Ο Στράτος Παζούλης αρθρογραφεί για το επιβλητικό πέρασμα του Ηρακλή από την Λάρισα.
Πέρασε κι από τη Λάρισα. Να σας πω την αλήθεια, κάπου μέσα μου είχα ορισμένες αμφιβολίες εξαιτίας των όσων προηγήθηκαν όχι από τον κόσμο της Λάρισας, που χθες έδειξα πόσο αγαπάει την ομάδα και δεν στηρίζει πρόσωπα, που κατά την άποψη του, μόνο κακό κάνουν στην ομάδα. Μνήμες από παλιά οπωσδήποτε, με τις δυο ομάδες να προσπαθούν, όπως τότε, τότε που μεσουρανούσαν με το σπαθί τους στην Super League. Τελικά νικητής αναδείχθηκε ο Ηρακλής με ένα γκόλ που πέτυχε ο Πουρτουλίδης στο 25΄με πέναλτι. Οι κυανόλευκοι είχαν και άλλες ευκαιρίες να σκοράρουν, με τη Λάρισα να ανεβάζει ρυθμούς στο Β΄ μέρος, κυρίως όμως από στημένες μπαλιές.
Σε καμία περίπτωση η γρανιτένια, εκ των πραγμάτων, κυανόλευκη άμυνα δεν κινδύνεψε σοβαρά ( παρά την όποια πίεση ) , εκτός στο 34΄’όταν από μπέρδεμα σε φάουλ από τον Νεμπεγλέρα, και κοντινή προβολή, ο Χουάντερσον μπλόκαρε με τα πόδια. Όταν τελικά ο διαιτητής σφύριξε το τέλος του παιχνιδιού ο Παπαδόπουλος σε ένα ξέσπασμα χαράς διέσχισε τον αγωνιστικό χώρο με υψωμένες τις γροθιές του. Και δίκαια. Τεράστιο το μερίδιο της συνολικής ομαδικής επιτυχίας έχει αυτός. Κατόρθωσε όχι μόνο να δημιουργήσει ένα ακατάβλητο σύνολο, αλλά κυρίως μια οικογένεια. Μια γροθιά, όπου ο κάθε ποδοσφαιριστής πρώτα αγωνίζεται για την ομάδα και κατόπιν για τον εαυτό του. Κι αναρωτιέμαι. Υστερα από ένα γύρο, με τα περισσότερα παιχνίδια εκτός έδρας, ο Ηρακλής τερματίζοντας πρώτος με 5 βαθμούς ψηλότερος από τη φιλόδοξη Λαμία, πως είναι δυνατόν να φρενάρει; Αλλωστε και ποιος να τον φρενάρει, όταν δεν το κατόρθωσε η Λάρισα, η μόνη που του αντιστάθηκε, η μόνη που είχε κερκίδα copy από παλιά; Πιστεύω κανένας.