Η επιλογή του θέματος του σημερινού σχολίου, γίνεται συνειδητά από μέρους μας, προκειμένου να αποφύγω τον πειρασμό, να αντιπαρατεθώ με τον «εσμό» της επικοινωνιακής λίγδας που έχει αναλάβει να ενημερώσει τον Έλληνα για το τι κρύβεται ή δεν κρύβεται πίσω από το «ναι» ή από το «όχι» στο κρίσιμο δημοψήφισμα της Κυριακής. Από τη φύση μου απεχθάνομαι (σιχαίνομαι στην κυριολεξία) τους «δημοσιογράφους» - επιτρέψτε μου τα εισαγωγικά - οι οποίοι αποπνέουν δογματίλα και καιροσκοπισμό με την «άποψη» τους να είναι για τα σκουπίδια.
Για να μην πω για τον βόθρο, μέσα από τον οποίο αναδύονται κάθε τόσο και με την πρώτη ευκαιρία. Ιδιαίτερα οργίζομαι με κάποιους μεγαλόσχημους – πρώτα ονόματα σε εφημερίδες και κανάλια – οι οποίοι στα δύσκολα είτε κρύβονται είτε καταφεύγουν σε τακτικές του τύπου «και με τον αστυφύλακα και με το χωροφύλακα» προκείμενου να κρατήσουν ισορροπίες και να διατηρήσουν ανοιχτές τις «πόρτες» για παν ενδεχόμενο. Αν είναι δυνατόν αυτό να λέγεται υπεύθυνη δημοσιογραφία (τα περί λειτουργήματος βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση μοιάζουν με ποντιακό ανέκδοτο).
Οι μάγκες της αρπαχτής και του καιροσκοπισμού τα βάζουν όλα στη ζυγαριά. Από τη μια μεριά τα καλά και συμφέροντα και από την άλλη τα περί συνειδήσεως και κώδικα αξιών του επαγγέλματος (και όχι του λειτουργήματος επαναλαμβάνω). Η ζυγαριά βέβαια γέρνει μονόπαντα. Εννοείτο προς ποιαν κατεύθυνση. Εν πάση περιπτώσει εδώ κλείνω την εκτός του θέματος παρένθεση με μια επιτομική τοποθέτηση (και συμβουλή αν θέλετε) προς όλους. Στους υποστηρικτές δηλαδή και των δύο πλευρών. Κλείστε τις πόρτες στο διχασμό και ψηφίστε κατά συνείδηση.
Το σημερινό σχόλιο απλά είναι μια απόδραση από όσα προανέφερα. Καταφεύγοντας στο ασπρόμαυρο αρχείο των αναμνήσεων θα επιχειρήσουμε να αποδώσουμε φόρο αγάπης και μνήμης στον αξέχαστο Γιώργο Στεφανίδη (τον αγαπημένο Ζοζέ των Μακεδόνων και του οπαδικού ασπρόμαυρου κινήματος). Συγχρόνως και να προσευχηθούμε για την ανάπαυση της ψυχής του.
Ο Γιώργος Στεφανίδης ήταν ένας από τους τακτικότερους επισκέπτες του γραφείου μου στα παλιά (και…θρυλικά όπως υποστήριζαν οι ορθόδοξοι Παοκτσήδες Σπορ του Βορρά). Μας επισκεπτόταν προκείμενου να ενημερωθεί από…πρώτο χέρι – όπως έλεγε και ο ίδιος – για οτιδήποτε αφορούσε την αγαπημένη του ομάδα. Έμπαινε αμέσως στο θέμα της επίσκεψης με τη χαρακτηριστική φράση…«αρχηγέ αληθεύει αυτό;», αναφερόμενος σε κάτι που είχε μόλις πληροφορηθεί από την πιάτσα. Απαιτούσε μια υπεύθυνη διαβεβαίωση και δικαιολογούσε ευγενικά την κάθε επίσκεψη του.
Ο Ζοζέ, ήταν ανάμεσα στους πρωταγωνιστές μιας από τις πολλές ιστορίες που έμειναν άγνωστες στο ευρύ Παοκτσήδικο κοινό και η οποία αφορούσε την επιχείρηση των οργανωμένων (Μάκης Μανάβης, Ιγνάτης ο σιδεράς, Νικόλας, Γιώργος Στεφανίδης) να κρατήσουν τον Τουρσουνίδη στον ΠΑΟΚ ακυρώνοντας την ήδη συμφωνημένη μεταγραφή επί εποχής Βουλινού του Τουρσουνίδη στον Παναθηναϊκό. Οι πιο δυναμικοί και αποφασισμένοι συνδεσμίτες εκείνης της εποχής, ήρθαν στο γραφείο μου και με παρακάλεσαν να τους βοηθήσω στην προσπάθεια τους να μην φύγει ο καλύτερος παίκτης εκείνης της εποχής της ομάδας τους για την Αθήνα. Είχαν οργανώσει ολόκληρη επιχείρηση.
Είχαν πείσει τον Τουρσουνίδη να κλωτσήσει την μεγάλη ευκαιρία για ένα χρυσό συμβόλαιο και χρησιμοποιώντας του πάντες, ανάμεσα τους και εμένα, το πέτυχαν. Ήταν κάτι που κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ήταν εφικτό. Εκείνο το βράδυ μέσα στο γραφείο μου, επειδή οι συνδεσμίτες είχαν μαζική παρουσία και ο χώρος της φιλοξενίας ήραν μικρός και ως εκ τούτου υπήρχαν λίγα καθίσματα, ο Ζοζέ κάθισε στο πάτωμα και παρακολουθούσε με θρησκευτική ευλάβεια όλα τα τηλεφωνήματα που έκανα προκειμένου να στηρίξω την επιχείρηση της ανατροπής της μεταγραφής του Τουρσουνίδη στην Αθήνα.
Έμεινε τελευταίος και φεύγοντας μου είπε: «θα ξαναπεράσω αργότερα μετά από το σπίτι του Γιωργάκη» (εννοούσε ότι θα πήγαιναν στον Τουρσουνίδη για να ολοκληρώσουν την προσπάθεια), συμπληρώνοντας τελικά ότι εάν υπάρχει κάποια άλλη εξέλιξη ότι αναλάμβανε τη ευθύνη να μου τηλεφωνήσει. Δεν χρειάστηκε όπως αποδείχθηκε απολύτως τίποτα πέρα των προσπαθειών που έγιναν. Γιατί οι συνδεσμίτες εκείνης της εποχής ότι αναλάμβαναν το τέλειωναν. Το πάθος τους περίσσευε. Κανείς δεν μπορούσε να τους αντισταθεί, ούτε να τους αρνηθεί βοήθειες. Ο αγαπημένος Γιώργος Στεφανίδης ήταν ένας γνήσιος εκπρόσωπος μιας ιδιαίτερα δυναμικής γενιάς του συνδεσμικού κινήματος. Έγραψε τη δική του ιστορία με τους «Μακεδόνες». Μια ιστορία γεμάτη ΠΑΟΚ. Έτσι θα τον θυμόμαστε…
