Παρακολούθησα στα... κλεφτά τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου (προέχει το ρεπορτάζ και το μπόλικο γράψιμο για τον ΠΑΟΚ) και έχοντας νωπή ακόμη την εικόνα από το φιλικό του Δικεφάλου με την Αντβέρπ.
Φυσικά και δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση στο επίπεδο ποδοσφαίρου στις δύο περιπτώσεις, ωστόσο, ο θρίαμβος της Γαλλίας «γέννησε» κάποιες σκέψεις που ο γράφων θα ήθελε να καταθέσει δημόσια θέτοντας έναν προβληματισμό που θα πρέπει να κυριαρχήσει το επόμενο διάστημα και στην χώρα μας. Η παρέα του Εμπαμπέ, του Γκριεζμάν, του Πογκπά και των υπόλοιπων Παγκόσμιων Πρωταθλητών ανέδειξε ένα μοντέλο που έχει αποδειχθεί σε διάφορες χρονικές περιόδους της ιστορίας του ποδοσφαίρου (θυμηθείτε τον μεγάλο Άγιαξ της δεκαετίας του '70) ότι είναι και το πλέον αποδοτικό σε κάθε επίπεδο: αγωνιστικό και οικονομικό.
Η αναφορά γίνεται για την παραγωγή παικτών, για ταλέντα που δουλεύονται από τις Ακαδημίες και εξελίσσονται σε μεγάλους παίκτες. Κατά αναλογία, το έχουμε δει να συμβαίνει και στον ΠΑΟΚ, από την χρυσή φουρνιά της δεκαετίας του ’70 και σπασμωδικά τα τελευταία χρόνια με περιπτώσεις παικτών όπως αυτές των Δημήτρη Σαλπιγγίδη, Στέφανου Αθανασιάδη, Δημήτρη Πέλκα.
Προφανώς, ένας σύλλογος δεν μπορεί να κριθεί με όρους Εθνικής ομάδας, ωστόσο, το ποδόσφαιρο είναι ένα σε όλο τον κόσμο και δικαιώνει όσους έχουν την επιμονή να δουλεύουν καθημερινά με συγκεκριμένους κανόνες και αρχές και να περιμένουν τα αποτελέσματα σε συγκεκριμένο βάθος χρόνου. Η αλήθεια είναι ότι η ανάγκη και η πίεση που υπάρχει ο ΠΑΟΚ να κάνει πρωταθλητισμό, αφήνει πολύ μικρό χώρο για να ρίξει κανείς όλο αυτό το βάρος στην ανάδειξη ταλέντων. Ωστόσο, επειδή ακριβώς η ιστορία μας έχει δείξει ότι αν υπάρχει χρυσή συνταγή είναι μόνο αυτή (θυμηθείτε πώς ήρθαν, πώς εξελίχθηκαν και τι παίκτες είναι πλέον ο Βιεϊρίνια, ο Ροντρίγκες, ο Λούκας κ.α.) καλό είναι να εστιάσουμε λίγο πάνω σ’ αυτή την λογική.
Βλέποντας τον Λάμπρου να κάνει μία αρκετά καλή εμφάνιση κόντρα στην Αντβέρπ και ενθυμούμενος πώς είχε έρθει από τον Ηρακλή και πώς ήταν τότε ένα άγουρο ταλέντο, πέρασαν από το μυαλό μου και άλλες περιπτώσεις παικτών που αρχίζουν ως ταλέντα από τον ΠΑΟΚ και για να βρουν τον δρόμο τους πρέπει να περάσουν πρώτα από άλλη ομάδα. Κάνοντας, μάλιστα, την σύγκριση με κάποια άλλα ταλέντα που πέρασαν και χάθηκαν ενισχύεται η σκέψη «τελικά ποδόσφαιρο παίζει αυτός που πιστεύει στον εαυτό του και επιδιώκει μόνος του να βελτιώνει τις ικανότητές του». Όχι ότι μέσα από την καθημερινή δουλειά στην ομάδα δεν υπάρχει βελτίωση, όμως ήρθε καιρός ο ΠΑΟΚ, όντας πρωτοπόρος σ αυτή την διαδικασία να πάει ένα βήμα παραπάνω.
Να επιδιώξει ο ίδιος την ατομική βελτίωση των ουκ ολίγων ταλαντούχων παικτών που διαθέτει και να μην στηρίζεται μόνο στην δική τους διάθεση. Και επίσης, να υπάρχει πάντα χώρος για να δίνεται χρόνος συμμετοχής σε νεαρούς στην πρώτη ομάδα ανεξαρτήτως των στόχων και των παικτών που μπορεί να έρχονται με μεταγραφές. Η απόκτηση μεγάλων και έμπειρων παικτών σίγουρα ανεβάζει το επίπεδο μίας ομάδας, όμως, αν αυτό συνδυαστεί και με την ανάδειξη των κορυφαίων ταλέντων τότε μπορεί να οδηγήσει σε ένα προτζεκτ με απροσδιόριστα οφέλη.
