Η κορυφαία τενίστρια όλων των εποχών αποκαλύπτει πτυχές της μεγάλης καριέρας της.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΣΟΦΙΑ ΑΛΑΤΖΑ
«Σε βλέπω συχνά στα γήπεδα, μήπως θέλεις να δοκιμάσεις το τένις;» …ήταν τα λόγια του προπονητή, Χρήστου Αυγερινού στη μικρή Λένα, ο οποίος λίγο αργότερα πέταξε το… μπαλάκι στον προπονητή της Εθνικής Ελλάδος, Γιάννη Ρήγα, ο άνθρωπος που έπλασε τη Λένα Δανιηλίδου και την έκανε γυναίκα.
Ούτε η ίδια γνωρίζει, γιατί ξεκίνησε να ασχολείται με το τένις και όχι με κάποιο άλλο άθλημα. Η οικογένειά της ήταν πάντα κοντά στον αθλητισμό, όμως κανένα μέλος της δε γνώριζε καλά το τένις. Η περιοχή Ποσειδωνίου, στην οποία έμενε, ήταν μία από τις αφορμές που ξεκίνησε να βλέπει το άθλημα με… άλλο μάτι, καθώς τα γήπεδα βρίσκονταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι της.
Από εκείνη τη στιγμή, η Ελλάδα κέρδισε ένα μεγάλο ταλέντο, που την εκπροσωπεί σε όλες τις κορυφαίες διοργανώσεις, κάνοντας όλους τους Έλληνες υπερήφανους και χαρούμενους.
Χωρίς τη Λένα Δανιηλίδου, το τένις θα ήταν φτωχό στην Ελλάδα. Η κορυφαία ελληνίδα τενίστρια, κατόρθωσε να φέρει πιο κοντά το άθλημα στη χώρα μας, μέσα από τις διεθνείς διακρίσεις στο ενεργητικό της. Μάλιστα, έγινε η πρώτη ελληνίδα αντισφαιρίστρια, που κατάφερε να συμπεριληφθεί στις 32 καλύτερες του τουρνουά της Μελβούρνης, ενός από τα 4 του Γκραν Σλαμ.
Κι όμως, οι τεράστιες επιτυχίες και η δόξα που γνώρισε από μικρή ηλικία, άφησαν ’’αλώβητο’’ τον χαρακτήρα της, παραμένοντας απλή και ευαίσθητη.
Η κορυφαία ελληνίδα τενίστρια, Λένα Δανιηλίδου μιλάει αποκλειστικά στη «Μ», λίγο μετά τον πρόσφατο τραυματισμό της στο γόνατο, αλλά έτοιμη πλέον, να ξεκινήσει και πάλι τις μάχες της. Εκείνες, που κάνουν όλο τον κόσμο να… παραμιλάει.
«Το θυμάμαι σα να ήταν χτες. Ήμουν 9,5 χρονών. Η αλήθεια είναι, ότι μου κάνει μεγάλη εντύπωση, το γιατί απευθύνθηκε σε μένα ο προπονητής και με παρότρυνε να παίξω τένις, ενώ ήταν μαζί και τα αδέρφια μου. Εκείνη τη στιγμή, του είπα πως δε ξέρω, ίσως αργότερα. Μετά από μία ώρα το συζητάω με τον πατέρα μου και συμφωνήσαμε να ξεκινήσω».
Σου άρεσε από την πρώτη στιγμή το άθλημα, σαν παιδί;
«Όχι, το έκανα απλά σαν άθλημα-απασχόληση. Μετά από 2-3 μήνες το ζητούσα όλο και πιο πολύ και μάλιστα, ήθελα να αγοράσω και δική μου ρακέτα. Ουσιαστικά, μέσα σε ένα χρόνο το μυαλό μου άρχισε να είναι μόνο στο τένις».
Πότε κατάλαβες, ότι εκτός από την όρεξη που έχεις, διαθέτεις και το ταλέντο;
«Πολύ γρήγορα θα έλεγα. Σε ένα χρόνο και σε ηλικία 11 ετών κέρδιζα τουρνουά, βγήκα στην Ευρώπη, χωρίς να έχω ιδιαίτερη επαφή με το άθλημα. Βασικά, είχα ξεκινήσει να παίζω πινγκ – πονγκ, ενώ κέρδισα και κύπελλο στο σχολικό πρωτάθλημα. Από ’κει και πέρα, ρακέτες στη θάλασσα, αλλά καμία σχέση με το τένις. Όταν έβλεπα τα καλά αποτελέσματα από τόσο μικρή ηλικία, αποφάσισα να συνεχίσω».
Η γνωστή τενίστρια έκανε την αρχή και συνέβαλλε στο να αγαπήσει ο κόσμος το τένις, να το γνωρίσει καλύτερα, αλλά και να το κάνει σαν άθλημα. Έτσι, δε θα μπορούσε να λείπει από αυτό και η οικογένειά της, καθώς μετά από την ίδια, όλοι οι συγγενείς της έμαθαν να παίζουν, εκτός από τα αδέρφια της.
Μπορεί από μικρή ηλικία να σημείωνες επιτυχίες, ωστόσο οι σχολικές υποχρεώσεις ήταν αρκετές…
«Ο χρόνος μου ήταν περιορισμένος, αλλά στο μυαλό μου είχα συνέχεια, να φύγω από το σχολείο, να τελειώσω με τα μαθήματα, για να πάω στο τένις».
Λέγεται, ότι πίσω από μία πολύ πετυχημένη καριέρα, κρύβονται πολλά εμπόδια στο δρόμο.
«Φυσικά. Τα εμπόδια που είχα ήταν πάρα πολλά, μέχρι και σήμερα. Ευτυχώς, είχα τρομερή συμπαράσταση από τους γονείς μου. Χωρίς αυτούς, δεν θα είχα πετύχει τίποτα και δεν θα ήμουν, αυτή που είμαι. Τους αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ».
Όπως επίσης και απογοητεύσεις…
«Αθλητισμός ή πρωταθλητισμός δίχως απογοητεύσεις, πικρίες, τραυματισμούς δε γίνεται. Κάθε μέρα που περνά είναι διαφορετική».
Το 2012 είχες δηλώσει, ότι έχεις πληγωθεί από την πολιτεία, από την Ελλάδα.
«Ήταν ένα από τα αρνητικά της καριέρας μου, γιατί πίστευα πως θα είχα μεγαλύτερη στήριξη από χορηγούς, από το κράτος, από την ομοσπονδία. Ένιωθα και περίμενα υποστήριξη στις προσπάθειές μου. Έκαναν ότι μπορούσαν για να με βοηθήσουν, αλλά δεν ήταν αρκετό. Πέρα από τις μεγάλες διοργανώσεις - καλώς ή κακώς - επειδή έχουμε συνέχεια τουρνουά, αντιπροσώπευα την Ελλάδα κάθε εβδομάδα. Αισθάνομαι ’’πικραμένη’’ από την πολιτεία, που δεν ήταν τόσο δίπλα μου, όσο θα ήθελα».
Γιατί θεωρείς, πως δεν είχες την ανάλογη στήριξη;
«Γενικά, η οικονομία της χώρας μας δεν ήταν ποτέ στην καλύτερη κατάσταση. Επιπλέον, τα δικά μου έξοδα είναι πάρα πολλά. Συγκεκριμένα, το μπάτζετ μου ανέρχεται στα 80.000-100.000 ευρώ το χρόνο. Σε αυτό το επίπεδο που βρίσκομαι, τα χρήματα είναι πάρα πολλά, αφού ταξιδεύω 40 εβδομάδες το χρόνο. Ίσως, στάθηκα και λίγο άτυχη σχετικά με τους χορηγούς. Παρ’ όλα αυτά, επειδή αγαπάω πολύ αυτό που κάνω, τα κατάφερα με προσωπικές θυσίες, αλλά και της οικογένειάς μου».
Μήπως έπαιξε ρόλο και το γεγονός, ότι το τένις δεν είναι τόσο δημοφιλές άθλημα στην Ελλάδα, όσο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ;
«Σίγουρα έπαιξε κι αυτό ρόλο, είναι ένας βασικός λόγος. Ο κόσμος στην Ελλάδα τώρα αρχίζει και μαθαίνει καλύτερα το άθλημα, ειδικά μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες στην Αθήνα, το έχει αγκαλιάσει».
Πόσο δύσκολο είναι οικονομικά, να συμμετέχει μία ελληνίδα τενίστρια σε μεγάλες διοργανώσεις;
«Είναι εξαιρετικά δύσκολο. Γι’ αυτό, αν κάποια στιγμή βρεθεί ένα ταλέντο στην Ελλάδα, πρέπει τόσο η πολιτεία, όσο και ο κόσμος να είναι δίπλα του».
Πως αντιμετωπίζουν την Ελλάδα και εσένα προσωπικά στο εξωτερικό;
«Οι ξένοι αγαπούν πολύ την Ελλάδα και εμένα με αντιμετωπίζουν πολύ όμορφα. Μου έδειξαν αρκετές φορές την αγάπη και την εμπιστοσύνη τους, με ελκυστικές επαγγελματικές προτάσεις από Αμερική και Αυστραλία. Εγώ δεν δέχτηκα, γιατί είμαι Ελληνάρα».
Μία από τις ωραιότερες στιγμές, στην μέχρι τώρα καριέρα σου;
«Η πρώτη φορά, που συμμετείχα στους Ολυμπιακούς αγώνες, του Σύδνεϋ. Ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο, ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Ακόμη, οι νίκες μου απέναντι σε αθλήτριες που είχα ως ’’είδωλα’’, όπως η Τζένιφερ Καπριάτι, η Μόνικα Σέλες και η Τζουστίν Χενάν».
Σε μικρότερη ηλικία, ένιωθες βαθιά μέσα σου, ότι μία μέρα θα φτάσεις σε αυτό το σημείο;
«Γενικά, σαν άνθρωπος δεν πίστευα ποτέ στον εαυτό μου. Έχω το αρνητικό, ότι δεν έχω καθόλου αυτοπεποίθηση και δεν πιστεύω στις δυνατότητές μου. Άλλο τι φαίνεται και άλλο τι νιώθω».
Τότε, πως κατάφερες να φτάσεις ως εδώ, χωρίς αυτοπεποίθηση;
«Η στήριξη της οικογένειάς μου, ο κόσμος και οι διακρίσεις με βοήθησαν, να πάρω δύναμη και κουράγιο. Πλέον, λόγω ηλικίας έχω βελτιώσει την αυτοπεποίθησή μου».
Σήμερα, είσαι αυτό που ονειρευόσουν πάντα ή ήθελες να ακολουθήσεις κάποιο άλλο επάγγελμα;
«Στα 15 μου είχα έναν μεγάλο τραυματισμό, οπότε για ορισμένο χρονικό διάστημα δεν έπαιζα. Τότε, κατάλαβα ότι μου έλειψε πάρα πολύ, ήταν αυτό που αγαπάω από καθετί άλλο και θέλω να δώσω σε αυτό όλη τη ζωή μου. Ένας μεγάλος τραυματισμός, με έκανε να ξεκαθαρίσω, που θέλω να αφιερώσω τη ζωή μου. Κατά τα άλλα, είχα μία τρέλα με την ιατρική, λόγω και του πατέρα μου, που ήταν στρατιωτικός γιατρός».
Τι θα συμβούλευες στα νέα παιδιά για το τένις;
«Παροτρύνω τα παιδιά να ασχοληθούν με το τένις, αλλά όχι τόσο στον πρωταθλητισμό, γιατί είναι επώδυνος και χρειάζεται μεγάλες θυσίες. Στόχος μου είναι, να βοηθήσω όλα τα παιδιά που αγαπάνε το τένις και να είμαι δίπλα τους, να μην κάνουν τα ίδια λάθη με μένα».
Πως φαντάζεσαι το κοντινό μέλλον σου;
«Είμαι πολύ ευτυχισμένη, για αυτά που έχω πετύχει. Προς το παρόν, δεν έχει περάσει από το μυαλό μου, να σταματήσω. Κάποια στιγμή, ξέρω ότι θα έρθει το τέλος της καριέρας μου και θα είναι πολύ δύσκολο. Μέχρι τότε όμως, θέλω να γίνει τελείως καλά το αριστερό μου γόνατο, ύστερα από μία αρθροσκόπηση που έκανα, ώστε να είμαι απόλυτα έτοιμη να ξεκινήσω πάλι τους αγώνες».
Με μία λέξη…
Χρώμα: Λευκό
Ηρεμεί με: Τη θάλασσα
Χόμπι:WindSurfing
Φαγητό: Μακαρόνια με κιμά
Φρούτο: Καρπούζι
Τραγουδιστής: Ρόκκος
Συγγραφέας: Πάουλο Κοέλιο
Αγαπημένη επιφάνεια: το φυσικό χόρτο
Μότο: Να αγωνίζεσαι σταθερά, για να τελειοποιείς τον εαυτό σου
