Μετά από δυο χρόνια παρά κάτι ο Ηρακλής ανταμώνει με την ΑΕΚ στο πιο καθοριστικό σταυροδρόμι των προσδοκιών του. Όπως και τον Απρίλη του 2015, στον πρώτο αγώνα των πλέι-οφ ανόδου στη Super League, μεταδιδόταν από το Καυτανζόγλειο το αποφασιστικό μήνυμα, κατά κύριο λόγο, προς τους υπόλοιπους διεκδικητές πως ο Ηρακλής δεν μασάει, έτσι και σήμερα κάτι ανάλογο συμβαίνει.
Οι συγκυρίες συγκρίσιμες σε μεγάλο βαθμό. Τότε η ΑΕΚ είχε τερματίσει πρώτη στην κανονική περίοδο και ήταν απόλυτο βέβαιο ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αμφισβητήσει κανείς ούτε την ανωτερότητά της, μήτε τη βέβαιη άνοδό της. Για τον Ηρακλή υπήρχε μια σχετική αμφισβήτηση, παρότι είχε δείξει πως δύσκολα δεν θα ακολουθούσε την Ενωση στη μεγάλη κατηγορία. Η νίκη του τότε με 2-1, «μάρανε» στη κυριολεξία τους υπολοίπους. Σήμερα μετά την ήττα της Βέροιας και του Λεβαδειακού οι δυνατότητες προσπέρασης των δυο μοιάζει εφικτή εάν και εφόσον βέβαια οι κυανόλευκοι επαναλάβουν εκείνη την ανατρεπτική νίκη του Απρίλη του 2015. Φυσικά, όπως επισήμανε και ο Τάκης Νικολούδης και η ισοπαλία δεν θα ήταν χρήσιμο αποτέλεσμα.
Επειδή όμως η πραγματικότητα πάντα καιροφυλακτεί για να μας προσγειώνει, ενίοτε ανώμαλα και για να μην χαρακτηρισθώ αιθεροβάμων, πιθανότατα να περιγράφω τον δικό μου εσωτερισμό, δίχως να λαμβάνω υπόψη μου τις ψυχολογικές και αγωνιστικές δυνατότητες των παικτών του τότε και του σήμερα. Μένει λοιπόν να μιλήσω εντελώς αφοριστικά για τη δικαιωματική υπερβατική στιγμή του κάθε ανθρώπου, όταν επιδιώκει μέσα από τον αρνητισμό την εκπλήρωση ενός πόθου. Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να του στερήσει το όνειρο ή το δικαίωμα στο όνειρο. Ναι η ΑΕΚ είναι ισχυρότερη ως δύναμη, αλλά και ο Ηρακλής διαθέτει ισχυρότατο κίνητρο να επιχειρήσει το αδύνατο για πολλούς. Και μερικές φορές, πιστέψτε με, αυτό το περιγραφικό εν πολλοίς ερέθισμα είναι σε θέση να φέρει τα πάνω κάτω ακόμη και το αδυσώπητο στάτους κβο του νόμου των πιθανοτήτων.
