίας. Δεν ήθελε όμως πολύ για να «σβήσει» η δυναμική που έδωσε στο ελληνικό ποδόσφαιρο η κατάκτηση του Euro. Oι παθογένειες αποδείχθηκαν ισχυρότερες από την επιτυχία, οι ιδιοκτήτες συνέχισαν να σκέφτονται με ιδιοτέλεια και οι σύμβουλοι της ΕΠΟ δεν έδιναν μία για την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου και την εξυγίανση του. Απλώς με επίπλαστες κινήσεις επιχειρούσαν να πείσουν ότι αξιοποιούν τη μεγάλη επιτυχία. Ετσι 13 χρόνια μετά εκείνο που μένει ως κληρονομιά είναι ότι οι διεθνείς βρήκαν καλύτερες εργασιακές συνθήκες σε ομάδες της Ευρώπης, ότι απέκτησαν καλύτερη ποδοσφαιρική κουλτούρα και νοοτροπία νικητή. Γι’ αυτό η Εθνική από το 2004 και μετά ήταν παρούσα στην τελικές φάσεις των Euro και των Π.Κ., πλην δύο διοργανώσεων.
Είναι όμως αυτό αρκετό ή χάθηκε ένα μεγάλο στοίχημα;
FOCUS
Οι υποψιασμένοι περί των εκλογών της ΕΠΟ δεν ανησυχούν μήπως δεν κερδίσει η παράταξη του Βαγγέλη Γραμμένου, αλλά για έναν άλλο λόγο: Εάν τελικώς θα ψηφισθεί για τη θέση του προέδρου στο νέο δ.σ.
