Δευτέρα απόγευμα, 10 Οκτωβρίου, και οι κάτοικοι της Μπρατισλάβας δεν δείχνουν διατεθειμένοι να αλλάξουν τους καθημερινούς τους ρυθμούς, άσχετα αν την επόμενη μέρα είχαν… αγώνα, καθώς η εθνική Σλοβακίας αντιμετώπιζε την αντίστοιχη της Σκωτίας.
Την ευθύνη για τη… διατάραξη της εκνευριστικής ησυχίας είχαν αναλάβει οι Σκωτσέζοι οπαδοί, οι οποίοι είχαν αρχίσει να καταφθάνουν στην πρωτεύουσα, μιας και κάθε αγώνας του αντιπροσωπευτικού τους συγκροτήματος –ειδικά όταν διεξάγεται εκτός έδρας- αποτελεί «άχαστη» ιεροτελεστία. Όταν πρόκειται για προκριματικά Μουντιάλ, μάλιστα, τότε οι λόγοι είναι προφανείς.
Οσο ο ήλιος έδυε, τόσο οι κεντρικοί δρόμοι μύριζαν βύνη και λυκίσκο, βασικά συστατικά της μπύρας. Αλλωστε, κι αυτό ιεροτελεστία είναι…
Το «undress code» της καρώ φούστας
Κάθε βελάκι στο παλιό κέντρο της Μπρατισλάβας έδειχνε προς μία κατεύθυνση, η οποία δεν ήταν άλλη από την Sedlarska Ulica (σ.σ: σημαίνει οδός), εκεί που ήταν συγκεντρωμένα τα μπαρ, που δεν έμοιαζαν ικανά να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των Σκωτσέζων οπαδών. Αρκεί να παρατηρούσε κανείς τα βλέμματα απόγνωσης των ιδιοκτητών των pubs, οι οποίοι δεν είχαν το ανάλογο προσωπικό, για να εξυπηρετήσουν τους πελάτες τους.
Το περιβάλλον, πάντως, ήταν άκρως οικείο, γιατί τα πανό των «Tartan Army» (ονομασία που δόθηκε στους οπαδούς της Εθνικής Σκωτίας, οι οποίοι έχουν βραβευτεί από αρκετές οργανώσεις για την ήρεμη συμπεριφορά τους, αλλά και για το κοινωνικό τους έργο) είχαν καλύψει τις προσόψεις των μαγαζιών.
Η εικόνα… εντός, ίδια. Αμέτρητα άδεια ποτήρια, που γέμιζαν σε δευτερόλεπτα, τραγούδι και χοροί με το απαραίτητο αξεσουάρ να είναι η χαρακτηριστική φούστα, που λέγεται «κιλτ» και κουβαλά τη δική της ιστορία.
Με το θερμόμετρο να δείχνει κοντά στους επτά βαθμούς, οι εκατοντάδες Σκωτσέζοι δεν… ένιωθαν, ενώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ο κανόνας επιτάσσει ρητά την απουσία εσώρουχου(!), όπως ακριβώς έκαναν οι πολεμιστές, προκειμένου να νιώθουν πιο άνετα και να μάχονται χωρίς εσωτερικά… εμπόδια.
Η πατροπαράδοτη φούστα «κιλτ» εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα και τα χρώματα διέφεραν, όπως βλέπετε στις φωτογραφίες, ενώ το ταρτάν είναι το παραδοσιακό καρώ ύφασμα, από το οποίο φτιάχνονται τα κιλτ.
Ανάλογα με τους προγόνους και την περιοχή στην οποία έμεναν, επέλεγαν και τον χρωματισμό. Πολλά χρώματα, διαφορετικές οικογένειες, αλλά κοινή ιδεολογία και η μεγάλη αγάπη για την εθνική ομάδα.
Αλλο Σκωτσέζος, άλλο Βρετανός
Απαράβατος κανόνας, με τις γνωστές εθνολογικές διαφορές να τυπώνονται στα κοντομάνικα μπλουζάκια των Σκωτσέζων, οι οποίοι βρίσκονταν σε τρομερά καλή διάθεση, περιμένοντας νίκη της ομάδας τους, έστω κι αν οι χαρές που έχουν ζήσει –σε ποδοσφαιρικό επίπεδο- είναι ελάχιστες. Αρκετές οικογένειες, άνθρωποι όλων των ηλικιών, οι οποίοι πλήθαιναν όσο περνούσε η ώρα, αλλά ούτε λόγος για επεισόδια. Αλλωστε, δεν υπήρχε και αντίπαλο δέος. Παρ’ όλα αυτά, η παρουσία της αστυνομίας ήταν διακριτική με ελάχιστους άνδρες να επιτηρούν την κίνηση στα κεντρικά δρομάκια της πόλης.
Επίσημα, τα εισιτήρια που είχαν στη διάθεσή τους ήταν –περίπου- 2.000. Στο γήπεδο της Τρνάβας, βέβαια, βρέθηκαν σχεδόν 4.000 φίλαθλοι, οι οποίοι αποχώρησαν απογοητευμένοι, μετά το εις βάρος τους το 3-0, αλλά έχουν ξαναζήσει το ίδιο σκηνικό και δεν πτοούνται στο ελάχιστο.
Doe a deer
Απευθυνθήκαμε σε δύο οπαδούς, οι οποίοι ήρθαν από τη Ζυρίχη της Ελβετίας, για να δουν την αναμέτρηση για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας. Τον Garry Jeromson (αριστερά στη φωτό) και τον Peter Dickson (δεξιά στη φωτό), οι οποίοι μετρούσαν τις ώρες, για να μεταβούν στο γήπεδο, με ναυλωμένο πούλμαν.
«Είμαστε εδώ, για να βρεθούμε δίπλα στην εθνική ομάδας της χώρας μας. Είναι κάτι που κάνουμε συχνά, είτε υπάρχει βαθμολογικό ενδιαφέρον, είτε όχι. Είναι δύσκολο για τους περισσότερους να κατανοήσουν το πάθος που έχουμε για τη χώρα μας».
Τους ρωτήσαμε για το επαναλαμβανόμενο τραγούδι που ακουγόταν στους δρόμους της Μπρατισλάβας.
«Είναι το «Doe a deer», από το κινηματογραφικό φιλμ «Α sound of Music», το οποίο υιοθετήθηκε από τους Τartan Army και μας εκφράζει απόλυτα, γι’ αυτό και ακούγεται συνέχεια».
